Πώς «χτίζουν» αυτοπεποίθηση τα στελέχη

Ποτέ κανείς δεν είναι αφοσιωμένος σε κάτι το οποίο είναι απολύτως σωστό και στο οποίο έχει απεριόριστη εμπιστοσύνη. Κανείς δεν φωνάζει με φανατισμό ότι ο ήλιος θα ανατείλει αύριο. Ο φανατισμός στην ανθρώπινη ψυχή είναι πάντα συνδυασμένος και συνυπάρχει με κάποια μορφή αμφιβολίας.

Η αυτοπεποίθηση συνδέεται με την εμπιστοσύνη που μπορεί να έχει κανείς στον εαυτό του να τα βγάλει πέρα με το απρόβλεπτο, με περιορισμένους πόρους και να σχετίζεται δημιουργικά με τους άλλους. Τα μέσα μαζικής επικοινωνίας λένε ότι μπορούμε να αγοράσουμε την αυτοπεποίθηση με δίαιτες, ρούχα της τελευταίας μόδας, κλπ. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Με αυτοπεποίθηση μπορούμε να βγάλουμε λόγο μπροστά στο κοινό, να περνάμε καλά και με κόσμο και μόνοι μας, να νοιώθουμε νικητές στην ζωή, να γνωρίζουμε τον εαυτό μας καλύτερα και να επιλέγουμε σωστά πώς να τον βελτιώσουμε. Μπορούμε να χαιρόμαστε τις αλλαγές, καθώς και την ρουτίνα, να εκφράσουμε το χιούμορ μας, να βοηθήσουμε τα παιδιά μας που δεν έχουν μεγάλη αυτοπεποίθηση να νοιώσουν καλύτερα. Μπορούμε να τα πάμε καλύτερα σε μία συνέντευξη, εξετάσεις, συσκέψεις, συζητήσεις, διαφωνίες κ.α. Το σημαντικότερο ίσως είναι ότι η αυτοπεποίθηση μάς κάνει ευτυχισμένους. Μάς κάνει να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο.

Το χτίσιμο της αυτοπεποίθησης χρειάζεται δουλειά και μπορεί να αρχίσει σε οποιαδήποτε κατάσταση βρίσκεται κανείς προς το παρόν. Οι άνθρωποι διαφέρουμε πολύ μεταξύ μας ως προς τις πραγματικές μας ανάγκες σε σχέση με την αυτοπεποίθηση. Μερικοί νοιώθουν αυτοπεποίθηση, αλλά δεν την προβάλλουν προς τα έξω ή την έχουν για χρήση μόνον σε ορισμένα πεδία. Άλλοι, αντίστροφα, εμφανίζονται με αυτοπεποιθηση και μέσα τους τρέμουν. Θα χρειαστεί λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε ότι μερικές φορές δεν είμαστε ρεαλιστές και να πάψουμε να υποτιμάμε τους εαυτούς μας. Πάντως, και η αυτοπεποίθηση χρειάζεται μέτρο, για να μην καταλήξει σε αλαζονεία.

Κατά τα λοιπά, καλόν είναι να μάθει κανείς να βαδίζει –κάτι όχι πάντα εύκολο. Υπάρχουν δύο τρόποι: Είτε βαδίζεις στον στρωμένο δρόμο, συγκεντρωμένος, βιαστικός, προς την τράπεζα όπου πας να πάρεις χρήματα· είτε περπατάς στο δάσος, αφηρημένος, ήσυχος, χωρίς κανένα σκοπό, αφήνοντας την σκέψη σου να σεργιανά ανάμεσα στα κλαριά, όπου τής αρέσει, ελεύθερη και από σένα τον ίδιο.

Αλίμονο στον άνθρωπο που δεν ξέρει να βαδίζει και κατά τον έναν και κατά τον άλλον τρόπο και που δεν μπορεί να εναλλάσσει τους δύο αυτούς τρόπους κατά το μέτρο που πρέπει.