Η ρημάδα η... σελίδα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Για να γυρίσει πραγματικά σελίδα ο τόπος -και όχι μόνο στα λόγια-, αυτοί που κρατούν τα ηνία του θα πρέπει, αν μη τι άλλο, να συναινούν σε μία γενική κατεύθυνση και να εργάζονται από κοινού για την εξασφάλισή της.

Να είναι αυτό που λένε οι φίλοι μας οι Αμερικανοί, «στην ίδια σελίδα» του όποιου αφηγήματός τους, όπως μας θύμισε πρόσφατα από τη Θεσσαλονίκη και ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας, με αφορμή τις επιδιώξεις της ελληνικής πλευράς και του ΔΝΤ για τη διευθέτηση του χρέους.

Έτσι, λοιπόν, όταν μιλάμε για την ανάκαμψη της οικονομίας διαμέσου της προσέλκυσης επενδύσεων, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας, πρώτον, ότι εάν δεν λυθεί κατά τρόπο βιώσιμο η υπόθεση του δημόσιου χρέους και δεν μειωθεί ριζικά η παράμετρος του «κινδύνου χώρας» που φέρει σήμερα η Ελλάδα,  οι δυνατότητες εξασφάλισης επενδύσεων μείζονος σημασίας θα παραμένουν ασθενείς.

Μόνη εξαίρεση, ίσως, αποτελέσουν επενδύσεις με «κρατική σφραγίδα», ενός ή περισσοτέρων εκ των Ευρωπαίων εταίρων -και δανειστών- μας, στο πρότυπο σειράς αντιστοίχων που έχουν γίνει στην Ελλάδα κατά το παρελθόν.

Δεύτερον, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι στα θεμέλια οποιουδήποτε οικοδομήματος οικονομικού χαρακτήρα βρίσκεται μία και μόνο λέξη: εμπιστοσύνη.

Μία έννοια η οποία σχετίζεται με το αίσθημα ασφάλειας που πρέπει να περιβάλλει οποιονδήποτε διερευνά το ενδεχόμενο τοποθέτησης των κεφαλαίων του στη χώρα μας.

Εάν αυτό απουσιάζει και εάν το αναλαμβανόμενο ρίσκο κριθεί ως υπέρμετρο, ας μην τρέφουμε ελπίδες προσέλκυσης σημαντικών επενδύσεων.

Ακριβώς εκεί εντοπίζεται το οξύμωρο της εικόνας ενός πρωθυπουργού ο οποίος επιθυμεί να θέσει τέλος στις αυταπάτες του παρελθόντος, υιοθετώντας ένα φιλοεπιχειρηματικό προφίλ, και συνάμα υπουργών της κυβέρνησής του να ανοίγουν περίπου ταυτόχρονα «παρτίδες» με σημαντικές επενδύσεις που είτε βρίσκονται σε εξέλιξη, είτε δρομολογούνται στην Ελλάδα.

Ποιο είναι το μήνυμα που καλείται να εισπράξει το διεθνές επενδυτικό κοινό από αυτή την -αν όχι επαμφοτερίζουσα- τουλάχιστον διφορούμενη στάση;

Ακόμη κι αν η ουσία των επιχειρημάτων τους είναι ορθή -κάτι το οποίο δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις απολύτως σαφές-, το μήνυμα που εκπέμπεται παραμένει αρνητικό.

Επί μακρύ χρονικό διάστημα, η χώρα μας παρέμεινε στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου ως μία χώρα που βρίσκεται προ συντεταγμένης ή και άτακτης χρεοκοπίας.

Είναι απαραίτητο να επιστρέψουμε ως η χώρα που διώχνει τους επενδυτές, που τόσο πολύ έχει ανάγκη ώστε να ανακάμψει;

Πέραν, όμως, της μάχης των εντυπώσεων, υπάρχει και εκείνη της ουσίας.

Εκείνης που αφορά στην ύπαρξη πολιτικής σταθερότητας, σεβασμού των θεσμών, εξασφάλισης όρων υγιούς ανταγωνισμού και προσήκουσας φορολογικής μεταχείρισης, ως των απαραίτητων προϋποθέσεων για την προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων.

Όταν συμπεφωνημένες επενδύσεις τίθενται σε κίνδυνο χάριν των όποιων πρόσκαιρων σκοπιμοτήτων, πώς είναι δυνατόν η χώρα μας να θεωρηθεί ως ελκυστικός επενδυτικός προορισμός;

Πώς είναι δυνατόν να καρπωθούμε ως χώρα το όποιο όφελος της δημοσιονομικής και λοιπής μεταρρυθμιστικής προσπάθειας έχει καταβληθεί στη διάρκεια των μνημονιακών ετών;

Το χαμηλότερο κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος παγκοσμίως κι αν είχαμε, γιατί θα έπρεπε να βάλει κάποιος τα λεφτά του στην πατρίδα μας, εάν δεν ένιωθε ασφαλής σχετικά με την επένδυσή του και την υλοποίηση του επιχειρηματικού του σχεδίου;

Για αυτό, λοιπόν, φίλτατοι της κυβέρνησης, βρείτε τα και μάλιστα βρείτε τα γρήγορα, γιατί ο χρόνος έως το επόμενο καλοκαίρι είναι ελάχιστος...