H Eλλάδα δεν μπορεί να γίνει Ιρλανδία!

Η Ελλάδα θα ακολουθήσει το ιρλανδικό πρότυπο για να βγει από την κρίση, διεμήνυσε χθες ο πρωθυπουργός. Όμως, το ιρλανδικό μοντέλο, που δεν είναι τέλειο, θέλει άλλο πολιτικό προσωπικό και νοοτροπία.

Δημοσιεύθηκε: 24 Μαΐου 2013 - 07:55

Dr Money

Οι αναφορές στο ιρλανδικό οικονομικό μοντέλο με τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης ήταν αρκετές από κυβερνητικούς, τραπεζικούς και ακαδημαϊκούς παράγοντες την προηγούμενη δεκαετία.

Σε κάποιες περιπτώσεις διοργανώθηκαν συνέδρια στα οποία κλήθηκαν και μίλησαν Ιρλανδοί επίσημοι για να μεταφέρουν τις γνώσεις και την πείρα τους.

Η παγκόσμια χρηματοοικονομική και πιστωτική κρίση του 2008 έφερε τα πάνω-κάτω και η Ιρλανδία βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα πριν από την Ελλάδα.

Οι διθυραμβικές αναφορές του διεθνούς Τύπου στα επιτεύγματα του κέλτικου τίγρη αντικαταστάθηκαν από άλλα, που παρέπεμπαν στο σκάσιμο της φούσκας στην αγορά ακινήτων και στη χρεοκοπία του τραπεζικού συστήματος.

Η Ιρλανδία εφάρμοσε ένα αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας για να τιθασεύσει το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος, που διογκώθηκαν δυσανάλογα από την ανάληψη υποχρεώσεων, στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης του τραπεζικού τομέα.

Δεχόμενη έντονη κριτική για τις πολιτικές αυστηρής λιτότητας και αναζητώντας απελπισμένα μια επιτυχία, η Ε.Ε. στράφηκε στην Ιρλανδία για να αποδείξει ότι το μοντέλο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους απέδιδε καρπούς.

Η μερική, πετυχημένη έξοδος της χώρας στις αγορές και η μεγάλη αποκλιμάκωση των επιτοκίων δανεισμού της, κάτω από το 4% για 10 χρόνια, ήταν η απόδειξη.

Προφανώς, ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς είχε όλα αυτά στον νου του όταν έλεγε παρουσία του Ιρλανδού πρωθυπουργού Εντα Κένι: «Ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας και η χώρα του μας δείχνουν ότι έχουν μπει σε ανάκαμψη και σε λίγο θα βγουν στις αγορές. Θα ακολουθήσουμε ακριβώς το ίδιο πετυχημένο πρότυπο για την έξοδο από την κρίση, αλλά και για την προεδρία της Ε.Ε.».

Ο κ. Σαμαράς πρόσθεσε ορθά ότι η Ιρλανδία είχε κάνει την επιλογή της εξωστρέφειας και της ανταγωνιστικότητας από δεκαετίες, ενώ βρήκε την ευκαιρία να αναφερθεί στο ιρλανδικό μοντέλο με τη χαμηλή φορολογία που θέλει να εφαρμόσει όταν το επιτρέψουν τα δημοσιονομικά.

Όμως, οι διαφορές μεταξύ της Ελλάδας και της Ιρλανδίας είναι πολύ μεγάλες για να μπορούν να γεφυρωθούν σε λίγα χρόνια.

Κατ’ αρχάς, η ιρλανδική οικονομία παλεύει ακόμη να πιάσει ικανοποιητικούς ρυθμούς ανάπτυξης, παρότι το δικό της πρόγραμμα λιτότητας υπολείπεται κατά πολύ του αντίστοιχου ελληνικού σε περιοριστικά μέτρα ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Επιπλέον, η μήτρα της ιρλανδικής κρίσης ήταν οι τράπεζες, ενώ της ελληνικής κρίσης ο δημόσιος τομέας.

