Ποιο είναι το μήνυμά σου;

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η νέα, τρίτη κατά σειρά, αναβολή της συνεδρίασης του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου σχετικά με το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού και η καθυστέρηση που αυτή συνεπάγεται για τη μεγαλεπήβολη επένδυση εγείρει -αν μη τι άλλο- σαφή ερωτήματα σχετικά με την ελκυστικότητα της χώρας μας ως επενδυτικού προορισμού.

Ερωτήματα ευθέως αντίστοιχα εκείνων που σχετίζονται με την υπόθεση της Eldorado Gold, στη Χαλκιδική, αλλά και οποιαδήποτε άλλη επενδυτική προσέγγιση, μικρή ή μεγάλη, που προσπάθησε να ριζώσει, με διάφορους βαθμούς επιτυχίας, στη χώρα μας.

Εάν, όμως, οι δαπανηρές καθυστερήσεις ή και η αποτυχία συνιστούν τον βασικό καμβά εντός του οποίου καλείται να κινηθεί οποιαδήποτε επένδυση στην Ελλάδα, τότε ποιο ακριβώς είναι το μήνυμα που στέλνει η χώρα μας προς οποιονδήποτε επιθυμεί να επενδύσει εδώ, έστω και μία δεκάρα τσακιστή;

Ακόμη περισσότερο, προς τι ο «κόπος» της λεγόμενης μεταρρυθμιστικής προσπάθειας των μνημονιακών ετών, εάν ο τόπος μας εξακολουθεί να παραμένει τόσο αφιλόξενος προς τις άμεσες επενδύσεις, εγχώριων ή αλλοδαπών κεφαλαίων;

Αποτελεί έμμεση παραδοχή, τόσο της κυβέρνησης όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η εκτίμηση ότι τα κάθε λογής προβλήματα σχετικά με θέματα χωροταξίας, ιδιοκτησίας (κτηματολόγιο), αρχαιολογίας, γραφειοκρατίας, διαφθοράς κ.α., με τα οποία είναι δυνητικά αντιμέτωπος ο κάθε επενδυτής -και ιδίως ο ξένος- συντελούν, από κοινού με τον κίνδυνο χώρας και τα προβλήματα χρηματοδότησης, στην αποτροπή επενδυτικών εγχειρημάτων.

Για τον λόγο αυτόν, εξάλλου, προκύπτει και η ανάγκη των διαφόρων σχημάτων «fast track» ή άμεσης προώθησης μεγάλων επενδύσεων, που τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση υποστηρίζουν.

Αν όμως, παρά την ύπαρξη των σχημάτων αυτών, το έδαφος παραμένει τόσο αφιλόξενο για τις μεγάλες επενδύσεις, τότε η εικόνα για τις μικρότερου βεληνεκούς προσπάθειες ποια μπορεί να είναι, παρά ακόμη περισσότερο αρνητική;

Σε μία χώρα, δε, όπου ποσοστό άνω του 80% της επιχειρηματικότητας αφορά τις μικρομεσαίες και τις μικρές επιχειρήσεις, τότε ποια ελπίδα ανάταξης έχει η ελληνική οικονομία;

Φίλτατοι, ας μην το κουράζουμε το ζήτημα.

Για να ξεφύγουμε από τη σημερινή μας κατάντια, με περισσότερους από ένα εκατ. ανέργους και εκατοντάδες χιλιάδες άλλους, οι οποίοι εργάζονται είτε για ψιχία, είτε παραμένουν απλήρωτοι επί μήνες, πρέπει επιτέλους η χώρα μας να καταστεί ελκυστικός επενδυτικός προορισμός.

Για να γίνει, δε, αυτό πρέπει να πάρει απόφαση ότι έφτασε ο καιρός κατά τον οποίο το «παιχνίδι» των επενδύσεων θα γίνεται με «ανοιχτά χαρτιά».

Εάν οι κανόνες του παιχνιδιού δεν είναι απολύτως σαφείς και ξεκάθαροι «από πριν» και εάν δεν υπάρχει σταθερότητα σε σειρά τομέων, από τη φορολογία έως το ιδιοκτησιακό καθεστώς του κάθε κομματιού γης σε αυτόν τον τόπο, ή στους κανόνες του επενδύειν, τότε γιατί να προσδοκούμε ανάκαμψη μέσω του ιδιωτικού τομέα;

Ακόμη κι αν ορισμένες «μεγάλες» και εμβληματικές επενδύσεις κατορθώσουν να προχωρήσουν, ποια θα είναι η τύχη των μικρότερων;

Όσο το πολιτικό προσωπικό της χώρας εξακολουθεί να αναλώνεται σε παλαιοκομματικού χαρακτήρα αντιπαραθέσεις προσδοκώντας πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη και δεν συντάσσεται ώστε να αναμορφωθούν κατά τρόπο επιτυχή και αποτελεσματικό οι «κανόνες του παιχνιδιού», άλλο τόσο θα παραμένουμε δέσμιοι των σημερινών προβλημάτων μας.

Ας μην αναζητούμε, δε, «τι πάει στραβά;». Πρόκειται για προβλήματα γνωστά και δεδομένα, τα οποία έχουν πολλαπλώς καταγραφεί σε μελέτες σειράς παραγωγικών φορέων, όπως και οι λύσεις τους…

Αρκεί να τις εφαρμόσουμε και να εκπέμψουμε το μήνυμα ότι όχι μόνο θέλουμε αλλά και μπορούμε!

Εκτός κι αν «δεν»…