H συνδικαλιστική ανωριμότητα του όλα ή τίποτα!

Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.

Από τη μία πλευρά, υπάρχουν επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο στο παρελθόν με κύρια ευθύνη των ιδιοκτητών.
Οι τελευταίοι αρνούνταν να βάλουν το χέρι στην τσέπη για την εν μέρει χρηματοδότηση επενδύσεων που απέβλεπαν στον εκσυγχρονισμό και στην επέκταση των επιχειρήσεών τους, από την άλλη όμως απαιτούσαν από τους εργαζομένους να τραβήξουν κουπί, ζητώντας αποχωρήσεις και μειώσεις μισθών.

Επίσης, υπάρχουν άλλες περιπτώσεις που την κύρια ευθύνη για το κλείσιμο της επιχείρησης την έφερε η συνδικαλιστική ηγεσία.

Το πιο χαρακτηριστικό και γνωστό παράδειγμα σε αυτήν την κατηγορία είναι εκείνο του εργοστασίου της εταιρείας παραγωγής ελαστικών Pirelli στη Πάτρα, που ιδρύθηκε το 1961.

Σύμφωνα με τους επαΐοντες, οι συνδικαλιστές δεν αποδέχτηκαν τους όρους της εργοδοσίας για εργασιακή ειρήνη και μείωση του κόστους παραγωγής του εργοστασίου το 1991.

Αντίθετα, προκήρυξαν απεργίες και στάσεις εργασίας με αποτέλεσμα η ιδιοκτησία της ιταλικής εταιρείας να βάλει λουκέτο στο εργοστάσιο και να μεταφέρει τη γραμμή παραγωγής στην Τουρκία. Έτσι, χάθηκαν εκατοντάδες θέσεις εργασίας στην περιοχή της Πάτρας.

Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα, όπως το εργοστάσιο σόγιας στην Άρτα που έκλεισε υπό το βάρος των απεργιών που υποκινήθηκαν από συνδικαλιστές, με αποτέλεσμα να μεταφερθούν τα μηχανήματα στη Μάλτα.

Όμως, εκείνες ήταν άλλες εποχές αφού νέες θέσεις εργασίας δημιουργούνταν στον ιδιωτικό τομέα, ενώ γίνονταν αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο.

Η σημερινή κατάσταση είναι πιο ζοφερή.

Δυστυχώς, η παρατεταμένη και βαθιά οικονομική κρίση έχει επιδεινώσει την κατάσταση στην ελληνική αγορά εργασίας όπως μαρτυρά το υψηλό ποσοστό ανεργίας που πλησιάζει το 27%.

Είναι επόμενο λοιπόν η διαπραγματευτική δύναμη των εργαζομένων να είναι περιορισμένη και των εργοδοτών αυξημένη.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η διασφάλιση όσο το δυνατόν περισσότερων θέσεων εργασίας θα έπρεπε να είναι το πρώτο μέλημα των συνδικαλιστών, θέτοντας σε δεύτερη θέση άλλα ζητήματα όπως οι αμοιβές.

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα έπρεπε να λάβουν σοβαρά υπόψη τη διαμορφωθείσα κατάσταση στην αγορά εργασίας, αλλά φαίνεται ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει τις περισσότερες φορές. 

Είτε για ιδεολογικούς είτε για άλλουςλ όγους.

Δεν εξηγείται διαφορετικά η εμμονή των συνδικαλιστών και των φορέων τους σε θέσεις που παραπέμπουν σε άλλες δεκαετίες, και μάλιστα όταν είναι γνωστό ότι υπάρχει κίνδυνος απώλειας όλων των θέσεων εργασίας σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις.

Καλώς ή κακώς, τα δεδομένα έχουν αλλάξει.

Η επιλογή του «πάρτα όλα» που χρησιμοποιούν πολλοί συνδικαλιστικοί φορείς στις διαπραγματεύσεις είναι η χειρότερη γι’ αυτούς που εκπροσωπούν.

Κι αυτό γιατί μπορεί κάλλιστα όλοι αυτοί να καταλήξουν με το «τίποτα» σε μια αγορά όπου η ανεργία πλησιάζει το 27%.

Dr. Money

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο;

Τι γνώμη έχετε;To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.