Η λήθη και τα πλήθη

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Οι φίλοι μας οι Αμερικανοί, όταν έρχεται η ώρα να διαχωρίσουν μεταξύ εκείνων που λένε λόγια… του αέρα και εκείνων οι οποίοι πραγματικά εννοούν αυτό που λένε, χρησιμοποιούν τη φράση «put your money, where your mouth is».

Σε ελεύθερη μετάφραση, αυτή η φράση σημαίνει: απόδειξε την ισχύ όσων υποστηρίζεις, ρισκάροντας με τα δικά σου χρήματα.

Βάσει αυτής της, μάλλον κυνικής πλην έντιμης, προσέγγισης, λοιπόν, οφείλουμε να μην έχουμε απορίες σχετικά με την ισχνή ροή επιστροφής των χρημάτων τα οποία βρίσκονται «στα στρώματα» ή αλλαχού, προς το τραπεζικό σύστημα.

Εάν κάτι ακόμη κυριαρχεί, αυτό είναι η αβεβαιότητα.

Τουλάχιστον αυτό μας δείχνουν τα στοιχεία περί επιστροφής καταθέσεων στο τραπεζικό σύστημα, τα οποία παραθέτει η συνάδελφος Αναστασία Παπαϊωάννου στο δημοσίευμά της υπό τον τίτλο «Γιατί τα λεφτά στο "στρώμα" δεν μπαίνουν στις τράπεζες».

Ενδεχομένως αυτή η αβεβαιότητα να μην είναι τόσο έκδηλη όσο κατά το παρελθόν, εκείνο για παράδειγμα των αρχών του 2015 ή και προγενέστερα, όταν οι καταθέσεις έφευγαν με «καραβιές» προς τα γκισέ του εξωτερικού ή καταχωνιάζονταν στα στρώματα, όμως, η δια του «σταγονόμετρου» επιστροφή τους στα ελληνικά τραπεζικά γκισέ μαρτυρά, αν μη τι άλλο, απουσία εμπιστοσύνης. 

Για την ακρίβεια, το μόνον ασφαλές κριτήριο σχετικά με την ολοκλήρωση της διαδικασίας αποκατάστασης της εμπιστοσύνης προς το τραπεζικό σύστημα και -βεβαίως- την πορεία της ελληνικής οικονομίας θα είναι η επιτάχυνση αυτής της ροής και η σημαντική αύξηση του αποταμιεύματος, βοηθούντων βεβαίως και των επιτοκίων, τα οποία ακόμη φλερτάρουν με το 0,1%-0,2%.

Ακόμη όμως κι αν το κοινό αίσθημα περί την οικονομική πραγματικότητα απέχει… του πραγματικού και δεν ακολουθεί πλήρως τις θετικές εξελίξεις οι οποίες συνοδεύουν το -σαφές κατά τα λοιπά- ενδεχόμενο ταχείας ολοκλήρωσης της τρέχουσας, τρίτης κατά σειρά, αξιολόγησης της πορείας του προγράμματος  προσαρμογής από τους θεσμούς, πώς είναι δυνατόν να το «ψέξουμε», όταν η ολοκλήρωση των δύο προηγούμενων αξιολογήσεων καθυστέρησε επί τόσο πολύ;

Πώς είναι δυνατόν να διατηρούμε υπέρμετρη αισιοδοξία σχετικά με την ταχεία επιστροφή των καταθέσεων στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, όταν οι κεφαλαιακοί περιορισμοί παραμένουν σε ισχύ, όταν η επίλυση του ζητήματος των κόκκινων δανείων εξακολουθεί να εκκρεμεί και όταν το μακρύ χέρι της εφορίας μεριμνά ούτως ώστε να μη μένουν παρά ψιχία στους λογαριασμούς μας, εάν έχουμε -μη ρυθμισμένα- χρέη προς αυτήν;

Εντέλει, η υπόθεση του πιστωτικού συστήματος αφορά ακριβώς αυτό που υποδηλοί η ονομασία του: την πίστη.

Μετά από σχεδόν 8 χρόνια μνημονίου και ενώ τα οφέλη της όποιας ανάκαμψης -των κυριότερων μακροοικονομικών δεικτών- δεν έχουν ακόμη αγγίξει τον κάθε μισθωτό, συνταξιούχο, επαγγελματία, εισοδηματία ή τις οικογένειές τους, γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε ταχύτερη ανάκαμψη της εμπιστοσύνης προς το τραπεζικό σύστημα;

Πόσο διάστημα κύλησε από το καλοκαίρι του 2015, οπότε κυριαρχούσε ο φόβος του “Grexit” για ακόμη μία φορά και μάλιστα με τον πλέον έντονο τρόπο;

Ακόμη και υπό τις καλύτερες των προϋποθέσεων, ακόμη κι αν πνέει ο πλέον ούριος άνεμος στα πανιά της ελληνικής οικονομίας, έτσι ώστε η χώρα να επιστρέψει σε ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης και τα όποια προβλήματα ρευστότητας ή χρέους τα οποία τη χαρακτήρισαν κατά το παρελθόν να εισέλθουν στο περίφημο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας, η λήθη για αυτά τα προβλήματα θα αργήσει…

Όταν συναντάμε κάποιον ο οποίος «μαζεύει» αντικείμενα αξίας ή ακόμη και τρόφιμα, δεν λέμε ότι πάσχει από «κατοχικό σύνδρομο», κι ας έχουν περάσει τόσες δεκαετίες από το 1944;