Τα δυο είδη manager και πώς να τα αναγνωρίσετε

Πολύς κόσμος δυσκολεύεται να θυμηθεί το όνομα ενός καλού μάνατζερ –όμως ελάχιστοι έχουν πρόβλημα να θυμηθούν τα ονόματα των κακών.

Το εύκολο συμπέρασμα θα ήταν ότι οι κακοί προϊστάμενοι είναι «είδος εν αφθονία». Αλλά το πρόβλημα μπορεί να μην είναι και τόσο πολύ η φαινομενική επικράτηση της μετριότητας, όσο η ερώτηση: πώς κατορθώνουν τόσοι πολλοί μάνατζερς μετρίων ικανοτήτων να αναρριχηθούν στην κορυφή με τέτοια ευκολία;

Υπάρχουν δύο είδη μάνατζερ: Το πρώτο είναι ο Ε μάνατζερ –όπου Ε είναι το Εγώ, το Εμένα, ο Εαυτός μου, η Εικόνα μου. Το δεύτερο είναι ο Α μάνατζερ –όπου Α είναι οι Αντικειμενικοί στόχοι ή οι Άλλοι.

Ο Ε μάνατζερ πετυχαίνει να έχει πάντα υψηλό προφίλ, είναι καλός ομιλητής σε συγκεντρώσεις, επιδέξιος στην τέχνη της δικτύωσης και φροντίζει να τού αποδίδουν κοινωνική οικειότητα με τα «κατάλληλα» πρόσωπα. Δημιουργεί ένα προκάλυμμα αποτελεσματικότητας με την επιδέξια προβολή μιας εικόνας.

Ξέρει να κάνει μία μέτρια επιτυχία να δείχνει πραγματικός θρίαμβος. Και αν τα κατορθώματα αυτά φτάσουν στ' αυτιά κάποιου που βρίσκεται αρκετά μακρυά, τότε ο μύθος γίνεται πραγματικότητα. Ο μάνατζερ αυτός φαίνεται καλός και ακτινοβολεί την αυτοπεποίθηση των «ανώτερων» ασχολιών του. Στην αρχή μπορεί να δείχνει ότι ενδιαφέρεται για την δουλειά των υφισταμένων του. Πολύ σύντομα όμως όλοι συνειδητοποιούν ότι ο Ε μάνατζερ νοιάζεται μόνον για την επίτευξη προσωπικών και όχι εταιρικών στόχων.

Οι μάνατζερς αυτοί επενδύουν τόσο πολύ καιρό και προσπάθεια για την προώθηση του εαυτού τους, που είναι αδύνατον να μην τους προσέξουν οι ανώτεροί τους.

Από την άλλη μεριά, ο Α μάνατζερ αφοσιώνεται σε εταιρικούς στόχους. Επενδύει κυρίως στην εργασία του και είναι πιθανότερο να ενδιαφέρεται για τους υφισταμένους του και να τους εμπνέει, αφήνοντας ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο και ενέργεια για την προβολή των προσωπικών του επιτευγμάτων.

Οι μάνατζερς αυτοί δεν αισθάνονται την ανάγκη να εμπλακούν με τα παιχνίδια αυτοπροβολής –τα οποία αποτελούν αληθινό τρόπο ζωής για τους Ε μάνατζερς. Οι Α προτιμούν να υποστηρίζουν ουσιαστικά τους υφισταμένους τους και είναι καινοτόμοι. Ωστόσο, σπάνια κερδίζουν την αναγνώριση που τους αξίζει.

Ο Α μάνατζερ φροντίζει ώστε η δουλειά να «βγαίνει» εργατικά, αποτελεσματικά και χωρίς φανφάρες, κάνοντας την –απλοϊκή, ίσως– υπόθεση ότι μια καλά οργανωμένη εργασία κερδίζει από μόνη της την αναγνώριση. Συγκεντρώνει αναπόφευκτα έναν ολοένα αυξανόμενο όγκο δουλειάς και μία σειρά προβλημάτων προς επίλυση τα οποία κλιμακώνονται σταδιακά. Είναι πολύπλευρος, εργατικός, νεωτεριστής, με πολλές ιδέες, υποστηρίζει τους υφισταμένους του και νοιάζεται γι αυτούς. Και όμως... Χάνει την προαγωγή από τον Ε μάνατζερ –ο οποίος έχει υψηλές προσδοκίες και έμμονη ιδέα με τον εαυτό του.

Η απασχόληση και η φροντίδα του Α μάνατζερ για την εταιρεία μπορεί να εκληφθούν από ανώτερους Ε μάνατζερς ως αναποτελεσματικές, γιατί οι Α κάνουν όλες τις «αυθάδεις» ερωτήσεις –τα γιατί και τα πώς–, που προκαλούν αμηχανία σε όσους θέλουν γρήγορες λύσεις.

Ο Ε μάνατζερ συχνά επιτυγχάνει επειδή χειρίζεται πολύ επιδέξια την διαδικασία επιλογής στελεχών. Είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός στις επαγγελματικές συνεντεύξεις, που τού προσφέρουν την ευκαιρία να φέρει στα νερά του και να κατευθύνει ένα δεκτικό κοινό. Η γλώσσα του σώματός του είναι ζωντανή, αλλά υπό έλεγχο, με ξεσπάσματα σύντομης διάρκειας που μπορούν να δημιουργήσουν αέρα έξαρσης και ενθουσιασμού.

Ο Α μάνατζερ δεν τα πηγαίνει τόσο καλά με την διαδικασία της επιλογής στελεχών. Σε μία επαγγελματική συνέντευξη εκφράζεται συγκρατημένα για τα προσωπικά του επιτεύγματα, προτιμώντας τα πολλά έργα από τα πολλά λόγια. Μπορεί να μην χρησιμοποιεί την κομψή ορολογία των Ε ανταγωνιστών του, προτιμώντας να επικοινωνεί με αμεσότερο τρόπο.

Γι αυτό και οι «κρίνοντες» –που συνήθως προσυπογράφουν το σύνδρομο Ε και έχουν επενδύσει σε αυτό– δεν τον αξιολογούν ευνοϊκά. Με την πρόοδο της συνέντευξης ο Α αρχίζει να αισθάνεται την έλλειψη ανταπόκρισης, καθώς το (συνήθως) Ε πάνελ χάνει το ενδιαφέρον του για κάποιον που δεν παρουσιάζει την «σωστή» εικόνα. Το πιθανότερο αποτέλεσμα μιας τέτοιας εμπειρίας είναι να σχηματίσει ο Α μάνατζερ την εντύπωση ότι, έτσι κι αλλιώς, δεν θα μπορέσει να ταιριάξει σε μία θέση του ανώτερου μάνατζμεντ.

Ένας Ε μάνατζερ εξελίσσεται γρήγορα μέσα στην εταιρεία, φθάνοντας με σχετική ευκολία σε μια ανώτερη θέση. Ο Α μάνατζερ δουλεύει πολύ και σκληρά, είναι παραγωγικός και αποτελεσματικός, αλλά παραμένει απαρατήρητος. Γι αυτό, οι πιθανότητες του Α μάνατζερ να ξεπεράσει το επίπεδο του μέσου στελέχους είναι πολύ λίγες.

Τελικά, τί θέλουμε; Θέλουμε μάνατζερς που να προωθούν τον εαυτό τους, ή μάνατζερς που να προωθούν την εταιρεία;

Η ερώτηση είναι εύκολη και η απάντηση εξαρτάται από το αν είστε Ε μάνατζερ ή Α μάνατζερ.