Ο εσωτερικός εχθρός

Εδώ και πολλά χρόνια, η χώρα αντιμετωπίζει ένα σαφές έλλειμμα πολιτικού προσωπικού. Οι διεργασίες που προωθεί ο φίλτατος κ. Κυρ. Μητσοτάκης στοχεύουν στην κάλυψή του. Ας κρατάμε μικρό καλάθι.

Δημοσιεύθηκε: 30 Οκτωβρίου 2017 - 07:51

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η προσήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην προώθηση σειράς μεταρρυθμίσεων που θεωρούνται ως αναγκαίες για την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας και συνολικά του τόπου είναι κάτι σαν τον βήχα: ούτε κρύβεται, ούτε αμφισβητείται.

Ως προς αυτό συνηγορούν τόσο τα πεπραγμένα του ως υπουργού κυβερνήσεων της ΝΔ, όσο και η παρούσα ρητορική και τακτική του στα ηνία της ΝΔ.

Το ίδιο, ωστόσο, δεν μπορεί να λεχθεί για σειρά στελεχών της Νέας Δημοκρατίας.

Για την ακρίβεια, δεν μπορεί να λεχθεί για ένα ικανό τμήμα της Κοινοβουλευτικής Ομάδος αυτού του κόμματος, επί του οποίου στηρίχθηκε κατά το καταληκτικό σκέλος του βίου της η κυβέρνηση Σαμαρά, οπότε και εμφανίσθηκε η διαβόητη «μεταρρυθμιστική κόπωσή της».

Κατά την παρούσα συγκυρία, δε, ακριβώς αυτό το τμήμα της ΝΔ ή εντέλει ο σκληρός πυρήνας του προβάλλει ως το κυριότερο εμπόδιο για την όποια μετεξέλιξή της προς αυτό που εκτιμάται ότι έχει κατά νου ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης: τη συγκρότηση μίας μεταρρυθμιστικής δύναμης, η οποία θα βγάλει τη χώρα από τα σημερινά δεινά της και θα την οδηγήσει στην «επόμενη ημέρα».

Για τον λόγο αυτόν, όμως, υπάρχουν τα συνέδρια, όπως αυτό το οποίο προετοιμάζει, μέσω σειράς θεματικών προσυνεδρίων, για τις 16 και 17 Δεκεμβρίου, η ΝΔ.

Όπως, αντιστοίχως, ακριβώς για αυτόν τον λόγο υπάρχουν και οι διαδικασίες «ανανέωσης», τμήματα της οποίας έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητας, με την ανακοίνωση 35 νέων στελεχών που αναδείχθηκαν μέσω της διαδικασίας του «μητρώου στελεχών», τη νέα 12μελή ομάδα συμβούλων, αλλά και την ανανέωση του επικοινωνιακού επιτελείου του κόμματος.

Το «ατυχές» στην όλη υπόθεση, τόσο για τον κ. Μητσοτάκη όσο -ενδεχομένως- και για τη Νέα Δημοκρατία, είναι ότι αυτή η διαδικασία «ανανέωσης» δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, εάν δεν συμπεριλάβει και την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος και γι' αυτό απαιτούνται… εκλογές.

Με άλλα λόγια, κρατώντας σήμερα τα ηνία μίας εκ των δύο παραδοσιακών παρατάξεων, οι οποίες οικοδόμησαν τη μεταπολιτευτική Ελλάδα, ο κ. Μητσοτάκης είναι αντιμέτωπος με ένα διπλό στοίχημα: Πρώτον, να πείσει ότι διαθέτει σχέδιο και όραμα για την «επόμενη ημέρα» της χώρας και δεύτερον, ότι διαθέτει τους κατάλληλους ανθρώπους για να το φέρει σε πέρας.

Σχήμα μάλλον οξύμωρο, όταν είναι σαφές ότι η «εσωτερική του αντιπολίτευση» αποτελεί τμήμα του μείγματος ανθρώπων επί των οποίων στηρίχθηκε το καθεστώς των πελατειακών σχέσεων, ενώ οι πολιτικοί αντίπαλοί του, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, μετά από 2,5 χρόνια στην εξουσία εξακολουθεί να εμφανίζει σαφές έλλειμμα «σχεδίου» αλλά και προσωπικού.

Υπό άλλες συνθήκες και με δεδομένα τα προβλήματα της χώρας, θα το έλεγες και «περίπατο».

Προφανώς, δεν είναι.

Όχι μόνο διότι η οδός των υποσχέσεων και των πελατειακών σχέσεων ήταν πάντα περισσότερο βατή στην Ελλάδα έναντι εκείνης της υπευθυνότητας και των τομών, αλλά κυριότερα διότι η πορεία που έχει ακολουθήσει ο χώρος της πολιτικής στην Ελλάδα, επί σειρά ετών, αποτρέπει -κατά κανόνα- την ένταξη των «αρίστων» στους κόλπους της.

Εξού και το τρομακτικό έλλειμμα πολιτικού προσωπικού που αντιμετωπίζει ο τόπος…

Κατά πόσον ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης θα μπορέσει να ανταποκριθεί σε αυτήν τη διττή πρόκληση είναι ασαφές. Όπως επίσης ασαφές είναι κατά πόσον η χώρα «αντέχει» όσα θα μπορούσε να της προσφέρει ένα τέτοιο σχήμα.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι το έχει ανάγκη.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.