Η αδέξια Δεξιά και τα σταγονίδια

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η υπόθεση Μπαλτάκου, από όποια πλευρά κι αν την προσεγγίσει κανείς, είναι μια νοσηρή και δύσοσμη υπόθεση.

Αφορά, πρώτιστα, ζητήματα θεσμικής σημασίας, που άπτονται της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης και του διαχωρισμού των εξουσιών στον τόπο μας και βρίσκονται, άρα, στα θεμέλια του Δημοκρατικού Πολιτεύματος.

Το πλήγμα από πλευράς εντυπώσεων είναι σαφές και σημειώνεται την ίδια στιγμή που η ανάγκη κάθαρσης προβάλλει ισχυρότερη παρά ποτέ στην πατρίδα μας.

Όσο κι αν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι φίλτατοι Ν. Δένδιας και Χ. Αθανασίου, επιχειρώντας να αντιπαρέλθουν όσα τους καταμαρτυρά σχετικά με προσπάθεια επηρεασμού της Δικαιοσύνης ο Π. Μπαλτάκος, πάντα «κάτι» μένει και αυτό αναδεικνύεται σε «κάτι τεράστιο», όταν αφορά τόσο θεμελιώδεις θεσμούς. 

Υπό το πρίσμα αυτό, ουδεμία σκιά είναι δυνατόν να αφεθεί να πλανάται σχετικά με ενδεχόμενη προσπάθεια επηρεασμού της Δικαιοσύνης, προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής.

Η διερεύνηση οφείλει να είναι πλήρης, ταχεία και αποτελεσματική και οι όποιες ευθύνες προκύψουν πρέπει να αποδοθούν. Οτιδήποτε λιγότερο πολύ απλά δεν αρκεί. 

Δεν αρκεί για τα πολιτικά πράγματα της χώρας, για τη λειτουργία των θεσμών, αλλά και για τους πολίτες, σημαντικός αριθμός των οποίων ελπίζει σε «αλλαγή σελίδας» στον τόπο μας.

Κατά δεύτερον, η υπόθεση αυτή αφορά την πολιτική ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας και βεβαίως αγγίζει ακόμη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, Α.Σαμαρά, αναφορικά με τις επιλογές του σε πρόσωπα.

Εύλογα, ακόμη κι αν δεν γνώριζε, το γεγονός της «προσέγγισης» Μπαλτάκου με μέλη ενός ακροδεξιού μορφώματος που ελάχιστο σεβασμό έχουν στο Δημοκρατικό Πολίτευμα δεν αρμόζει ούτε στον θεσμικό ρόλο που καλείται να διαδραματίσει ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου, ούτε και στο κόμμα που πρωτοστάτησε στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας στον τόπο μας το 1974.

Κάθαρση κατά τη Μεταπολίτευση ουδέποτε πραγματικά υπήρξε.

Η ύπαρξη «σταγονιδίων» ήταν πάντα γνωστή, αλλά γινόταν ανεκτή στο πλαίσιο του πλουραλισμού και της ανεκτικότητας που οφείλει να έχει μια δημοκρατικά συντεταγμένη πολιτεία. Ούτως ή άλλως, σε ένα κράτος δικαίου, οι πράξεις τιμωρούνται και όχι οι ιδέες ή οι απόψεις.

Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, ωστόσο, οι κατηγορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας αφορούν σε πράξεις και υπό το πρίσμα αυτό είναι αδιανόητο να υπάρχει ακόμη και η ελπίδα «προσέγγισης», πολύ περισσότερο όταν αυτή εκφράζεται μέσω ενός κορυφαίου στελέχους του Μαξίμου και αφορά μέλη μιας οργάνωσης που τελούν υπό διερεύνηση από τη Δικαιοσύνη.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι κατά τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια η ύπαρξη «γεφυροποιών» αποδείχθηκε χρήσιμη, πλέον ο ρόλος τους και η ενδεχόμενη χρησιμότητά τους μόνον ζημία μπορούν να προσφέρουν σε ένα κόμμα το οποίο διεκδικεί με αξιώσεις την κεντροδεξιά ψήφο.

Εάν διεκδικείς τον μεσαίο χώρο, δεν έχεις περιθώριο να θεωρείς συνοδοιπόρους τους νοσταλγούς ούτε της μοναρχίας, ούτε της χούντας. Πολύ περισσότερο, δε, να προσδοκάς πολιτικά οφέλη από αυτούς.

Όταν όλα αυτά, δε, συμβαίνουν καθ' οδόν για μια εκλογική αναμέτρηση η οποία ίσως αποδειχθεί καταλυτική όχι μόνον για το πολιτικό αλλά και για το ευρύτερο μέλλον του τόπου, τότε το διακύβευμα τυχόν καθυστέρησης στην αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων είναι προφανές…

Είναι πολύ «βαριά» αυτή η υπόθεση για να μείνει ως έχει…