Ο Βαγγέλης έχει δίκιο!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Την τόσο δυσεύρετη στις ημέρες μας και συνάμα τόσο πολύτιμη κοινή λογική, που ορίζει πως για να βγει η χώρα από τα δεινά της οφείλει να έχει ένα «εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης», στο οποίο να συμφωνούν οι κυριότερες πολιτικές δυνάμεις του τόπου, εξέφρασε με την πρόσφατη τοποθέτησή του στο συνέδριο του Economist ο Ευάγγελος Mυτιληναίος.

Εάν βρισκόμαστε σήμερα, επτά χρόνια και πλέον από την υπαγωγή μας σε καθεστώς μνημονίου, ακόμη σε αυτό, τούτο οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι όχι μόνον η χώρα μας και οι πολιτικές δυνάμεις της δεν ανέλαβαν την «ιδιοκτησία» των προγραμμάτων υπό τα οποία μας έθεσαν εταίροι και δανειστές, αλλά και στο ότι ουδέποτε κατόρθωσαν να συναινέσουν στην εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου, αντίστοιχου εύρους.

Μόνον ανέφικτα «Ζάππεια» ή «προγράμματα Θεσσαλονίκης» είχαν να αντιπροτείνουν ενόσω ήσαν στην αντιπολίτευση, για να εφαρμόσουν στη συνέχεια, κατά τη διακυβέρνησή τους, κακέκτυπα όσων μας πρότειναν οι δανειστές, με κυρίαρχη πάντα την υπερφορολόγηση και απούσες τις τόσο αναγκαίες δομικές μεταρρυθμίσεις.

Πλέον, είναι αργά.

Είναι αργά να πούμε ότι μπήκαμε στο μνημόνιο αλλά δώσαμε τη μάχη μας, αναγνωρίζοντας και διορθώνοντας τις παθογένειές μας και βγήκαμε νωρίτερα από αυτό, όπως έκαναν άλλες χώρες με αντίστοιχα προβλήματα.

Είναι αργά να εκμεταλλευτούμε το τρένο του φθηνού χρήματος που απολαμβάνει επί τόσα χρόνια η Ευρωζώνη, ελέω ποσοτικής χαλάρωσης, όπως είναι αργά για να προλάβουμε το κύμα «φυγής εγκεφάλων» ή «brain drain», επί το ελληνικότερο, όπως ονομάζεται η φυγή του πολυτιμότερου κεφαλαίου που μπορεί να έχει μία χώρα, των νέων της και δη των αρίστων, στο εξωτερικό.

Μπορούμε, όμως -και οφείλουμε- να δώσουμε αυτή τη μάχη, αν μη τι άλλο, για τις επόμενες γενιές.

Με κοινή παραδοχή ότι υπό τους παρόντες όρους διαμόρφωσής του το δημόσιο χρέος είναι μη βιώσιμο και στέκει δίκην εμποδίου στην πρόσβασή μας στις διεθνείς αγορές βάσει ανεκτού επιτοκιακού κόστους, η πρόταση Mυτιληναίoυ για τη διαμόρφωση ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης, ελληνικής ιδιοκτησίας και κοινωνικής αποδοχής θα μπορούσε να αποτελέσει το αναγκαίο και απαραίτητο «quid pro quo» προς τους Ευρωπαίους εταίρους μας για τη μετα-μνημόνιο εποχή.

Δηλαδή, την απόλυτη «αντιπαροχή», η οποία όχι μόνον θα ανέτασσε την χώρα ώστε αυτή να πάψει να αποτελεί την «ειδική περίπτωση» της Ευρωζώνης, αλλά θα παρείχε και όρους πολιτικής νομιμοποίησης έναντι των εθνικών ακροατηρίων των εταίρων μας για την εξασφάλιση αυτής της προσδοκώμενης ελάφρυνσης χρέους.

Στο επίκεντρο αυτού του σχεδίου θα μπορούσαν να βρίσκονται η σταθερότητα του φορολογικού περιβάλλοντος, η υιοθέτηση διαδικασιών fast track για την αδειοδότηση μεγάλων επιχειρηματικών σχεδίων, η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων αλλά και η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, ώστε να μπορέσει να σταθεί η χώρα στα πόδια της.

Ο κ. Mυτιληναίος εμφανίστηκε πεπεισμένος ότι εφόσον εκπονηθεί ένα εθνικό σχέδιο τέτοιας πνοής και εφόσον η «ιδιοκτησία» του αναληφθεί από «όλα τα φιλευρωπαϊκά κόμματα, μαζί και ο ΣΥΡΙΖΑ», όπως είπε, τότε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας θα πειστούν και θα μειώσουν το χρέος ή εντέλει θα συνδράμουν ώστε η εξυπηρέτησή του να καταστεί ευχερέστερη.

Πιθανότατα, έχει δίκιο.

Αυτό για το οποίο ουδεμία εμπιστοσύνη υπάρχει, ωστόσο, είναι ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας μπορεί να εγερθεί στο ύψος των περιστάσεων και έστω αυτή τη φορά να βάλει κατά μέρος την κομματική αντιπαράθεση, χάριν της εθνικής σωτηρίας.

Δεν το έκαναν έως τώρα, γιατί να αλλάξουν;