Από τα λόγια στην πράξη

Προϋπόθεση για να πας εκεί που θέλεις, είναι να γνωρίζεις τον δρόμο. Έτσι, εάν όντως πρέπει να οδεύσουμε προς ένα νέο παραγωγικό πρότυπο, όπως λέει η κυβέρνηση, τότε γιατί εξακολουθεί να απουσιάζει ο «οδικός χάρτης»;

Δημοσιεύθηκε: 27 Νοεμβρίου 2017 - 07:53

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η διττή στόχευση της κυβέρνησης, περί εξόδου της χώρας από την επιτροπεία και συνάμα στήριξης των ασθενεστέρων, όπως την περιέγραψε πρόσφατα ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας, κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε ευρωπαϊκό συνέδριο για τις ανισότητες, εδράζεται σε μία κοινή συνισταμένη: Την ύπαρξη… ανάπτυξης.

Για να φθάσουμε, δε, σε αυτήν -και μάλιστα κατά βιώσιμο τρόπο- απαιτείται σχέδιο, περί του οποίου γίνεται πολύς λόγος, αλλά στην πράξη -αν όχι ουδέν- ελάχιστα.

Ακριβέστερα, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο στόχος της κυβέρνησης θα όφειλε να είναι, όντως, η έξοδος από την επιτροπεία και όχι από την κρίση, η οποία μας οδήγησε σε αυτήν, και πάλι οδηγούμεθα στο ίδιο συμπέρασμα: Απαιτείται ένα πλαίσιο δράσεων ή προϋποθέσεων, οι οποίες θα επιτρέψουν την άρση των αιτίων αυτής της κρίσης και τη μετάβαση της χώρας σε ένα νέο και υγιέστερο καθεστώς οικονομικών πραγμάτων.

Το περιβόητο, με άλλα λόγια, νέο παραγωγικό μοντέλο ή πρότυπο, περί του οποίου τόσο συχνά κάνει λόγο η κυβέρνηση, δίχως όμως να έχει μοιραστεί μαζί μας, έως τώρα, πώς ακριβώς σκοπεύει να φθάσει σε αυτό.

Πρόκειται για ένα σχέδιο, δε, η ανακοίνωση του οποίου εκκρεμεί από εποχής του φίλτατου Γ. Σταθάκη στο υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης και παραμένει εξίσου… εκκρεμής και επί των ημερών του επίσης φίλτατου Δ. Παπαδημητρίου, στο ίδιο υπουργείο.

Ίσως, όμως, πρόκειται περί μίας τερατώδους πλάνης.

Ίσως, αυτό το σχέδιο να μην αφορά στην πριμοδότηση του ενός ή του άλλου οικονομικού τομέα, βάσει των διαθέσιμων -κυρίως κοινοτικών- πόρων και των όποιων συγκριτικών πλεονεκτημάτων εμφανίζει η χώρα μας σε αυτούς τους τομείς, ή ακόμη και στη μεγιστοποίηση των όρων ανταγωνισμού μέσω μεταρρυθμίσεων, αλλά στην αντίληψη που η ίδια έχει σχετικά με τον τρόπο που θα «όφειλε» να λειτουργεί η οικονομία.

Αποκαλυπτική, δε, ως προς αυτή την αντίληψη είναι η πρόσφατη ομιλία του πρωθυπουργού, στο ευρωπαϊκό συνέδριο για τις ανισότητες.

Το άνοιγμα των αγορών μπορεί να δημιούργησε πλούτο, αλλά δημιούργησε και τεράστιες ανισότητες. Χωρίς αναδιανομή του πλούτου, όμως, δεν δημιουργείς κοινωνική ευημερία, υποστήριξε, μεταξύ άλλων, ο κ. Τσίπρας, για να επισημάνει στη συνέχεια ότι όλο αυτό έσκασε σαν φούσκα στην κρίση. Τα κέρδη των ελίτ όχι μόνο δεν εξασφάλισαν κοινωνική ευημερία, αλλά και οι ζημίες της μετατράπηκαν σε κοινωνική δυστυχία, όπως είπε.

Όλα αυτά, ανεξαρτήτως της ορθότητάς τους ή μη -και αυτό αφορά μία διαφορετικού χαρακτήρα συζήτηση-, προϋποθέτουν ένα πράγμα: Την ύπαρξη πλούτου ή εντέλει την ικανότητα δημιουργίας πλούτου.

Διότι δίχως πλούτο ή τουλάχιστον την ικανότητα δημιουργίας του, είναι προφανές ότι είναι περιορισμένη και η δυνατότητα αναδιανομής του.

Εκτός, κι αν όλη αυτή η συζήτηση αφορά -εντέλει- την υπόθεση της υπερφορολόγησης και τη σταδιακή εξόντωση της μεσαίας τάξης, από την οποία, αποδεδειγμένα πλέον, αντλεί τα όποια έσοδά του ο προϋπολογισμός, ώστε να τα αναδιανείμει μέσω κοινωνικού μερίσματος ή άλλων πρόσφορων τρόπων.

Εάν, όντως, έχουν έτσι τα πράγματα, τότε αυτή η συζήτηση και οι συνθήκες που την περιβάλλουν θα αποδειχθούν ιδιαίτερα βραχείες, δεδομένης της -αποδεδειγμένης- εξάντλησης της φοροδοτικής ικανότητας της μεσαίας τάξης.

Υπό το φως, όμως, αυτής της εξάντλησης αλλά εν τη απουσία ενός σχεδίου για την «επόμενη μέρα της χώρας», όπως είθισται να αποκαλούμε τη μετά μνημόνιο ή μετά επιτροπεία εποχή, τότε πού βρισκόμαστε;

Ακριβέστερα, τι είναι εκείνο που μας κάνει να πιστεύουμε ότι ενόσω απουσιάζει η επιτροπεία, δεν θα καταλήξουμε σε ακριβώς τα ίδια λάθη, αντίστοιχα των οποίων μας οδήγησαν στην κρίση;

Διότι, πέραν των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας και ορισμένων ιδιωτικοποιήσεων, άλλαξε κάτι ριζικά στην παραγωγική διαδικασία ή ευρύτερα στον τρόπο λειτουργίας της ελληνικής οικονομίας;

Στα «αγκάθια» της απουσίας ανταγωνιστικότητας δεν εξακολουθούμε να βαδίζουμε;

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.