Η χαμένη ”αξία” των Ελλήνων θεσμικών

Πόσο αξίζει άραγε η Κωτσόβολος; Όσο την αγόρασε χθες η βρετανική Dixons ή ”30% και βάλε” χαμηλότερα, αξία στην οποία την αποτιμούσαν εμπράκτως διά της... απουσίας τους οι Έλληνες θεσμικοί; Το χθεσινό deal αποτελεί μια ακόμη ένδειξη ότι οι Έλληνες θεσμικοί αδυνατούν – για πολλούς λόγους- να παίξουν το ρόλο τους στην αγορά.

Δημοσιεύθηκε: 9 Ιουλίου 2004 - 09:07

του Γιώργου Παπανικολάου

Η ”ανάσα” που πήρε χθες η μικρή κεφαλαιοποίηση της Σοφοκλέους προφανώς είχε ως έναυσμα την ανακοίνωση του deal μεταξύ Φουρλή και Dixons, που καθιστά πλέον τον βρετανικό κολοσσό βασικό μέτοχο της εισηγμένης αλυσίδας ηλεκτρικών συσκευών Κωτσόβολος.

Το ”κλειδί” βρίσκεται βεβαίως στο ύψος του τιμήματος. Η τιμή των 6,5 ευρώ που συμφωνήθηκε μεταξύ των δύο πλευρών είναι κάπου 30% υψηλότερη από την τρέχουσα τιμή της μετοχής κατά το προηγούμενο διάστημα. Δεδομένου μάλιστα ότι πρόκειται για τιμή τοις μετρητοίς, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι Βρετανοί (που ομολογουμένως ”ψώνισαν ακριβά” όταν πήραν το αρχικό ποσοστό τους στην εταιρία) αγόρασαν αυτή τη φορά σε ”τιμή ευκαιρίας”.

Για να αποδειχτεί με αυτό τον τρόπο ότι ”ναι”, στη Σοφοκλέους υπάρχουν ”ευκαιρίες”, υπάρχουν εταιρίες που βρίσκονται σαφώς χαμηλότερα από την πραγματική δίκαιη αξία τους.

Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Γιατί, με μόνη εξαίρεση τις εταιρίες με τις οποίες ασχολούνται οι ΞΕΝΟΙ θεσμικοί, ”μαζί με τα χλωρά καίγονται και τα ξερά;”

Η απάντηση για όσους γνωρίζουν από αγορές είναι απλή. Διότι στη χώρα μας δεν υπάρχουν εκτεταμένες και οργανωμένες μετοχικές επενδύσεις από ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά ταμεία, αλλά και διότι δεν υπάρχουν

-με ελάχιστες εξαιρέσεις- πραγματικοί ”θεσμικοί” επενδυτές.

Οι ”κακεντρεχείς” επαγγελματίες της αγοράς δεν διστάζουν να διατυπώσουν πικρόχολα σχόλια για τους συναδέλφους τους διαχειριστές, κατηγορώντας τους ότι ”είναι καλοί μόνο για να επενδύουν σε συνδεδεμένες εταιρίες και σε δημοσιοσχετίστικες δημόσιες εγγραφές, για να ακολουθούν τις κινήσεις των ξένων θεσμικών και για κανένα πακέτο... κάτω από το τραπέζι”.

Προφανώς πρόκειται για υπερβολή. Δεν είναι δυνατόν μια μειοψηφία διαχειριστών, που όντως εμπλέκεται σε τέτοιου είδους πρακτικές, να συμπαρασύρει όλους τους υπόλοιπους.

Εν τούτοις, είναι γεγονός –και φαίνεται καθαρά από τη μαζική πτώση όλων σχεδόν των μετοχών μικρής και μικρομεσαίας κεφαλαιοποίησης- ότι υπάρχει πρόβλημα.

