Άλλο Ρομπέν κι άλλο Ρουβίκωνας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η διπλή έρευνα που διέταξε χθες η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου για το πρόσφατο συμβάν του Ευαγγελισμού, τόσο ως προς τις απειλές που δέχτηκε ο γιατρός όσο και ως προς τις καταγγελίες ότι απαίτησε «φακελάκι», συνιστούν, τουλάχιστον σε πρώτη ανάγνωση, την προσήκουσα απάντηση μίας συντεταγμένης Πολιτείας έναντι του συγκεκριμένου περιστατικού.

Ούτως ή άλλως, η Δικαιοσύνη οφείλει να είναι «τυφλή» έως ότου ξετυλιχτεί ενώπιόν της ολόκληρο το «κουβάρι» μίας υπόθεσης.

Ποιο μπορεί να είναι, ωστόσο, το μέλλον μίας Πολιτείας, η οποία -με την απουσία της- εμφανίζεται να παραχωρεί έδαφος σε αναρχικές «συλλογικότητες» γνωστές για τη βίαιη δράση τους, όπως ο «Ρουβίκωνας», σε ό,τι αφορά στη διεκπεραίωση του έργου εντοπισμού παραβατικών -ή μη- συμπεριφορών ή ακόμη και της τιμωρίας τους;

Δεν υπάρχουν θεσμοθετημένοι φορείς στους οποίους μπορούν να προσφύγουν οι πολίτες για να καταγγείλουν παραβατικές συμπεριφορές, όπως αυτή την οποία φέρεται να έφερε στο φως η εισβολή μίας «αναρχικής συλλογικότητας» στο συγκεκριμένο νοσοκομείο, ή έχουν ατονήσει τόσο ώστε να μην απολαμβάνουν πλέον της εμπιστοσύνης των πολιτών;

Πόσο συντεταγμένη μπορεί να θεωρείται μία Πολιτεία η οποία επιτρέπει σε οποιονδήποτε πολίτη να εκτιμά ότι μπορεί να αναλάβει ρόλο «κριτή και τιμωρού», πέραν των ορίων που θέτουν οι νόμοι και ο ίδιος ο θεσμός της Δικαιοσύνης;

Εντέλει, ποια είναι τα όρια της «ανοχής», εάν σε αυτήν μπορεί να αποδοθεί η στάση που τηρεί έως τώρα η Πολιτεία και ποιο το συνολικό αποτέλεσμα της στάσης αυτής, αν όχι η ανομία;

Στη διάρκεια των τελευταίων ετών, η βίαιη δράση της συλλογικότητας Ρουβίκωνας δοκιμάζει ευθέως τις αντοχές της ύπαρξης ενός κράτους δικαίου στην Ελλάδα.

Καταγεγραμμένες επιθέσεις κατά πρεσβειών ξένων κρατών, υπουργείων και δημόσιων υπηρεσιών, συνδικαλιστικών και επαγγελματικών φορέων, ιδιωτικών εταιρειών και άλλων, συνθέτουν ένα κλίμα ανομίας και τρομοκρατίας, εντός του οποίου αμφισβητείται ευθέως ο ρόλος και η λειτουργία των θεσμών της ελληνικής Πολιτείας.

Αυτό είναι το ζητούμενο;

Διότι, τουλάχιστον οι φίλτατοι του Ρουβίκωνα, όπως και οι «σύντροφοί» τους άλλων συλλογικοτήτων, αυτό δηλώνουν ότι επιδιώκουν.

Όταν συλλογικότητες όπως το κίνημα κατά των πλειστηριασμών δρουν ανεξέλεγκτες επί μήνες ή και χρόνια -εντός των αιθουσών των δικαστηρίων-, αποτρέποντας τη διενέργειά τους, μέσω της χρήσης ή της απειλής χρήσης βίας, ποιο είναι το μήνυμα που εκπέμπει το ελληνικό κράτος τόσο προς τους πολίτες του όσο και προς οποιονδήποτε τρίτο, σε ό,τι αφορά στην τήρηση της έννομης τάξης στην Ελλάδα;

Αυτή είναι η χώρα που προσδοκά να αναγάγει σε ελκυστικό επενδυτικό προορισμό η κυβέρνηση;

Η ισχύς των θεσμών σε οποιαδήποτε χώρα και δη σε μία όπως η δική μας, η οποία βίωσε περιόδους απουσίας Δημοκρατίας, οφείλει να επιβεβαιώνεται συνεχώς.

Στην περίπτωση συλλογικοτήτων όπως ο Ρουβίκωνας ή το αυτοαποκαλούμενο «κίνημα κατά των πλειστηριασμών», ή ακόμη και οι ομάδες που επιτέθηκαν πρόσφατα κατά μέσων μαζικής ενημέρωσης, η ισχύς των θεσμών δοκιμάζεται και μέχρι στιγμής δεν έχει επιβεβαιωθεί.

Εάν είχε επιβεβαιωθεί, ομάδες όπως αυτές, ανεξαρτήτως του πολιτικού ή άλλου μανδύα που επιλέγουν να ενδυθούν κάθε φορά, δεν θα ένιωθαν ελεύθερες να δράσουν ή τουλάχιστον δεν θα επεδείκνυαν τόσο απροκάλυπτη αδιαφορία σε ό,τι αφορά στις ενδεχόμενες επιπτώσεις των πράξεών τους. 

Εκτός κι αν γνωρίζουν κάτι το οποίο διαφεύγει από όλους εμάς, τους υπολοίπους.

Αυτό, όμως, αφορά μία σαφώς διαφορετική συζήτηση.