Χώρα μόνη σχέδιο ψάχνει!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πώς ακριβώς θα φθάσουμε στο σχέδιο για την «επόμενη ημέρα», το οποίο άπαντες ευαγγελίζονται και ουδείς παρουσιάζει;

Διαμέσου των 13 «Περιφερειακών Συνεδρίων» που διοργανώνει η κυβέρνηση ανά την Ελλάδα, ή επαναλαμβάνοντας πως η ανάπτυξη από μόνη της δεν αρκεί και πως πρέπει να είναι «κοινωνικά δίκαιη»;

Εντέλει, πόσο νόημα ή συνάφεια έχουν όλα αυτά με την πανθομολογούμενη παραδοχή πως η χώρα μας μπορεί να επιστρέψει στην ανάπτυξη μόνο διαμέσου των ιδιωτικών επενδύσεων, έκφραση της οποίας υπήρξε και το «φιλο-επιχειρηματικό» προφίλ που προέταξε κατά τους τελευταίους μήνες ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας;

Η νέα «μεγάλη πορεία» προς τον λαό που διοργανώνει η κυβέρνηση διαμέσου αυτών των 13ων περιφερειακών συνεδρίων (έχουν ήδη πραγματοποιηθεί στην Κοζάνη, στη Λαμία, στο Ηράκλειο, στη Λάρισα και στα Ιωάννινα, ενώ έπονται τα υπόλοιπα) είναι βέβαιον ότι θα οδηγήσει σε οφέλη.

Κατά πόσον αυτά θα αφορούν στον διάλογο περί ανάπτυξης ή θα είναι κυρίως πολιτικού χαρακτήρα για την ίδια παραμένει ασαφές.

Η διαπίστωση στην οποία προχώρησε χθες ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, από το βήμα ημερίδας που διοργάνωσε η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, πως χρειάζεται «...σχέδιο για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα» είναι -ευλόγως- απολύτως ορθή.

Το ατυχές στην υπόθεση αυτή, όμως, είναι πως ακριβώς η ίδια διαπίστωση επαναλαμβάνεται κατά τα τελευταία 2,5 χρόνια, δίκην ανεκπλήρωτης «προφητείας» και συνάμα υπόσχεσης.

Μίας υπόσχεσης που αφορά το περίφημο «σχέδιο για την ανάπτυξη»  που σταθερά μας υπόσχεται το υπουργείο Οικονομίας από την εποχή που κρατούσε τα ηνία του ο φίλτατος Γ. Σταθάκης και που δεν έχει κατορθώσει να εκπληρώσει ούτε ο νυν υπουργός Δ. Παπαδημητρίου.

Πλέον, οι ελπίδες μας εδράζονται στη σειρά των 13ων Περιφερειακών Συνεδρίων, τα οποία πραγματοποιούνται από τον Ιούλιο ανά την Ελλάδα, με στόχο την εκπόνηση του «σχεδίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας».

Όλα αυτά, δε, ενώ εκεί όπου όντως υπάρχει σχέδιο, όπως αυτό διατυπώνεται διαμέσου των μεταρρυθμίσεων τις οποίες προβλέπει το τελευταίο μνημόνιο,  η χώρα μας υστερεί δραματικά, έχοντας εκπληρώσει έως τώρα μόνο μικρό ποσοστό των απαραίτητων προαπαιτούμενων ενεργειών, στο πλαίσιο της γ’ αξιολόγησης, που μόλις άρχισε.

Όλα αυτά, υπό συνθήκες «κανονικότητας», ίσως, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως λογικά ή αναμενόμενα. Υπό τις παρούσες συνθήκες, όμως, σε τι αφορούν;

Μετά από τόσα χρόνια κρίσης και ύφεσης και ενώ απομένουν μόνο λίγοι μήνες έως την τυπική εκπνοή και του τρίτου μνημονίου, κατά πόσον έχει ακόμη η χώρα μας την πολυτέλεια να συζητά το πράγμα;

Σύμφωνα με την τελευταία αναθεώρηση των στοιχείων περί ΑΕΠ, από την ΕΛΣΤΑΤ, η Ελλάδα παρέμεινε -αν και οριακά- σε κατάσταση ύφεσης και το προηγούμενο έτος ενώ συνεχώς αναθεωρούνται επί τα χείρω και οι εφετινοί στόχοι περί ανάπτυξης από φορείς όπως το ΙΟΒΕ ή ακόμη και το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών, το οποίο έθεσε τον πήχη στο επίπεδο του 1,8% στο προσχέδιο του προϋπολογισμού, ενώ μόλις λίγους μήνες νωρίτερα μιλούσε για 2% ή και υψηλότερα.

Ο τρόπος αξιοποίησης των κονδυλίων του ΕΣΠΑ ή των όποιων άλλων κοινοτικών ενισχύσεων και χρηματοδοτήσεων ακόμη λαμβάνει η χώρα μας, αμέσως ή διαμέσου φορέων όπως η Ευρωπαϊκή Αναπτυξιακή Τράπεζα κ.λπ., ίσως θα μπορούσε να είναι τμήμα αυτής της συζήτησης, ώστε να αποφύγουμε τυχόν επανάληψη των ατοπημάτων του φαύλου οικονομικού παρελθόντος μας.

Όμως, η ανάπτυξη σε μία ελεύθερη οικονομία μπορεί να προέλθει μόνο από τον ιδιωτικό τομέα και για να «λειτουργήσει» αυτός αποτελεσματικά απαιτούνται σοβαρές μεταρρυθμίσεις.

Για να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός αυτό, πόσα συνέδρια χρειάζονται;