Η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-Αλίγιεφ για την... κρατικοποίηση του ΔΕΣΦΑ!

Όσο πλησιάζουμε σε ημερομηνίες όπου θεωρητικά θα προκηρυχθούν βουλευτικές εκλογές, τόσο μας μπερδεύουν οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ με τις θέσεις τους σε καίρια θέματα πολιτικής.

Για παράδειγμα, οι ιδιωτικοποιήσεις, και οι θέσεις που ανέπτυξε η Νάντια Βαλαμβάνη, μετά την επιστροφή της από το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν. Εκεί συναντήθηκε με τον πρόεδρο της χώρας Ιλχάμ Αλίγιεφ (και όχι Γκαιντάρ, έτσι λέγανε τον πατέρα του, πρώην μέλος του πολιτμπιρό της ΕΣΣΔ) στον οποίο εξήγησε την άποψη του κόμματός της για την εταιρεία διαχείρισης του δικτύου φυσικού αερίου, του ΔΕΣΦΑ. Την επιχείρηση είναι έτοιμη να εξαγοράσει η κρατική εταιρεία της χώρας Socar (αν και όταν το επιτρέψει η Ε.Ε.), και η οποία άποψη βεβαίως είναι αρνητική οριζοντίως και καθέτως σε οποιαδήποτε κίνηση για πώληση.

Σύμφωνα με όσα είπε σε συνέντευξή της στο Αθηναϊκό Πρακτορείο η κ. Βαλαμβάνη, ο κ. Αλίγιεφ «Μας είπε ότι έχει την ίδια άποψη, ότι τα δίκτυα πρέπει να είναι υπό κρατικό έλεγχο, γι' αυτό και η Socar είναι κρατική στο Αζερμπαϊτζάν»!. Έτσι σύμφωνα πάντα με την κ. Βαλαβάνη, «Για το ΔΕΣΦΑ θα πρέπει να αναζητηθούν λύσεις σε μια τέτοια κατεύθυνση, αν είναι δυνατόν σε συνεργασία με το Αζερμπαϊτζάν. Το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να τις αναπτύξει σε συνεργασία και με διεθνείς επιχειρήσεις»!

Αυτό που μας μπέρδεψε είναι πού θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να καταλήξει η συνεργασία, εφόσον την προσφέρει το Αζερμπαϊτζάν. Στην πλήρη αποχώρησή της κρατικής του εταιρείας από τη διεκδίκηση του ΔΕΣΦΑ; Ή στη διατήρηση του κρατικού χαρακτήρα του ΔΕΣΦΑ με ιδιοκτήτη ένα άλλο κράτος, η διεθνής εταιρεία του οποίου θα συνεργαστεί για την ανάπτυξη του ΔΕΣΦΑ; Η τοποθέτηση της κ. Βαλαμβάνη τα περιλαμβάνει όλα.

Για την πρώτη περίπτωση, πληροφορούμε την υπεύθυνη εξωτερικών σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ ότι φροντίζουν άλλοι. Συμμάχους έχει τις αρμόδιες γενικές διευθύνσεις της Κομισιόν, που ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι τον έλεγχο ενός εθνικού συστήματος από κρατικά συμφέροντα με τα χαρακτηριστικά του Αζερμπαϊτζάν.

Η δεύτερη προοπτική πάντως είναι και η πιο ενδιαφέρουσα. Πετυχαίνει μ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. (Ξε)Πούλημα μαζί με κρατικοποίηση και ταυτόχρονα, ανάπτυξη σε συνεργασία με διεθνείς επιχειρήσεις. Πολύ ΠΑΣΟΚ της παλιάς εποχής μας θυμίζουν όλα αυτά. Όπως τότε με τις βάσεις του θανάτου που οι πασόκοι πανηγύριζαν επειδή φύγανε, αλλά αυτές μείνανε. Και με την ΕΟΚ των μονοπωλίων από την οποία θα φεύγαμε, αλλά μένουμε για να εισπράττουμε τις επιδοτήσεις κλπ.

Καταληκτικά να πούμε στη βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ, ότι συμφωνούμε απόλυτα ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να πουληθεί ο ΔΕΣΦΑ, όπως και ο ΑΔΜΗΕ στον ηλεκτρισμό. Για άλλους λόγους όμως. Επειδή, όποιος και να έχει την ιδιοκτησία του δικτύου (ιδιώτης, κράτος, κρατική εταιρεία, fund, συλλογικός φορέας), η λειτουργία του είναι απολύτως ρυθμιζόμενη από την εθνική νομοθεσία που πρέπει να συμβαδίζει με την κοινοτική.

Όπως ρυθμιζόμενο είναι και το ύψος των εσόδων του, με την είσπραξη των τελών χρήσης από τους καταναλωτές, το οποίο καθορίζεται σε ετήσια βάση από το Ρυθμιστή, ως ποσοστό των επενδυμένων κεφαλαίων και με πρόβλεψη των αναγκών σε νέες επενδύσεις. Άρα δηλαδή, κατοχή μετοχών σε ένα διαχειριστή εθνικού ενεργειακού δικτύου, αντιστοιχεί σε κατοχή ενός ομολόγου μακροχρόνιας απόδοσης με σχετικά χαμηλά, αλλά σταθερά έσοδα.

Γι΄ αυτό λοιπόν και οι κουτόφραγκοι εταίροι μας, τις μετοχές των εταιρειών διαχείρισης δικτύων ηλεκτρισμού και φυσικού αερίου τις έχουν παραχωρήσει σε σημαντικό ποσοστό σε ασφαλιστικά ταμεία ώστε να διασφαλίζουν τα έσοδά τους.

Αυτά για την ώρα.