Ο ιδιωτικός τομέας «ξανασταυρώνεται»

Το φορολογικό νομοσχέδιο αναδεικνύει τις προτεραιότητες του γκουβέρνο και γενικότερα του πολιτικού συστήματος. Φωτογραφίζει επίσης τα μελλούμενα.

Δημοσιεύθηκε: 6 Δεκεμβρίου 2012 - 07:39

Dr Money

Πολλά από τα ευτράπελα που συμβαίνουν με το φορολογικό νομοσχέδιο θα είχαν αποφευχθεί αν η κυβέρνηση προωθούσε τη φορολόγηση των εφάπαξ ύψους 1,3 δισ. ευρώ που πρέπει να δοθούν σε δικαιούχους.

Όμως, οι αντιδράσεις συνδικαλιστικών φορέων του δημοσίου και επικεφαλής φορέων, π.χ. έχει γραφτεί σε μερίδα του Τύπου, χωρίς να διαψευστεί, ότι μέχρι κι ο ΓΕΕΘΑ ευαισθητοποιήθηκε, «έπεισαν» την κυβέρνηση να κάνει πίσω.

Κι όχι μόνο έκανε πίσω, αλλά και κάτι παραπάνω.

Παρότι οι κρατήσεις δεν φορολογούνταν και τα εφάπαξ που δίνουν ορισμένα ταμεία εκτιμάται ότι συνεχίζουν να υπολείπονται των εισφορών διαχρονικά μετά τις περικοπές, η κυβέρνηση πρόταξε την πληρωμή τους έναντι άλλων υποχρεώσεων του κράτους.

Τι κι αν κόσμος έχει χάσει τη δουλειά του, άλλοι κρέμονται επί ξύλου κι άλλοι έχουν κάποιους μήνες να πληρωθούν εξαιτίας της ασυνέπειας του δημοσίου που επιλέγει να πληρώνει τους μισθούς των υπαλλήλων του και των συνταξιούχων στην ώρα τους αντί των υποχρεώσεών του προς ιδιώτες.

Είναι λοιπόν επόμενο το ανακάτεμα της τράπουλας να επιφέρει μεγαλύτερα φορολογικά βάρη στους υπολοίπους, από τη στιγμή που οι δανειστές έχουν βάλει τους στόχους για τα έσοδα και κοστολογούν κάθε προτεινόμενο μέτρο.

Όλα αυτά είναι φυσική απόρροια της απροθυμίας του γκουβέρνο και γενικότερα του πολιτικού συστήματος να μειωθεί το κράτος με κλείσιμο φορέων και απολύσεις εκείνων που δεν χρειάζονται κατά τα πρότυπα του ιδιωτικού τομέα.

Κι όμως, στην Ελλάδα, όπου η ανεργία στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα ανέρχεται στο 33%, το γκουβέρνο δίνει μάχη για να απολύσει τους επίορκους υπαλλήλους του και να θέσει σε διαθεσιμότητα μερικές χιλιάδες άλλους, μερικοί εκ των οποίων είναι κοντά στη συνταξιοδότηση, πληρώνοντας το 70% του μισθού τους για έναν χρόνο.

Όπως μάλιστα μαθαίνουμε, ούτε καν αυτό μπορεί να γίνει σε έκταση στο τέλος, καθότι αρκετοί υπάλληλοι σε καθεστώς διαθεσιμότητας παραμένουν στη θέση τους για να αποδείξουν ότι ήταν απαραίτητοι και ετοιμάζουν ή έχουν κάνει προσφυγή στη Δικαιοσύνη.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κρίση είναι άδικη για όλους, είτε απασχολούνται στη γενική κυβέρνηση είτε στον ιδιωτικό τομέα.

Όμως, τα μεγάλα θύματα της ελληνικής κρίσης βρίσκονται αναμφισβήτητα στον ιδιωτικό τομέα, παρότι εδώ, σε αντίθεση με άλλες χώρες, η κρίση οφείλεται κυρίως στο δημόσιο και στη πολιτική ελίτ που το εξέθρεψε.

Η μόνη συνεισφορά του δημοσίου στην ελληνική οικονομία θα μπορούσε να είναι η σταθεροποίηση των οικονομικών του και η σημαντική αύξηση του προϋπολογισμού δημοσίων επενδύσεων.

Η πρώτη επιτυγχάνεται σιγά-σιγά, αλλά με μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό κόστος, ενώ η δεύτερη δεν προβλέπεται στο μεσοπρόθεσμο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής.

Όμως, η έξοδος της ελληνικής οικονομίας από την ύφεση μπορεί να προέλθει μόνο από τον μη κρατικοδίαιτο ιδιωτικό τομέα με περισσότερες επενδύσεις και εξαγωγές υπηρεσιών και αγαθών.

Από τη στιγμή που η κρατική γραφειοκρατία δεν καταπολεμάται, ο κίνδυνος εξόδου από το ευρώ παραμένει και τα φορολογικά βάρη αυξάνονται, ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο.

Επομένως, οι πιθανότητες ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας απομακρύνονται, ενώ οι πιθανότητες ατυχήματος αυξάνονται.

Dr. Money

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.