Ο μόνος δρόμος εξόδου από την κρίση

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Από προβλήματα στη χώρα μας, κάθε λογής, έχουμε περίσσεια.

Αν υπάρχει, όμως, ένα πρόβλημα, η αντιμετώπιση του οποίου θα οδηγούσε στην επίλυση πολλών άλλων, αυτό προφανώς αφορά την εξεύρεση χρηματοδότησης.

Αφορά, τα «φράγκα». Δίχως αυτά, ούτε η ανάκαμψη, ούτε βεβαίως και η ανάπτυξη, μπορούν να έρθουν.

Η πιστωτική επέκταση παραμένει αρνητική, το τραπεζικό σύστημα, παρά τις όποιες πρόσφατες επιτυχίες του μέσω της εξόδου των συστημικών τραπεζών στις αγορές, παραμένει έρμαιο της βούλησης της ΕΚΤ και της χρηματοδότησης που αυτή του προσφέρει και τελικώς, νοικοκυριά και επιχειρήσεις εξακολουθούν να είναι -κατά κανόνα- αποκλεισμένα από φρέσκο τραπεζικό δανεισμό, αντιστοίχου επιπέδου με εκείνον που απολαμβάνουν οι «ομόλογοί» τους στην λοιπή ευρωζώνη...

Όσο, δε, το ζήτημα του δημόσιου χρέους και των «κόκκινων δανείων» παραμένουν ανεπίλυτα, τόσο θα διαιωνίζεται η κατάσταση αυτή για τη χώρα μας, η οικονομία της οποίας θα στηρίζεται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα σε κοινοτικά κονδύλια, προερχόμενα από το ΕΣΠΑ, την ΕΤεπ, ή τα όποια άλλα προγράμματα, για την ανάπτυξή της.

Πρόσφατα, τόσο οι συστημικές τράπεζες, όσο και εισηγμένες εταιρίες, όπως η ΔΕΗ και η Intralot, κτύπησαν την πόρτα των αγορών και κατόρθωσαν να αντλήσουν κεφάλαια, κάτι το οποίο τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης ήταν αδύνατο.

Στάθηκε, δε, αυτό δυνατόν, χάρις στην πορεία που ακολούθησε η χώρα μας και συγκεκριμένα, ο μεγάλος της «ασθενής», το ελληνικό δημόσιο, «νοικοκυρεύοντας» τα οικονομικά του και μάλιστα κατά τρόπο ταχύτερο και πληρέστερο του προβλεπομένου, ανακτώντας έτσι τμήμα της χαμένης του αξιοπιστίας.

Αυτή ακριβώς η ανάκτηση αξιοπιστίας και η αποκατάσταση εμπιστοσύνης, επέτρεψε στη χώρα μας να κρούσει και η ίδια την πόρτα των διεθνών αγορών, εκμεταλλευόμενη και τη θετική συγκυρία που αυτές προσφέρουν λόγω μετατόπισης ροών κεφαλαίων από τις αναδυόμενες αγορές και να αντλήσει επιτυχώς χρήματα, για πρώτη φορά εδώ και τέσσερα χρόνια.

Όλα αυτά, όπως επεσήμανε χθες ο φίλτατος κ.Ζαν Κλόντ Τρισέ, πρώην διοικητής της ΕΚΤ, μιλώντας στο μικρόφωνο του "Mega" και της Μαρίας Δεναξά, είναι «μη αμελητέα».

Δεν είναι δηλαδή κάτι το οποίο μπορεί κανείς με ευκολία να κρύψει κάτω από το χαλί ή να αγνοήσει.

Η Ελλάδα εμφάνισε πρωτογενές πλεόνασμα από το 2013, με όποιο τρόπο κι αν το μετρήσει κανείς αυτό και το έκανε νωρίτερα κατά ένα έτος από ότι προέβλεπε το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που ακολουθεί.

Η κρίση, προφανώς, δεν λύθηκε, αλλά ο δρόμος για την επίλυσή της είναι κατά πολύ βραχύτερος από ό,τι φάνταζε πριν τις εξελίξεις αυτές.

Πλέον, στο τραπέζι του Eurogroup της 5ης Μαΐου, ο φίλτατος κ.Ι.Στουρνάρας είναι σε θέση να βάλει και το ζήτημα της αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους, η εξασφάλιση της βιωσιμότητας του οποίου θα ενισχύονταν σημαντικά με την «ελάφρυνσή» του, μέσω της βελτίωσης των όρων αποπληρωμής του, από πλευράς διάρκειας αλλά και κόστους.

Όταν η χώρα μας κατορθώσει να αντιμετωπίσει και το ζήτημα αυτό, κάτι που υπολογίζεται ότι μπορεί να συμβεί στις αρχές Φθινοπώρου, τότε και μόνον τότε, μπορούμε να προσδοκούμε περαιτέρω ομαλοποίηση των ροών χρηματοδότησης προς την οικονομία.

Οι τράπεζες θα έχουν ξεπεράσει τους φραγμούς που υψώνει σήμερα ο «κίνδυνος χώρας» και θα μπορούν να προστρέξουν εκ νέου στην διατραπεζική αγορά για την εξασφάλιση κεφαλαίων και θα είναι, άρα, σε καλύτερη θέση να αντιμετωπίσουν τόσο τον σκόπελο των «κόκκινων δανείων» όσο και της πιστωτικής επέκτασης προς νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Ίσως, όχι με τους όρους του προ κρίσης παρελθόντος, όμως καλύτερα από ό,τι σήμερα...

Αυτός είναι ο δρόμος που θα μας οδηγήσει σε πραγματική έξοδο από την κρίση.

Μπορεί για την επίτευξη αυτού του στόχου να διαπράχτηκαν κορυφαία ατοπήματα, όπως η υπερφορολόγηση και τα οριζόντια μαχαίρια σε μισθούς και συντάξεις που μπορεί να βελτίωσαν τη δημοσιονομική εικόνα, αλλά είχαν καταστροφικά αποτελέσματα στην οικονομία, όμως γεγονός παραμένει ότι εκεί βρισκόμαστε σήμερα.

Το πού θα πάμε αύριο είναι ζήτημα που θα αποφασίσουμε εμείς και το πολιτικό προσωπικό που θα επιλέξουμε για την διακυβέρνηση της χώρας.

Παρεκτροπή από την οδό αντιμετώπισης της κρίσης μπορεί να προέλθει είτε μέσω της παροχολογίας της μιας πλευράς, είτε μέσω των μονομερών πρωτοβουλιών που προτείνει η άλλη.

Όμως, ας μην έχουμε αυταπάτες. Αν κατορθώσαμε να ανακτήσουμε ένα τμήμα της χαμένης αξιοπιστίας μας και μπόρεσε η χώρα, οι τράπεζές της και οι επιχειρήσεις της, να κτυπήσουν για μια ακόμη φορά την πόρτα των αγορών, τούτο συνέβη διότι ακολουθήσαμε την οδό του «νοικοκυρέματος» κατά τρόπο αποτελεσματικό και συνεπή ως προς τις υποσχέσεις μας.

Και αυτό, όπως λέει και ο φίλτατος και ας μου επιτραπεί να προσθέσω, ιδιαίτερα έμπειρος, Τρισέ, «είναι μη αμελητέο»...