Οι συντεχνίες στη μάχη κατά των POS

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στην αρχή δεν ήθελαν τα POS οι γιατροί. Μετά πρόβαλαν ενστάσεις οι μηχανικοί, στη συνέχεια οι δικηγόροι και πλέον στο πλευρό τους βρίσκονται και οι έμποροι.

Έτσι που το πάνε, ποιος θα μείνει τελικά με τα POS στο χέρι; Οι υδραυλικοί και οι ηλεκτρολόγοι; Μάλλον «χλωμό» και αυτό…

Η προσφυγή της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών, Βιοτεχνών, Εμπόρων Ελλάδος (ΓΣΕΒΕΕ) και του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (ΔΣΑ) στο Συμβούλιο της Επικρατείας, με την οποία ζητούν να ακυρωθεί η από 19.4.2017 υπουργική απόφαση για την υποχρεωτική χρήση μηχανημάτων POS από σειρά επαγγελματικών κλάδων, συνιστά την τελευταία μάχη σε έναν μακρύ συντεχνιακό πόλεμο που εξελίσσεται τους τελευταίους μήνες.

Στο επίκεντρό αυτού του πολέμου βρίσκονται, αφενός, η προώθηση εκ μέρους της πολιτείας ενός χρήσιμου εργαλείου -εν μέσω κεφαλαιακών περιορισμών- για την πάταξη της φοροδιαφυγής και αφετέρου, η επιθυμία σειράς επαγγελματικών κλάδων να εξαιρεθούν από αυτό το μέτρο.

Οι γιατροί επικαλούνταν, αρχικώς, αιτιάσεις περί του ιατρικού απορρήτου, οι μηχανικοί ότι ήδη υποχρεούνταν σε πληρωμές μέσω τραπεζικών λογαριασμών, οι δικηγόροι ότι δεν πωλούν «εμπορεύματα» και ότι οι επαγγελματικές σχέσεις τους δεν αφορούν πελάτες ή προμηθευτές αλλά «εντολείς» και πλέον, οι έμποροι, ότι το μέτρο τούς επιβαρύνει υπέρμετρα και πως αποτελεί εμπόδιο στην «οικονομική ελευθερία» τους.

Ενδεχομένως, ορισμένες από αυτές τις αιτιάσεις να είναι βάσιμες και να εδράζονται στη χαμηλή ποιότητα του νομοθετείν στη χώρα μας.

Στο σύνολό τους, όμως, αποπνέουν προς την κοινή γνώμη μία σαφή αίσθηση προσπάθειας διαφοροποίησης εκ μέρους ορισμένων επαγγελματικών ομάδων, οι οποίες κρίνουν πως δικαιούνται διακριτικής μεταχείρισης έναντι των υπολοίπων.

Για την ακρίβεια, εμφανίζονται προς την κοινή γνώμη ως «προφάσεις εν αμαρτίαις» υπό το φως του ενδεχόμενου περιορισμού της δυνατότητας αυτών των επαγγελματικών ομάδων να συνεχίσουν να εξασκούν τις «οικονομικές ελευθερίες» ή τις «ελευθεριότητες» στις οποίες μέλη τους επιδίδονταν κατά το παρελθόν.

Η επί της ουσίας απάντηση, δίχως αμφιβολία, θα δοθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Όποια κι αν είναι η απόφαση του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου της χώρας, η «επίγευση» αυτών των κλαδικών ενστάσεων δεν θα διαφοροποιηθεί σημαντικά.

Σε μία χώρα, όπου η φοροδιαφυγή αποτελεί τη σημαντικότερη πηγή οικονομικής και κατά προέκταση κοινωνικής αδικίας, ορισμένοι εκ των πλέον διακεκριμένων επαγγελματικών κλάδων δίδουν με εμμονή μία μάχη χαρακωμάτων για την παραμονή τους στο απυρόβλητο.

Εάν κρίνουν ότι το μέτρο τούς ζημιώνει οικονομικά, γιατί δεν διεκδικούν τη θέσπιση κάποιου είδους οικονομικού κινήτρου από την πολιτεία;

Εάν πιστεύουν ότι οι τράπεζες επιβάλλουν υπέρμετρες χρεώσεις για τη χρήση αυτών των μηχανημάτων, γιατί δεν εισέρχονται σε κάποιου είδους διάλογο με τους εκπροσώπους τους;

Εντέλει, ακόμη κι αν κρίνουν ότι το συγκεκριμένο νομοθέτημα εμπεριέχει ατέλειες, γιατί δεν εισηγούνται βελτιώσεις του προς την πολιτεία, αλλά αντίθετα, επιχειρούν την πλήρη εξαίρεσή τους από αυτό; Απουσιάζουν οι νομομαθείς από τον ΔΣΑ, άραγε;

Ακόμη κι εάν υποτεθεί ότι η επαγγελματική σχέση των δικηγόρων με τους «εντολείς» τους δεν μπορεί να εξισωθεί με εκείνη που διατηρούν οι έμποροι με τους προμηθευτές τους, οι 90 ομοσπονδίες, τα 1.100 σωματεία και οι 140.000 επιχειρηματίες που επίσης διεκδικούν την εξαίρεσή τους από το μέτρο, τι το διαφορετικό έχουν από οποιαδήποτε άλλη επαγγελματική τάξη στην Ελλάδα;

Πόσο ανώτερα είναι, άραγε, τα παιδιά του θεού των συντεχνιών;