Το τρις εξαμαρτείν...

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η σελίδα που ανοίγει σήμερα, με την τυπική έναρξη της γ' αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος εκ μέρους των εταίρων και δανειστών της χώρας, οφείλει να κλείσει το ταχύτερο δυνατόν.

Όχι μόνο διότι η ελληνική οικονομία ακόμη «πληρώνει» το βαρύ κόστος των καθυστερήσεων στην ολοκλήρωση των δύο προηγούμενων αξιολογήσεων, όπως βεβαίως και του καταστροφικού πρώτου εξαμήνου της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά κυριότερα, διότι -πλέον- ευελπιστεί να πείσει ότι έχει «μάθει» από τα λάθη του παρελθόντος της.

Οτιδήποτε διαφορετικό, πολύ απλά, δεν αρκεί.

Εάν δεν ολοκληρωθεί η γ' αξιολόγηση -αν όχι έως το τέλος του έτους όπως διακηρύττει ότι επιθυμεί η κυβέρνηση- τουλάχιστον έως τον Ιανουάριο του 2018, όχι μόνο θα καθυστερήσει η εκταμίευση ποσού ύψους 5 δισ. ευρώ, το οποίο προορίζεται για τη δημιουργία του λεγόμενου «μαξιλαριού ρευστότητας», που είναι απαραίτητο για την ομαλή έξοδό μας στις αγορές, αλλά ναρκοθετείται αυτή καθεαυτή η διαδικασία επιστροφής μας σε αυτές.

Και τούτο, διότι, έτσι διακυβεύεται η όποια συζήτηση επί του ελληνικού δημόσιου χρέους και των τρόπων ελάφρυνσής του, από το αποτέλεσμα της οποίας θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό και η δυνατότητα της χώρας μας να δανείζεται στο μέλλον με βιώσιμα -ή εντέλει λογικά- επιτόκια από τις αγορές.

Στη διάρκεια των επομένων δυο-τριών μηνών, η προσπάθεια της Ελλάδας δεν θα αφορά μόνο στην τυπική εκπλήρωση των υπόλοιπων προαπαιτούμενων ενεργειών, οι οποίες σήμερα ανέρχονται σε περίπου 75-80% του συνόλου, αλλά στη διατύπωση ενός σαφούς μηνύματος προς τις αγορές σχετικά με το επίπεδο εμπιστοσύνης που μπορούν πλέον να τρέφουν προς αυτήν.

Οι λέξεις-κλειδιά για τις αγορές είναι αξιοπιστία και εμπιστοσύνη και η χώρα μας έκανε κατά το παρελθόν ό,τι ήταν δυνατόν για να τις τραυματίσει αμφότερες. Ας μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη και ας συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι ο χρόνος κυλά εναντίον μας!

Η Ελλάδα εισήλθε πρώτη σε καθεστώς μνημονίου και ακόμη πασχίζει να βγει από αυτό, ενώ όλες οι λοιπές χώρες της ευρωζώνης που χρειάστηκαν αντίστοιχη στήριξη, κατόρθωσαν να αντιμετωπίσουν τα δικά τους προβλήματα -διαφορετικά, κατά περίπτωση- και εξήλθαν νωρίτερα του αναμενομένου από το συγκεκριμένο καθεστώς.

Πολύτιμος χρόνος έχει ήδη χαθεί και η -ισχνή έως τώρα- ανάκαμψη της οικονομίας έχει ήδη αρχίσει να εμφανίζει σημάδια κόπωσης, υπό το βάρος της υπερφορολόγησης, των κεφαλαιακών περιορισμών, της απουσίας πιστωτικής επέκτασης αλλά και της απουσίας βούλησης για την αντιμετώπιση χρόνιων παθογενειών της.

Eίναι αδιανόητο μεταρρυθμίσεις που προβλέπονταν ήδη από το πρώτο μνημόνιο, του 2010, να περιλαμβάνονται ακόμη στις υποχρεώσεις που έχει να εκπληρώσει η χώρα.

Όπως, αντίστοιχα, είναι αδιανόητο, μετά από αυτή την πολύχρονη περιπέτεια και μόλις λίγους μήνες πριν την εκπνοή του τρίτου κατά σειρά μνημονίου, η χώρα να μη διαθέτει ακόμη μία ολοκληρωμένη πολιτική για την «επόμενη μέρα».

Υπό το πρίσμα των ελλειμμάτων αυτών, πώς ευελπιστούμε ότι θα μπορέσουμε να πείσουμε εκ νέου τις αγορές ώστε να δανειστούμε με λογικά επιτόκια;

Εάν δεν ανταποκριθούμε εγκαίρως ως προς τις δεσμεύσεις που έχουμε ήδη αναλάβει έναντι εταίρων και δανειστών, γιατί θα έπρεπε να πιστεύουμε ότι θα μας εμπιστευτούν με μία γενναία ελάφρυνση του χρέους και των όρων εξυπηρέτησής του;

Το κόστος από τις καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση τόσο της πρώτης όσο και της δεύτερης αξιολόγησης υπήρξε βαρύ για την οικονομία και συνολικά τη χώρα.

Ας μην επωμιστούμε μεγαλύτερο.