Η Ιρλανδία πέτυχε να αντιστρέψει τις κακές οικονομικές επιδόσεις των προηγούμενων δεκαετιών, που είχαν ανεβάσει το ποσοστό φτώχειας και είχαν αναγκάσει τους νέους της να μεταναστεύουν στις ΗΠΑ και αλλού για συγκεκριμένους λόγους.

Η χαμηλή φορολογία ήταν ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τους οποίους το κλίμα αντιστράφηκε και η ιρλανδική οικονομία αναπτύχθηκε με υψηλούς ρυθμούς μετά τη δεκαετία του 1980, αλλά δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς έναν λιτό δημόσιο τομέα και λιγότερη γραφειοκρατία.

Όμως, το τελευταίο προϋποθέτει πολιτική βούληση, νοοτροπίες και κουλτούρα που δεν διαθέτει το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, όπως έχει δείξει κατ’ επανάληψη.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Ιρλανδία έδωσε από την αρχή της κρίσης προτεραιότητα στη μείωση των κρατικών δαπανών, παρά στην αύξηση της φορολογίας για τη μείωση του ελλείμματος, σε αντίθεση με την Ελλάδα.

Έφτασε μάλιστα στο σημείο να προχωρά σε μείωση δαπανών με σκοπό τη μείωση της φορολογίας -κάτι αδιανόητο για τα ελληνικά κόμματα- σε κάποιο σημείο το 2010 μέσα στην κρίση.

Για φανταστείτε να τολμούσε ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει σε συγχώνευση και σε κλείσιμο των εκατοντάδων ή και χιλιάδων νομικών προσώπων, διευθύνσεων κ.ά. του ευρύτερου δημόσιου τομέα, π.χ. σε ΟΤΑ και αλλού, με ανάλογη ελάφρυνση του προσωπικού, για να μειώσει τον φόρο στα ακίνητα ή στον ΦΠΑ τι θα γινόταν.

Δεν είναι ασφαλώς ο μόνος λόγος που έχει καταστήσει την Ιρλανδία μαγνήτη για ξένες επενδύσεις, με αποτέλεσμα να αυξάνονται ακόμη και τώρα που η χώρα εφαρμόζει πρόγραμμα προσαρμογής υπό την επιτήρηση της τρόικας.

Η γεωγραφική θέση, η μητρική αγγλική γλώσσα, το νεαρό μορφωμένο υπαλληλικό προσωπικό και γενικότερα το φιλικό προς το επιχειρείν περιβάλλον συνιστούν άλλους λόγους για τους οποίους οι πολυεθνικές επιλέγουν το Δουβλίνο και άλλες πόλεις για να εγκατασταθούν.

Δεν έχουμε λόγους να αμφιβάλλουμε για την ειλικρίνεια των προθέσεων του πρωθυπουργού αναφορικά με τη μείωση της φορολογίας όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες για να κινηθεί η χώρα στα χνάρια της Ιρλανδίας.

Όμως, πολύ φοβόμαστε ότι αυτό δεν αρκεί γιατί υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που κάνουν την Ιρλανδία να ξεχωρίζει.

Ακόμη, κάτι τέτοιο προϋποθέτει σημαντικό περιορισμό του δημόσιου τομέα και συνακόλουθα μειώσεις δαπανών για να επιτευχθεί και να διατηρηθεί το πρωτογενές πλεόνασμα στο 4% του ΑΕΠ και άνω από το 2016 και μετά.

Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί σε μια χώρα στην οποία κάπου 3.000 άτομα έχαναν καθημερινά τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα τον περασμένο Ιανουάριο, αλλά οι πολιτικοί αρχηγοί έκαναν συσκέψεις επί συσκέψεων για να μην μπουν σε εφεδρεία κάπου 14.000 δημόσιοι υπάλληλοι μέχρι τα τέλη του 2014.

Επομένως, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει Ιρλανδία, όσο αγαθές κι αν είναι οι προθέσεις του κ. Σαμαρά.

Dr. Money

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.