Το βαρύ κόστος των επιλογών Βενιζέλου

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν υπάρχει ένα μεγαλείο στη Δημοκρατία, αυτό αφορά στη δυνατότητα επιλογής.
Στη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης της λαϊκής βούλησης.

Υπό το πρίσμα αυτό, όσο εκβιαστικό κι αν εμφανίζεται το δίλημμα «Ελιά ή εθνικές εκλογές» ενώπιον του οποίου έθεσε εκ νέου χθες ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος το εκλογικό σώμα και ειδικά τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που σήμερα έχουν βρει στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ ή αλλού, είναι ένα εξόχως δημοκρατικό δίλημμα.

Δίχως λαϊκή επιβεβαίωση, πώς νομιμοποιείται ένα πολιτικό κόμμα να προσφέρει τη στήριξή του σε ένα άλλο, εν προκειμένω στη Ν.Δ., ώστε από κοινού να κυβερνήσουν τον τόπο;

Όπως είπε και ο ίδιος μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό Α. Σαμαρά, «αν δεν έχεις την εντολή ή έστω την ανοχή, την κατανόηση του λαού, δεν μπορείς να πορευτείς».

Εν τέλει, αν το ζητούμενο σε έναν τόπο είναι η σταθερότητα, «δεν πρέπει το βράδυ των εκλογών του β' γύρου και των ευρωεκλογών να μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η χώρα έχει περιπέσει σε κατάσταση κρίσης και αμφισβήτησης», όπως ορθά επεσήμανε.

Εδώ, όμως, είναι που αρχίζουν τα δύσκολα.

Ποιο είναι το κριτήριο βάσει του οποίου θα σταθμιστεί αυτή η νομιμοποίηση;

Υπάρχει ένα ποσοτικό όριο ψήφου, το οποίο θέτει ο κ. Βενιζέλος ως κατώφλι για την παραμονή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση ή ως τέτοιο πρέπει να εκληφθεί το 12,28% της ψήφου που αποκόμισε στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 2012;

Σύμφωνα με τον ίδιο, όχι. Δεν υπάρχουν αριθμοί, υπάρχουν εντυπώσεις, καθώς όπως είπε «δεν πάμε σε βουλευτικές εκλογές, αλλά σε αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές».

Με άλλα λόγια, η υπόθεση βάσει της οποίας θα κριθεί η παραμονή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και κατά προέκταση η πολιτική σταθερότητα της χώρας αφορά, πρώτον, ένα διαφορετικό κόμμα, την Ελιά, και, δεύτερον, μια διαφορετικού χαρακτήρα εκλογική αναμέτρηση από εκείνη βάσει της οποίας ανεδείχθη σε κυβερνητικό εταίρο το ΠΑΣΟΚ.

Όλα αυτά, δε, την ίδια ώρα που εμφανίζεται περισσότερο εφικτός παρά ποτέ στα χρόνια του μνημονίου ο στόχος της εξόδου από αυτό, αλλά και σταδιακά από την κρίση.

Την ίδια ώρα που, επιτέλους, μετά από χρόνια σταδιακής κορύφωσης της ύφεσης και της ανεργίας, αυτές εμφανίζονται να αποκλιμακώνονται, που ανακτά τόσο η χώρα όσο και οι μεγάλες της τράπεζες και επιχειρήσεις τη δυνατότητα πρόσβασης σε φθηνό δανειακό χρήμα από τις αγορές και που εν τέλει έχει αρχίσει να διαφαίνεται κατά τρόπο σαφή φως στο τέλος του τούνελ...

Αξίζει τον κόπο να διακυβευτούν τα αποτελέσματα αυτά, ιδίως τώρα που μπαίνει στο τραπέζι των εταίρων και δανειστών το ζήτημα της διευθέτησης του δημόσιου χρέους κατά τρόπο αποτελεσματικότερο του παρόντος και εν τέλει βιώσιμο για τη χώρα;

Κατά τον κ. Βενιζέλο, προφανώς αξίζει και προφανώς έχει απόλυτο δίκιο, διότι πολύ απλά έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες.

Πρόκειται για ένα πολίτευμα υπό το οποίο ουδείς μπορεί να σου βάλει το μαχαίρι στον λαιμό και να σου επιβάλει τη δική του επιλογή. Ουδείς μπορεί να προσφέρει το άλλοθι της καταναγκαστικής επιλογής. Η κάλπη στέκει αντίστοιχα βουβή για όλους.

Όπως αντίστοιχα όλοι θα βρεθούν το βράδυ αυτής της περίφημης δεύτερης Κυριακής ενώπιον των επιλογών τους, όποιες κι αν είναι αυτές.

Τα επίχειρα αυτών των επιλογών, προφανώς, θα ακολουθήσουν...
Τόσο για τον κ. Βενιζέλο, όσο και για τη χώρα.