Tα οικονομικά της τρόικας από textbooks!

Αν κανείς ήθελε να αναγνωρίσει τις πολιτικές που προτείνει η τρόικα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας θα έπρεπε να επισκεφθεί τα εγχειρίδια μακροοικονομικών που χρησιμοποιούν οι φοιτητές.

Δημοσιεύθηκε: 6 Φεβρουαρίου 2012 - 07:53

Dr Money

Tα οικονομικά της τρόικας από textbooks!

Θα έπρεπε να ήμασταν λίγο πιο προσεκτικοί όταν γράφαμε την Παρασκευή για το ραντεβού της Ελλάδας με την Ιστορία.

Κι αυτό γιατί δεν λάβαμε σοβαρά υπόψη τη συνηθισμένη ελληνική πρακτική του σιγά-σιγά και της καθυστέρησης στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων, που οδηγεί συχνά σε παρατάσεις.

Θεωρήσαμε, με βάση αυτά που έλεγαν από το πρωθυπουργικό περιβάλλον, ότι η συνάντηση θα γινόταν την Παρασκευή και εκτιμήσαμε ότι ίσως χρειαζόταν μια δεύτερη το Σάββατο.

Όμως, πέσαμε έξω αφού το ραντεβού έγινε την Κυριακή και ανανεώθηκε για σήμερα.

Αν πάντως, όπως πιστεύουμε, επέλθει συμφωνία των τριών αρχηγών με τους εκπροσώπους των πιστωτών για το conditionality του νέου οικονομικού προγράμματος, θα επιβεβαιωθεί «το ελληνικό μελόδραμα με happy end» στο οποίο αναφερθήκαμε λίγες μέρες νωρίτερα.

Όπως αποδεικνύεται, τα πλέον ακανθώδη θέματα φαίνεται πως είναι τα μισθολογικά κόστη και οι επικουρικές συμβάσεις.

Όσον αφορά τις επικουρικές συντάξεις, το θέμα είναι πολιτικά δύσκολο μεν, αλλά σχετικά απλό.

Τα επικουρικά ταμεία εμφανίζουν ήδη συνολικά μεγάλα ετήσια ελλείμματα.

Αν λοιπόν δεν εξαλειφθούν τα ελλείμματα, τα εν λόγω ταμεία θα αδυνατούν σε λίγα χρόνια να πληρώνουν συντάξεις στους δικαιούχους, καθότι η αξία της περιουσία τους δεν φτάνει, ενώ δανεικά δεν υπάρχουν και δεν ενδείκνυται ως λύση.

Ούτε ασφαλώς ενδείκνυται η χρηματοδότηση των ελλειμμάτων από τους επιβαρημένους φορολογούμενους από τη στιγμή που δεν πρόκειται για τις βασικές συντάξεις στις οποίες η αλληλεγγύη των γενεών έχει ισχύ.

Φυσικά, θα περίμενε κανείς ότι θα υπήρχαν ήδη εμπεριστατωμένες αναλογιστικές μελέτες αφού το θέμα των επικουρικών ταμείων έχει τεθεί από παλαιότερα, αλλά δεν είναι έτοιμες απ’ όσο γνωρίζουμε.

Η δυσάρεστη λύση δεν είναι άλλη από τον περιορισμό της συνταξιοδοτικής δαπάνης και τον καταμερισμό των περικοπών που θα έπρεπε να είχε ήδη συμφωνηθεί από τα 3 κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου.

Πιο ακανθώδες από κάθε άποψη είναι το θέμα της μείωσης της μισθολογικής δαπάνης στον ιδιωτικό τομέα λόγω των επιπτώσεων που έχει στα φορολογικά και στα ασφαλιστικά έσοδα, στην παραγωγικότητα και στη διεθνή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.

Η προσέγγιση του θέματος από την τρόικα βασίζεται στα εγχειρίδια μακροοικονομικών (textbooks) που διδάσκονται οι φοιτητές στα πανεπιστήμια.

