Παλιές κακές συνήθειες και νέοι οπαδοί…

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Πρώτα από όλα, πολύ κακό για το τίποτα.

Ως προσπάθεια δεν ήταν ατυχής, υπό την έννοια ότι άφηνε μια μάλλον συμπαθή γεύση και πάντως απείχε από το να είναι απεχθής, όπως η κινδυνολογία στην οποία έχουν καταφύγει άλλοι κομματικοί σχηματισμοί εσχάτως, αλλά και παλαιότερα….

Ο λόγος για τα δύο προεκλογικά σποτάκια του Ποταμιού, υπό τον τίτλο «η πρώτη τους φορά», για τα οποία τόσος ντόρος έγινε χθες στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με αντιδράσεις και ενστάσεις περί «σεξισμού» να εγείρονται ακόμη και μέσα από τους κύκλους του κόμματος, αλλά και από τμήματα της Αριστεράς.

Τώρα, βέβαια, πώς είναι δυνατόν ένα τηλεοπτικό σποτ του είδους αυτού να εγείρει ενστάσεις από τους κόλπους της Αριστεράς, στην Ελλάδα, όταν το αντίστοιχο που χρησιμοποίησε ο Μπαράκ Ομπάμα στην προεκλογική του εκστρατεία ξεσήκωσε αντιδράσεις από τη συντηρητική Δεξιά στις ΗΠΑ, είναι μια άλλη υπόθεση, αλλά ας μην σταθούμε εκεί…

Το κυριότερο σε αυτήν την υπόθεση είναι ότι το συγκεκριμένο σποτ ήταν, ενδεχομένως, το μόνο καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου το οποίο δεν στηριζόταν στην άσκηση πολεμικής επί του «αντιπάλου στρατοπέδου», αλλά προσπαθούσε να «επικοινωνήσει» με τον θεατή και δυνητικό ψηφοφόρο ένα θετικό μήνυμα.

Ότι μπορεί να υπάρξει μια «πρώτη φορά» και για την περίπτωση ψήφου στο συγκεκριμένο κόμμα.

Αντίθετα, η προσπάθεια άγρας ψήφων εκ μέρους σχεδόν του συνόλου των κομματικών σχηματισμών οι οποίοι κατέρχονται στις ευρωεκλογές επικεντρώνεται στη λεγόμενη «αρνητική διαφήμιση» ή μάλλον στη δυσφήμηση του αντιπάλου…

Μια τακτική η οποία αφορά, βεβαίως, την προσπάθεια δημιουργίας πόλωσης μεταξύ του εκλογικού σώματος με στόχο την αύξηση της συσπείρωσης του κάθε κόμματος.

Με άλλα λόγια, οι ίδιες τακτικές, με τα ίδια ή εν τέλει παρεμφερή «τσιτάτα» και με ελάχιστη έμφαση στην παρουσίαση και στην ανάλυση θέσεων για τα σημαντικά προβλήματα του τόπου.

Όσο εκκωφαντική, λοιπόν, είναι η απουσία θέσεων εκ μέρους του Ποταμιού (παρά τα συμπαθή τηλεοπτικά του σποτάκια), άλλο τόσο σαφής είναι η προσπάθεια υποβάθμισης της νοημοσύνης του εκλογικού σώματος εκ μέρους πολιτικών σχηματισμών οι οποίοι κατέρχονται στον εκλογικό στίβο με σημαία την αντίδραση, αλλά χωρίς βιώσιμες και ουσιαστικές εναλλακτικές προτάσεις.

Δηλαδή, δίχως πραγματικές λύσεις.

Το έχουμε ξαναπεί από το μετερίζι αυτό και θα το πούμε ξανά. Πιστεύει πραγματικά κανείς ότι τυχόν έξοδος από το ευρώ θα αφήσει τη χώρα δίχως βαθιές πληγές και δίχως αφόρητο πόνο;

Είναι κανείς διατεθειμένος να υποστεί τα χειρότερα, όταν με όποιο μέτρο κι αν το σταθμίσει το φως έχει αρχίσει να φαίνεται στο βάθος του τούνελ;

Όταν, δε, η τακτική αυτή συνοδεύεται και από μια προσπάθεια αλίευσης της ακροδεξιάς ψήφου, από δεξιά και από αριστερά, τότε αποκτά και μια ιδιαίτερα δυσάρεστη οσμή…

Κατανοητή η αρνητική διαφήμιση στην οποία παραδοσιακά καταφεύγει ο πολιτικός κόσμος της χώρας, όπως κατανοητή είναι και η προσπάθεια συσπείρωσης του -όποιου- κοινού του.

Όμως, έλεος.

Αυτό που έχει ανάγκη αυτός ο τόπος δεν είναι ούτε τα χιλιοεξαγγελμένα σχέδια επί χάρτου που ακούσαμε χθες, για το πώς θα τονωθεί η αναπτυξιακή πορεία, αλλά ούτε και ανεδαφικές προτάσεις για σκίσιμο των μνημονίων και για το πώς το «ευρώ δεν είναι φετίχ»…

Όραμα, σοβαρότητα και έργο χρειάζεται.

Μπορεί κάποιος να πείσει ότι είναι σε θέση να το προσφέρει;