Eνας δρόμος στρωμένος αγκάθια

Η μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, με τεράστια διαφορά από τη ΝΔ, συνιστά μια ευθεία λαϊκή καταδίκη της έως ακολουθούμενης περιοριστικής πολιτικής και αντικατοπτρίζει την επιθυμία του εκλογικού σώματος να υπάρξει άλλος δρόμος για τη χώρα, τουλάχιστον λιγότερο επώδυνος.

Κατά πόσον αυτός ο «τρίτος δρόμος» είναι εφικτός, είναι άγνωστο.

Ωστόσο, με το πολιτικό κεφάλαιο που εξασφάλισε σήμερα και στον βαθμό που διαθέτει αυτοδυναμία –και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές τούτο δεν ήταν απολύτως βέβαιο-, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να διαχειριστεί μια διαπραγμάτευση κολοσσιαίων διαστάσεων για το μέλλον της χώρας.

Μια διαπραγμάτευση η οποία ατύπως έχει ήδη αρχίσει κατά τρόπο ακανθώδη, που προοιωνίζεται τουλάχιστον αναταράξεις στις σχέσεις της χώρας με εταίρους και δανειστές.

Την ίδια ώρα που οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ πανηγύριζαν ανά την επικράτεια και ο τομεάρχης Οικονομικής Πολιτικής του κόμματος, Γιάννη Μηλιός δήλωνε ότι «….το πρόγραμμα, στο οποίο είχε συμφωνήσει ο κ. Χαρδούβελης, ως εκπρόσωπος του κ. Σαμαρά, είναι πλέον νεκρό», ο επικεφαλής της Μπούντεσμανκ, Γιένς Βάιντμαν, υπενθύμιζε πως «…η Ελλάδα θα εξακολουθήσει να εξαρτάται από τη στήριξη μέσω ενός προγράμματος βοήθειας» και ότι «αυτό μπορεί να υπάρξει μόνον εφόσον τηρούνται οι συμφωνίες».

Πέραν, όμως όλων αυτών, τη συνέχεια των οποίων θα παρακολουθήσουμε από κοινού το επόμενο διάστημα, η κάλπη της 25ης Ιανουαρίου, επιβεβαίωσε κατά τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβητήσεως τη μετάλλαξη και ριζοσπαστικοποίηση ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο ανέδειξε ως τρίτο κόμμα το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.

Αν η έως τώρα πορεία του μορφώματος αυτού αποτελούσε ψήφο αποδοκιμασίας προς τα λοιπά πολιτικά κόμματα, πλέον, το σημερινό αποτέλεσμα καταδεικνύει μια σοβαρότερη στροφή της κοινωνίας προς μια αντιδημοκρατική ατραπό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.