Σε λάθος δρόμο

Έτσι θα κτυπήσουμε την πόρτα των αγορών; Με την κόντρα κυβέρνησης - Δικαιοσύνης σε πλήρη εξέλιξη και τη «βαρουφακιάδα» να κυριαρχεί στην επικαιρότητα; Πόση «εμπιστοσύνη» εμπνέουν όλα αυτά;

Δημοσιεύθηκε: 24 Ιουλίου 2017 - 07:40

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ούτε την ολισθηρότητα της οδού που χαράσσει η -δίχως προηγούμενο- αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και Δικαιοσύνης, ούτε την ένταση που υπόσχεται η επί της ουσίας εξέταση όσων διαδραματίστηκαν το καλοκαίρι του 2015, έχει αυτή την ώρα ανάγκη ο τόπος.

Έτσι, άσπρη μέρα δεν θα δούμε.

Τι είδους κλίμα πολιτικής σταθερότητας μπορεί να επικαλεστεί η χώρα υπό τις παρούσες συνθήκες και ενώ εμφανίζεται έτοιμη να κτυπήσει ξανά την πόρτα των διεθνών αγορών;

Τι είδους εμπιστοσύνη μπορεί να εμπνεύσει προς το διεθνές επενδυτικό κοινό η Ελλάδα, ώστε να μας δώσει ο οποιοσδήποτε τα χρήματά του, είτε αγοράζοντας ομόλογα, είτε μέσω απευθείας επενδύσεων στην ελληνική οικονομία, όταν η κυβέρνηση της χώρας εμφανίζεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τη Δικαιοσύνη;

Με το ύστατο καταφύγιο, δηλαδή, στο οποίο προστρέχουν φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις, ώστε να βρουν το δίκιο τους…

Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει, φίλτατοι, σχετικά με το βαρύ κόστος που αναγκάστηκε να καταβάλει -και εξακολουθεί να καταβάλλει- η χώρα μας ως αποτέλεσμα του καταστροφικού πρώτου εξαμήνου διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Όπως επίσης ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι κάποτε όλοι θα έρθουν αντιμέτωποι με τις επιλογές τους, όπως θέλει ο ιστορικός κανόνας.

Όμως, η παρούσα συγκυρία καλεί για εποικοδομητικό έργο. Καλεί για σταθερότητα και προσπάθεια επιστροφής σε μία στοιχειώδη κανονικότητα. Όχι για το αντίθετο.

Καιρός για να εξεταστεί, από τους καθ’ ύλην αρμόδιους, η ιλαροτραγωδία που παραθέτει μέσω του τελευταίου του εκδοτικού πονήματος ο Γιάνης (με ένα ν) Βαρουφάκης, πάντα υπάρχει.

Ούτως ή άλλως είναι ιδιαίτερα αμφίβολο κατά πόσον συγκινείται η ελληνική κοινωνία, που ψήφισε συντριπτικά «όχι» στο δημοψήφισμα του 2015 ενώ γνώριζε (ή τουλάχιστον φανταζόταν…) τις συνέπειες, από όσα αφηγείται κατά την τελευταία διετία ο φίλτατος Βαρουφάκης…

Όμως, είπαμε, καιρός υπάρχει για όλα πλην, ενδεχομένως, ενός. Την επάνοδό μας σε μία στοιχειώδη κανονικότητα.

Το τρέχον χρηματοδοτικό πρόγραμμα της χώρας εκπνέει το επόμενο καλοκαίρι.

Εάν έως τότε η Ελλάδα δεν έχει κατορθώσει να ανακτήσει τη δυνατότητα δανεισμού της από τις διεθνείς αγορές, τα ενδεχόμενα που αντιμετωπίζει είναι είτε η προσφυγή σε ένα νέο μνημόνιο -που δεν είναι σαφές εάν υπάρχει η βούληση να της χορηγηθεί- είτε η άτακτη χρεοκοπία.

Μόνη της ευκαιρία να διαφύγει αμφότερα τα ενδεχόμενα αυτά είναι να έχει κατορθώσει να εμπνεύσει εκ νέου ένα κλίμα εμπιστοσύνης και σταθερότητας προς το διεθνές επενδυτικό κοινό, ώστε αφενός να έχει κάποιου είδους τύχη το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και αφετέρου, να μπορέσει να εξασφαλίσει δανεισμό με βιώσιμο κόστος από τις αγορές.

Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

Όση φιλολογία κι αν υπήρξε στην αλήστου μνήμης δεκαετία του ’80 περί του αντιθέτου, αποδείχθηκε εσφαλμένη.

Η χώρα μας, κατά τρόπο συστηματικό και συνεπή, οφείλει να ανταποκριθεί πλήρως στις δεσμεύσεις της έναντι εταίρων και δανειστών, διορθώνοντας έτσι τα κακώς κείμενα της ελληνικής οικονομίας, μέσω διαθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα την καταστήσουν ανταγωνιστική και ανακτώντας την εμπιστοσύνη του διεθνούς επενδυτικού κοινού.

Ο χρόνος που έχει στη διάθεσή της, δε, ώστε να εκπληρώσει αυτές τις δεσμεύσεις, είναι ελάχιστος. Μόλις δώδεκα μήνες.

Όσο νωρίτερα αντιληφθούμε το γεγονός αυτό, τόσο αυξάνουμε τις πιθανότητες να μην έχουμε μία επανάληψη όσων βιώσαμε το καλοκαίρι του 2015 και -ενδεχομένως- να ορθοποδήσουμε και μία ώρα αρχύτερα.

Είναι αντιληπτό αυτό;

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.