Ωρα να «σπάσουμε αβγά»

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Δίχως να κομίζει γλαύκας, ο φίλτατος κ. Τσίπρας επεσήμανε χθες, κατά την επίσκεψή του στις εγκαταστάσεις της Apivita, μία αλήθεια.

Η χώρα χρειάζεται, όντως, ένα παραγωγικό μοντέλο, προσαρμοσμένο στα συγκριτικά πλεονεκτήματά της.

Ακριβέστερα, η χώρα χρειάζεται -κατ’ αρχάς- ένα παραγωγικό μοντέλο, το οποίο, βεβαίως, θα ήταν χρήσιμο και ενδεχομένως σοφό να είναι ακόλουθο των όποιων συγκριτικών πλεονεκτημάτων της.

Με άλλα λόγια, αυτή η χώρα θα πρέπει κάποτε να πάρει τις αποφάσεις της και να πει, «με αυτούς θα πάω και αυτούς θα αφήσω» και να μην ακροβατεί μεταξύ κλάδων και τομέων, μοιράζοντας τους διαθέσιμους εθνικούς ή κοινοτικούς πόρους στη βάση πελατειακών ή άλλων ευκαιριακών κριτηρίων.

Διότι μόνον έτσι θα μπορέσει να διοχετεύσει τις παραγωγικές δυνάμεις της και τους πόρους της -ή εντέλει ό,τι απέμεινε από αυτούς- προς τους τομείς εκείνους που θεωρεί ότι έχει ουσιαστικό συγκριτικό πλεονέκτημα.

Είτε αυτό αφορά στην παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών, είτε σε ό,τι άλλο προκρίνει η διαδικασία προσδιορισμού ενός «εθνικού παραγωγικού μοντέλου»…

Όσο, όμως, απαραίτητη κι αν είναι η διαδικασία προσδιορισμού αυτού του μοντέλου, άλλο τόσο είναι, πρώτον, η άρση τυχόν «παρεξηγήσεων» σχετικά με το κίνητρο επί του οποίου εδράζεται το επιχειρείν και δεύτερον, των κωλυμάτων που εξακολουθεί να θέτει η ελληνική οικονομία προς την επιχειρηματικότητα.

Δίχως να το «κουράζουμε», η απάντηση στο πρώτο ζήτημα αφορά -απλά- το «κέρδος», όσο κι αν το αμφισβητεί ο πρωθυπουργός, και στο δεύτερο εντοπίζεται στη λέξη «μεταρρυθμίσεις».

Για να το κάνουμε το ζήτημα ακόμη απλούστερο, εάν υποθέσουμε -έστω προς στιγμήν και χάριν συζητήσεως- ότι η ελληνική οικονομία επιθυμεί να προσομοιάσει στο ευρύτερο οικονομικό μοντέλο που επικρατεί στις χώρες του δυτικού κόσμου, τότε  θα ήταν χρήσιμο να αναγνωρίσουμε ότι η κυριότερη κινητήριος δύναμη αυτού του συστήματος είναι το επιχειρηματικό κέρδος.

Πρόκειται για μία βαθύτατα εμπεδωμένη πεποίθηση στον λοιπό δυτικό κόσμο, τυχόν παρέκκλιση από την οποία οδηγεί και σε παρεκκλίσεις πολιτικού και κοινωνικού χαρακτήρα, οι οποίες εκφεύγουν της παρούσας συζήτησης.

Άρα, εάν το προκείμενο είναι η οικονομία της ελεύθερης αγοράς, άξονας λειτουργίας της οποίας είναι το κέρδος, τότε η συζήτησή μας οφείλει να εντοπιστεί σε δύο βασικούς άξονες.

Πρώτον, πώς μπορεί να υποβοηθηθεί η οικονομική δραστηριότητα μέσω του προσδιορισμού και της άρσης κωλυμάτων στην επιχειρηματικότητα και δεύτερον, ο προσδιορισμός της  κατεύθυνσης που οφείλει να λάβει αυτή η επιχειρηματικότητα, ώστε να μεγιστοποιηθεί το δυνητικό όφελος των όποιων εθνικών ή κοινοτικών πόρων διοχετευθούν προς αυτήν.

Η έκβαση ή το αποτέλεσμα αυτής της συζήτησης, ευλόγως, δεν είναι σαφές, αφού αυτή ουδέποτε διεξήχθη υπό όρους ειλικρίνειας, τόσο μεταξύ των παραγωγικών φορέων και των εκάστοτε κυβερνώντων, όσο και μεταξύ του πολιτικού προσωπικού της χώρας.

Είναι μία συζήτηση η οποία πολύ απλά ουδέποτε διεξήχθη σε όλο της το εύρος, στην πατρίδα μας.

Τμήματα αυτής της κουβέντας ασφαλώς έγιναν κατά το παρελθόν, όμως βάση τους υπήρξε η διαβόητη πελατειακή σχέση μεταξύ των εκπροσώπων των διαφόρων υποτμημάτων της οικονομίας και των πολιτικών προυχόντων της ημέρας.

Αυτό που είναι σαφές, ωστόσο, είναι ότι στο τέλος αυτής της συζήτησης, εάν και όποτε διεξαχθεί στην Ελλάδα, θα πρέπει να «σπάσουν αβγά».

Θα πρέπει να καταθέσουν όλοι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, με ποιους είναι και ποιους αφήνουν και θα πρέπει τα κακώς κείμενα να αντιμετωπιστούν… όπως αυτά απαριθμούνται είτε στις «Λευκές Βίβλους» που έχει συντάξει ο ΟΟΣΑ για τη χώρα μας, είτε στις αναρίθμητες καταγραφές του είδους που έχουν επιχειρήσει κατά το παρελθόν οι παραγωγικοί φορείς του τόπου.

Διότι, εάν δεν γίνουν αυτά -επιτέλους- και στη χώρα μας, τότε το όφελος της λοιπής συζήτησης περί «συγκριτικών πλεονεκτημάτων», στα οποία αναφέρθηκε χθες ο πρωθυπουργός, είναι μάλλον αμφίβολο…