Κυριάκο… πρόσεχε!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Σε μία κοινοβουλευτική -αντιπροσωπευτική- δημοκρατία, τον τελικό λόγο τον έχει προφανώς το εκλογικό σώμα.

Υπ’ αυτήν την έννοια, όσα «δακτυλίδια» κι αν περάσουν από γενιά σε γενιά, ουδεμία αξία θα έχουν, εάν «δεν το θέλει ο λαός»…

Ωστόσο, η αυστηρή στάση που τήρησε χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην «υπόθεση Τραγάκη» συνιστούσε τη μόνη -αυτονόητη και ενδεδειγμένη- κίνηση στην οποία θα μπορούσε να είχε προχωρήσει.

Οτιδήποτε διαφορετικό, όχι μόνον θα σηματοδοτούσε αποδοχή και συνέχιση ενός φαύλου καθεστώτος «κληρονομικού δικαίου», το οποίο χαρακτήρισε και εξακολουθεί να χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική ζωή του τόπου, αλλά και μία διάθεση υποχώρησης στις κάθε είδους κομματικές πιέσεις για τη συμμετοχή υποψηφίων στα ψηφοδέλτια της ΝΔ, ενόσω μάλιστα αυτή κερδίζει έδαφος στις δημοσκοπήσεις.

Το μάλλον τελεσιγραφικό «δεν θα συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας όποιος προκαταλαμβάνει τις αποφάσεις του προέδρου και των αρμόδιων οργάνων του κόμματος» είναι ένα σαφές μήνυμα ρήξης με ακριβώς αυτό το παρελθόν.

Αποκτά δε ιδιαίτερη βαρύτητα το μήνυμα αυτό, όταν προέρχεται από τον επίγονο μίας οικογένειας με τόσο μακρά ιστορία στα πολιτικά πράγματα του τόπου.

Οι ακριβείς συνθήκες πέριξ των οποίων διαδραματίστηκε η υπόθεση της συμμετοχής ή μη του υιού Τραγάκη, Παναγιώτη, στα ψηφοδέλτια της ΝΔ δεν είναι σαφείς.

Αυτές που είναι απολύτως σαφείς, ωστόσο, είναι οι αντιλήψεις και οι νοοτροπίες που εξακολουθούν να είναι παρούσες -εκ των πραγμάτων- σε κόμματα εξουσίας όπως η ΝΔ και σε μεγάλο τμήμα του πολιτικού προσωπικού της χώρας.

Εάν έναντι αυτών των νοοτροπιών δεν φανεί αταλάντευτα αντίθετος ο Κ. Μητσοτάκης, τότε η λοιπή του μάχη ίσως στερείται νοήματος.

Εάν δεν εμφανιστεί, τόσο προς το ίδιο του το κόμμα όσο και προς την ελληνική κοινωνία, ως προασπιστής αρχών και αξιών, τότε ποιο νόημα θα έχει ο λοιπός πολιτικός του λόγος;

Ακριβώς εκεί εντοπίζεται συνάμα και το μέγεθος του ατοπήματος του -κατά τα λοιπά φίλτατου- κ. Ιωάννη Τραγάκη.

Στο γεγονός ότι, παρά τη μακρά προσωπική πολιτική πείρα του, προσπάθησε να προεξοφλήσει ή να προκαταλάβει τα πράγματα, απαξιώνοντας έτσι τόσο τις δημοκρατικές διαδικασίες του ιδίου του κόμματός του όσο και τον όποιο ρόλο μπορεί αυτό να διαδραματίσει στην αναμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας.

Όταν το κόμμα μπορεί να θεωρηθεί ως «φέουδο», τι μας εμποδίζει να θεωρήσουμε και το κράτος ως τέτοιο;

Όταν η οικογενειοκρατία υπερισχύει της ανάδειξης μέσω δημοκρατικών διαδικασιών, προς τι η εμμονή σε διαδικασίες αξιολόγησης και αξιοκρατίας στο δημόσιο;

Ας μην το «κουράζουμε» το ζήτημα, φίλτατοι.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε χθες ακριβώς αυτό το οποίο όφειλε να κάνει έναντι της υπόθεσης Τραγάκη.

Το ατυχές είναι ότι η ελληνική πολιτική ζωή -και η ΝΔ προφανώς δεν συνιστά εξαίρεση- βρίθει από φαινόμενα του είδους αυτού και η δυνατότητα αντιμετώπισής τους που θα επιδείξει ο πρόεδρος της Ν.Δ. θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την πορεία τόσο του ιδίου όσο και του κόμματός του.

Εκεί, εξάλλου, εντοπίζεται και η περίφημη υπόθεση του λεγόμενου «ηθικού πλεονεκτήματος», το οποίο, όπως διαπιστώνουμε συνεχώς, δεν «κληρονομείται» αλλά κατακτάται στην κοινωνική συνείδηση από τα έργα και τις ημέρες του καθενός μας.

Πολύ περισσότερο, δε, όταν αυτά τα έργα καθορίζουν και τις ημέρες όλων των υπολοίπων από εμάς.