Οι περισσότεροι Έλληνες θεσμικοί, είτε στα Αμοιβαία είτε στις εταιρίες επενδύσεων, δεν ψάχνουν τις ”ευκαιρίες” που πάντα δημιουργεί μια αγορά. Δεν τολμούν να πάρουν θέση για το αν μια μετοχή είναι ”φτηνή” ή ακριβή, χωρίς να τους το υποδείξει η ίδια η αγορά.

Συνήθως περιμένουν να γίνει το φτηνό... φτηνότερο ή το ακριβό... ακριβότερο, αντί να πάρουν θέση και να τη στηρίξουν στην πορεία του χρόνου (είτε αγοράζοντας είτε πουλώντας), προκειμένου να επιτύχουν αυτό που υπόσχονται: ”Μακροχρόνια σημαντικές αποδόσεις”.

Αυτό κατά περίπτωση συμβαίνει είτε γιατί δεσμεύονται από τις επενδυτικές επιτροπές και τις ”αγκυλώσεις” των ομίλων στους οποίους ανήκουν είτε γιατί δεν διαθέτουν επαρκή τμήματα αναλύσεων -για να διαγνώσουν τις ευκαιρίες- είτε γιατί δεν μπαίνουν στον κόπο να κοιτάξουν από κοντά τις περισσότερες εισηγμένες είτε γιατί κάποιοι από αυτούς δεν έχουν εν τέλει τις απαιτούμενες ικανότητες.

Κι έτσι, αντί να ”υποβοηθούν στην ”ορθολογικοποίηση των τιμών”, όπως πολλοί από αυτούς διατείνονται ότι συμβαίνει, απλώς ακολουθούν την εκάστοτε τάση, γεγονός που εν πολλοίς αντικατοπτρίζεται και από τη σύγκριση των αποδόσεων που οι περισσότεροι έχουν καταφέρει να προσφέρουν σε σχέση με το Γενικό Δείκτη.

Και βεβαίως αντικατοπτρίζεται από τη συνεχιζόμενη απαξίωση του θεσμού της συλλογικής διαχείρισης. Όλα αυτά, βλέπετε, δεν περνούν εν τέλει απαρατήρητα από αυτό που ονομάζουμε ”επενδυτικό κοινό”.

Ίσως λοιπόν θα πρέπει να σταθούμε σε μια παρατήρηση που έκανε αποχωρώντας ο προηγούμενος πρόεδρος του Χ.Α., παρότι προφανέστατα δεν αφορά μόνον στους θεσμικούς.

”Η αγορά χρειάζεται περισσότερο επαγγελματισμό”, είπε με νόημα ο κ. Αλεξάκης. Κι αυτό δυστυχώς είναι σίγουρο. Στο εξωτερικό οι διαχειριστές κεφαλαίων είναι υποχρεωμένοι να συμπεριφέρονται σαν επαγγελματίες. Διότι αγωνιούν. Διότι γνωρίζουν ότι αν δεν φέρουν καλές αποδόσεις, θα χάσουν τη δουλειά τους.

Μήπως θυμάστε πότε ήταν η τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο στις ελληνικές εταιρίες, χωρίς να υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες - αμφιβόλου συμβατότητας με τα χρηστά ήθη των αγορών;

Μήπως... ποτέ;

Κι αυτό συμβαίνει άραγε επειδή έχουμε μόνον καλούς και πολύ καλούς διαχειριστές σε αυτή τη χώρα ή μήπως διότι πρυτανεύουν άλλες αντιλήψεις και πρακτικές, που περισσότερο θα ταίριαζαν σε δημόσιες υπηρεσίες και άλλους καθαρά γραφειοκρατικούς οργανισμούς.

Μήπως άραγε συμβαίνει και εξαιτίας μιας αντίληψης των ”μητρικών” εταιριών –που σε βάθος χρόνου θα αποβεί πολλαπλώς μοιραία- ότι το επιχειρηματικό κέρδος δεν προκύπτει από το αν θα κερδίσει ή όχι περισσότερα ο πελάτης-μεριδιούχος, αλλά από τις προμήθειες εισόδου και εξόδου, από τις προμήθειες διαχείρισης και από τα έσοδα θεματοφυλακής;

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.