Και όμως η Shelman θα μπορούσε να επιζήσει!

Λίγες ημέρες μετά το λουκέτο της ιστορικής βιομηχανίας ξύλου, παράγοντες της αγοράς υποστηρίζουν πως η Shelman θα μπορούσε να σωθεί και να συνεχίσει να προσφέρει στην ελληνική οικονομία...

Σύμφωνα με αυτούς, υπήρξαν δύο τουλάχιστον «γνωστά και έγκυρα σπίτια» που είχαν εκπονήσει σχέδια χρηματοοικονομικής εξυγίανσης, αρκεί οι τράπεζες να έδιναν πρόσθετη χρηματοδότηση της τάξεως των 10-20 εκατ. ευρώ γύρω στα τέλη του 2012.

Βέβαια, είναι άγνωστο σε εμάς το πόσο καλές ήταν (ή δεν ήταν...) οι σχέσεις μεταξύ τραπεζών και βασικού μετόχου, ή αλλιώς το αν οι τράπεζες εμπιστεύονταν το management της εταιρείας, στη διαχείριση του οποίου θα έδιναν επιπρόσθετα κεφάλαια. Ωστόσο, με την «ευλογία» τους επετράπη πριν από κάποια χρόνια η εξαγορά της «μεγάλης» Shelman από τη «μικρή» Alfa Woods του κ. Αδαμόπουλου.

Αλλά και σε περίπτωση που δεν υπήρχε η απαιτούμενη εμπιστοσύνη, θα μπορούσαν να βρεθούν ενδεχομένως άλλοι τρόποι για αλλαγή ή έστω για «επιτήρηση» του management.

Άλλοι παράγοντες της αγοράς στέκονται στο κατά πόσον οι τράπεζες έπρεπε να απορρίψουν την προσφορά του τουρκικού ομίλου Kastamonou.

Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, όσο χαμηλή και αν ήταν η πρόταση του τουρκικού ομίλου για εξαγορά του ενεργητικού της Shelman στη Βόρεια Ελλάδα (ακούστηκε το ποσό των 30 εκατ. ευρώ), με αυτό το ποσό θα μπορούσαν ίσως να αποπληρωθούν οι «προνομιούχοι πιστωτές» (οφειλές προς εργαζόμενους, δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία γύρω στα 20 εκατ. ευρώ) και να περισσέψει και κάτι για τις τράπεζες. Επιπλέον, θα εξασφαλιζόταν η συνέχιση της λειτουργίας των μονάδων (θέσεις εργασίας, εγχώρια παραγωγή).

Αντίθετα, με βάση την τρέχουσα επιλογή, όχι μόνο μπήκε λουκέτο στη βιομηχανία, αλλά είναι εντελώς αμφίβολο αν από την πώληση των περιουσιακών της στοιχείων (όποτε και αν γίνει...) θα μπορέσουν να καλυφθούν τα προαναφερθέντα 20 εκατ. ευρώ. Όσο για τα υπόλοιπα 135 εκατ. ευρώ που οφείλονται (120 στις τράπεζες και 15 στην αγορά) κανεις δεν ελπίζει σε τίποτε.

Τέλος, το ελληνικό δημόσιο όλα αυτά τα χρόνια όχι μόνο δεν βοήθησε τις εγχώριες βιομηχανίες ξύλου μέσα από την άσκηση αναπτυξιακής πολιτικής, αλλά αντίθετα τις έβλαψε κιόλας μέσα από μια σειρά ενεργειών και παραλήψεων.

Συγκεκριμένα, όχι μόνο δεν επιδιώχθηκε να ασκηθεί εθνική πολιτική ξύλου ώστε ο κλάδος να έχει άφθονη και φθηνή πρώτη ύλη (βασική προϋπόθεση να υπάρξει ανταγωνιστικό προϊόν), αλλά έγινε το ακριβώς αντίθετο! Επιβλήθηκε ΦΠΑ 23%...

Μετά δε την εξομοίωση της φορολογίας ανάμεσα σε πετρέλαιο κίνησης και θέρμανσης, ξυρίστηκαν τα ελληνικά δάση και τα ξύλα μεταφέρθηκαν στις πόλεις (ακόμη και με ψυγεία κατεψυγμένων τροφίμων!!) για να καούν στα τζάκια!

Διαδικασία εξ ολοκλήρου παράνομη και φοροδιαφεύγουσα (εν γνώσει των αρμόδιων υπουργείων Αγροτικής Ανάπτυξης και Οικονομικών που κατακλύστηκαν από υπομνήματα!), η οποία προκάλεσε ταυτόχρονα και αιθαλομίχλη στην ατμόσφαιρα της Αττικής και της Θεσσαλονίκης.

Έτσι, η πρώτη ύλη εξαφανίστηκε, ακόμη και την περίοδο όπου δούλευαν τα εργοστάσια...