Τα γενικώς… ”βολεμένα” παιδιά

Πράσινα, μπλε, ενίοτε και… άλλων πολιτικών αποχρώσεων ”παιδιά”, όταν ρωτήσεις έναν απλό πολίτη στον δρόμο, θα σου πει ότι όλοι θέλουν να βολευτούν κι ότι οι περισσότεροι μάλλον ”τα παίρνουν”. Αυτή την κατάντια ξαναφέρνει στην επιφάνεια η υπόθεση των ομολόγων. Γι’ αυτό και πρέπει να δούμε το θέμα με λιγότερη υποκρισία, γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου.

Δημοσιεύθηκε: 2 Απριλίου 2007 - 08:00

Του Γιώργου Παπανικολάου

Επί δεκαετίες διάφοροι πολιτευτές, πρώην βουλευτές και κομματικά στελέχη λαμβάνουν θέσεις σε οργανισμούς που σχετίζονται με το Δημόσιο, ως επιβράβευση των υπηρεσιών τις οποίες έχουν προσφέρει στο κόμμα, συνήθως χωρίς να έχουν τα απαραίτητα τυπικά προσόντα.

Τόσο ο Τύπος όσο και η κοινωνία ασχολούνται με το θέμα μόνον όταν ξεσπάει κάποιο σκάνδαλο, περισσότερο για να κουτσομπολέψουν παρά γιατί ”σοκαρίστηκαν” από τα τεκταινόμενα. Διότι έχουμε φτάσει να θεωρούμε εξαίρεση το να μην ”τα παίρνει” κάποιος κι όχι το να ”τα παίρνει”.

Αυτή είναι η δυσάρεστη πραγματικότητα, αν δεν θέλουμε να είμαστε υποκριτές.

Στην περίπτωση των Ταμείων έχουμε διορισμένες διοικήσεις που καταλαμβάνουν αυτές τις θέσεις, ανάλογα με το αν κυβερνάει ή όχι το κόμμα στο οποίο ανήκουν.

Με άλλα λόγια έχουμε αναθέσει ό,τι πιο ιερό (τα χρήματα για τη σύνταξη και την περίθαλψη των πολιτών) σε ανθρώπους που δεν ορίζονται με βάση την ικανότητα και τις γνώσεις τους, αλλά με βάση την ποιότητα των ”υπηρεσιών” τους στο ένα ή στο άλλο κόμμα.

Δυστυχώς τα περισσότερα ”βολεμένα παιδιά”, ανεξαρτήτως απόχρωσης, εξαιτίας της έλλειψης επάρκειας στα καθήκοντά τους, αλλά και της γνώσης ότι η θητεία τους θα είναι περιορισμένη (μετά θα έρθει το άλλο κόμμα), είναι επιρρεπή στις ”κομπίνες” διαφόρων επιτήδειων της αγοράς.

Είτε γιατί δεν ξέρουν ”από βέσπα” όσον αφορά στις σύγχρονες επενδύσεις, είτε γιατί τους βολεύει (στην… τσέπη) να μην ξέρουν και να μη… ρωτήσουν.

Στη χώρα όπου ελέχθη το περίφημο ”είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι κι έτσι” ίσως είναι δύσκολο να περιμένουμε κάτι καλύτερο.

Δεν είναι όμως ακατόρθωτο.

Στο θέμα της επιλογής διοικήσεων τα πράγματα φαίνεται ότι θα καλυτερεύσουν καθώς οι κατά τον κ. Αλογοσκούφη ”ανίδεοι” θα φύγουν και οι επόμενοι θα εγκρίνονται (ελπίζουμε όχι προσχηματικά) απο την Κεφαλαιαγορά και την ΤτΕ.

Επί του πρακτέου όμως το θέμα είναι η σωστή αξιοποίηση της περιουσίας των Ταμείων. Η υπόθεση ”ομόλογα” δεν ξεκίνησε από κάποιο ”εξωτικό” υποτίθεται προϊόν, αλλά από ένα απλό ομόλογο του Δημοσίου το οποίο αγοράστηκε σε υψηλή τιμή.

Μήπως λοιπόν να βάλουμε τα Ταμεία να κάνουν μόνο καταθέσεις; Μα κι εκεί μπορούν να βγουν ”έξτρα” προμήθειες που για μεγάλα ποσά θα είναι ενδεχομένως σεβαστές.

Η λύση λοιπόν σίγουρα δεν βρίσκεται στον περιορισμό των επενδυτικών επιλογών.

Τουναντίον, κάποτε θα πρέπει και τα Ταμεία να κάνουν σύνθετες επενδύσεις με σύγχρονο τρόπο. Αρκεί να βρίσκονται στον αποτελεσματικό έλεγχο της διαχείρισης από τις αρχές της Κεφαλαιαγοράς και από ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες, ενώ άλλοι αρμόδιοι (και επαρκώς επαγγελματικά πιστοποιημένοι) θα καταρτίζουν την επενδυτική ”στρατηγική” με προδιαγραφές risk management και άλλοι διαχειριστές θα αναλαμβάνουν την ”τακτική”.

Κι όλα βεβαίως θα ήταν πιο απλά αν τα Ταμεία δημοσίευαν αυτά τα στοιχεία σε προκαθορισμένα διαστήματα, μηνός ή τριμήνου - όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τα Αμοιβαία Κεφάλαια.

Γιατί λοιπόν να μη συμβαίνει στην περίπτωση των Ταμείων, στα οποία άλλωστε η εισφορά του ασφαλισμένου δεν είναι καν προαιρετική αλλά υποχρεωτική και χωρίς δικαίωμα αυτόνομης επιλογής από τον άμεσα ενδιαφερόμενο;

Τι θα γίνει άραγε απ’ όλα αυτά;

Το πιθανότερο είναι ότι θα γίνουν ελάχιστα πράγματα, καθώς η μεν αντιπολίτευση εστιάζει τις πολιτικές της δυνάμεις στο να πλήξει την κυβέρνηση, ενώ η τελευταία απλώς προσπαθεί να αμυνθεί και ασχολείται όχι με την ουσία, αλλά με το ”πολιτικό κόστος”.

Με τα… λεφτά μας δυστυχώς δεν πολυασχολείται κανένας.

Ούτε καν εμείς οι ίδιοι οι πολίτες, που σταδιακά έχουμε φτάσει να θεωρούμε ”αναμενόμενα” τα όσα γίνονται, αντί να απαιτούμε αλλαγή αυτής της κατάστασης.

Το ”οχ, αδελφέ” που λέμε σχεδόν όλοι οδηγεί συν τοις άλλοις (μια και έχει κι αυτό τη σημασία του στην υπόθεση των Ταμείων) σε συνδικαλιστές, δηλαδή εκπροσώπους μας, που είναι ”ωσεί παρόντες” ή απλώς… μαριονέτες.

Στην πράξη -ας μην είμαστε υποκριτές- για το σκάνδαλο των ομολόγων, για κάθε σκάνδαλο, ένα μερίδιο της ευθύνης το έχουμε κι εμείς ως κοινωνικό σύνολο, διότι ”ποτιστήκαμε” σε μια σάπια νοοτροπία την οποία σε μεγάλο βαθμό έστω και ακούσια αναπαράγουμε.

Τη νοοτροπία του ”μέσου”, του ”βολέματος”, του ”λαδώματος” και άλλων συμπαρομαρτούντων.

Και η αλλαγή θα είναι δύσκολη, ίσως και ακατόρθωτη, αν οι περισσότεροι από εμάς δεν πούμε σε κάποια στιγμή ”φτάνει πια”. Ακόμη κι όταν ”μας βολεύει”.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.