Πιο συγκεκριμένα, η προσέγγιση στηρίζεται συνήθως στην πραγματική σταθμισμένη ισοτιμία (real effective exchange rate) που εξετάζει την τρέχουσα συναλλαγματική ισοτιμία, π.χ. ευρώ-δολαρίου, προσαρμοσμένη στις σχετικές τιμές.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, που έχει κοινό νόμισμα έναντι 16 χωρών της ευρωζώνης, ο υπολογισμός της ανωτέρω ισοτιμίας με αυτές τις χώρες βασίζεται συνήθως στα σχετικά κόστη ανά μονάδα προϊόντος, κοινώς στην αύξηση των μισθών προσαρμοσμένων στην παραγωγικότητα εργασίας.

Η Ελλάδα εμφανίζεται να έχει μειωμένη ανταγωνιστικότητα γιατί το κόστος ανά μονάδα προϊόντος αυξήθηκε ταχύτερα απ’ ό,τι στους εταίρους της.

Αυτό οφείλεται κυρίως στη συγκριτικά μεγαλύτερη αύξηση του εργατικού κόστους, παρότι η παραγωγικότητα εργασίας αυξήθηκε ταχύτερα επίσης την ίδια περίοδο.

Η σωρευτική απώλεια ανέρχεται στο 25%, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της τρόικας, όπως αναφέρεται στον Τύπο.

Όμως, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι η χρονιά βάσης μπορεί να έχει μεγάλη σημασία σε τέτοιους υπολογισμούς, π.χ. η σωρευτική απώλεια ανταγωνιστικότητας μπορεί να είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη αν κανείς συγκρίνει την περίοδο 2000-2011 με την περίοδο 1998-2011.

Σε γενικές γραμμές, ο ανωτέρω μπούσουλας μέτρησης της ανταγωνιστικότητας είναι στενός, υπό την έννοια ότι δεν λαμβάνει υπόψη του άλλες παραμέτρους που επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα, όπως η φορολογία, τα γραφειοκρατικά κόστη κ.τ.λ.

Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να αγνοηθεί γιατί είναι ο βασικός τρόπος μέτρησης της ανταγωνιστικότητας από διεθνείς οργανισμούς και τράπεζες.

Φυσικά, υπάρχουν επίσης κι άλλοι τρόποι μέτρησης, όπως ο δείκτης του WEF (World Economic Forum), που λαμβάνει υπόψη περισσότερες παραμέτρους.

Όμως, βασίζονται στις απαντήσεις εκείνων που λαμβάνουν τα ερωτηματολόγια και επομένως είναι ευάλωτα στο αποκαλούμενο selection bias, κοινώς στο δείγμα των ερωτηθέντων.

Υπάρχουν, λοιπόν, σοβαρές ενστάσεις για τον τρόπο μέτρησης της ανταγωνιστικότητας μιας χώρας που χρησιμοποιεί το ΔΝΤ κι άλλοι για να προτείνουν πολιτικές.

Στην προκειμένη περίπτωση, η ελληνική κυβέρνηση και οι 3 πολιτικοί αρχηγοί θα μπορούσαν να εγείρουν ενστάσεις για το μέγεθος της απώλειας ανταγωνιστικότητας -αυτό ήδη φαίνεται ότι έχει γίνει, αν κρίνουμε από τα λεγόμενα του πρωθυπουργού προσφάτως- και να προτείνουν ένα σετ μέτρων για να την εξαλείψουν.

Πιθανόν, ένα τέτοιο σετ μέτρων θα συμπεριελάμβανε τη μείωση του κατώτερου μισθού, καθότι το επιχείρημα των τροϊκανών περί Ισπανίας είναι πολύ ισχυρό, και άλλα, αποτρέποντας κάποια άλλα.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη μία φορά, η ελληνική πλευρά βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο από τους εκπροσώπους των δανειστών, που χρησιμοποιούν επιχειρήματα από τα πανεπιστημιακά textbooks των μακροοικονομικών για να προτείνουν πολιτικές.

Dr. Money

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.