Το μνημόνιο που δεν είχαμε... ποτέ

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε λίγους μήνες από τώρα, το επόμενο καλοκαίρι, η Ελλάδα θα έχει ολοκληρώσει τον μνημονιακό της βίο.

Κάτι η προθυμία των εταίρων και δανειστών να τερματίσουν την οκταετή «ενασχόλησή» τους με εμάς, κάτι το πολιτικό όφελος που συνοδεύει τη συγκεκριμένη διαδικασία για την κυβέρνηση, ουδεμία εκ των δύο πλευρών επιθυμεί ένα τέταρτο μνημόνιο για τη χώρα.

Ούτως ή άλλως, αφενός τα μέτρα για το 2019 και το 2020 έχουν ήδη νομοθετηθεί, ελέω ΔΝΤ, ανεξαρτήτως εάν θα εφαρμοστούν από κοινού ή όχι και αφετέρου, η εποπτεία της χώρας θα είναι συνεχής εκ μέρους των εταίρων μας, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Στο πέρας, λοιπόν, αυτού του οκτάχρονου μνημονιακού βίου και αφού θα έχουμε υλοποιήσει όλα τα μέτρα που προέβλεπαν τα τρία διαδοχικά μνημόνια στα οποία εισήλθαμε -κατά τον τρόπο που τα υλοποιήσαμε-, ίσως να ήταν χρήσιμο να αναρωτηθούμε για δύο τινά.

Πρώτον, γιατί αναγκαστήκαμε να συρθούμε σε μία διαδικασία επιβολής μέτρων για τη θεραπεία ζητημάτων που και εμείς οι ίδιοι κρίναμε ότι χωλαίνουν και δεύτερον, εάν -επιτέλους- είμαστε διατεθειμένοι να αντιμετωπίσουμε όσα ακόμη κρίνουμε ως κακώς κείμενα.

Διότι, ενδεχομένως, είναι πολύ συμπαθές να προσποιούμαστε προς τρίτους ότι υλοποιήσαμε τις μεγάλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη ο τόπος, αλλά είναι απολύτως απαραίτητο -μεταξύ μας- να μην τρέφουμε αυταπάτες αυτού του είδους.

Έτσι, λοιπόν, ανεξαρτήτως εάν οι μεν κάνουν παντιέρα τους το «να φύγουν» και οι δε χαρακτηρίζουν τους πρώτους ως «πορφυρογέννητους», οι πολιτικοί αυτού του τόπου οφείλουν να βρουν μια ελάχιστη συνισταμένη συνεννόησης, ώστε επιτέλους να γίνουν πράξη όσα έχει όντως ανάγκη η χώρα μας.

Διότι μπορεί μετά από οκτώ χρόνια μνημονίου να έχει θεραπευτεί (αν και με τον λάθος τρόπο της υπερφορολόγησης) ο ένας εκ των δύο βασικών λόγων για τους οποίους εισήλθε η χώρα σε μνημόνιο, δηλαδή, η υγεία των δημόσιων οικονομικών της, ο έτερος λόγος, εκείνος που αφορά στην ανταγωνιστικότητά της, ακόμη νοσεί βαρύτατα.

Κυριότερα, δε, η Ελλάδα ακόμη απέχει από το να θεωρείται ως χώρα «ελκυστική σε επενδύσεις», που είναι το ζητούμενο για την πραγματική της έξοδο από την παρούσα κρίση.

Ίσως να φαντάζει ουτοπικό το αίτημα για «εθνική συνεννόηση» υπό το φως της τροπής που έχουν λάβει τα πολιτικά πράγματα της χώρας, όμως, αν μη τι άλλο, τώρα που έχει παρέλθει η περίοδος της «αυταπάτης» για όλους, το πολιτικό προσωπικό της οφείλει να εμφανιστεί ρεαλιστικότερο, αναγνωρίζοντας ότι δίχως πραγματική θεραπεία, τα συνεχιζόμενα προβλήματα μπορούν να μας οδηγήσουν εκ νέου σε αδιέξοδο, στο μέλλον.

Έτσι, λοιπόν, ενόσω τα δύο κυριότερα κόμματα της χώρας εμφανίζονται στη διαδικασία των συνεδρίων, θα ήταν χρήσιμο να σχεδιάσουν τον οδικό χάρτη της «επόμενης ημέρας», η οποία αρχίζει την 21η Αυγούστου του 2018.

Να κοιτάξουν, δηλαδή -μεταξύ πολλών άλλων- πώς θα επιταχυνθεί πραγματικά ο ρυθμός απονομής δικαιοσύνης σε αυτόν τον τόπο, πώς θα γίνει η ζωή της κάθε επιχείρησης και του κάθε πολίτη ευκολότερη, πώς θα μειωθεί η φορολογία και εντέλει πώς θα υπάρξει -επιτέλους- σεβασμός στο χρήμα που τόσο δύσκολα καταβάλλει ο κάθε φορολογούμενος.

Διότι, είτε βγούμε από το μνημόνιο το επόμενο καλοκαίρι είτε όχι, τα προβλήματα εδώ θα μείνουν και αυτά οφείλουμε εντέλει να λύσουμε.