Ζητείται εθνικό όραμα α λα Ν. Κορέα!

Η φτώχεια και η ανέχεια ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της διαμελισμένης χώρας αμέσως μετά αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και το 1961.

Η οικονομία της Νότιας Κορέας ανέκαμψε μεν, αλλά με αργούς ρυθμούς, ενώ εξαρτάτο από την οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ.

Το 1961, το κατά κεφαλήν εισόδημα της Νοτίου Κορέας ανερχόταν σε 87 δολάρια και το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) σε 2,5 δισ. δολάρια.

Αντιμέτωπη με αυτήν τη ζοφερή κατάσταση, η πολιτική και οικονομική ηγεσία της χώρας υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας αποφάσισε να συνεννοηθεί και να χαράξει ένα εθνικό σχέδιο για να μπει η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης.

Αυτό συνέβη το 1962.

Το εθνικό σχέδιο προέβλεπε την ανάπτυξη της οικονομίας με βάση συγκεκριμένους εξωστρεφείς κλάδους και τη δημιουργία μεγάλων επιχειρήσεων με πολυσχιδείς δραστηριότητες, που έμελλε να γίνουν διεθνώς γνωστές τις επόμενες δεκαετίες.

Από το 1962 όπου ξεκίνησε η υλοποίηση του εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης και ανάπτυξης μέχρι και το 1989 που η χώρα σταμάτησε να θεωρείται αναπτυσσόμενη από τον παγκόσμιο οργανισμό εμπορίου.

Ο μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης ανήλθε σε 8,5% την περίοδο 1962-1989, με αποτέλεσμα το κατά κεφαλήν εισόδημα να ξεπεράσει τις 5.000 δολάρια το 1989 από 87 δολάρια το 1962.

Το ΑΕΠ διαμορφώθηκε πάνω από 220 δισ. δολάρια το 1989 έναντι μόλις 2,5 δισ. το 1962, με τις εξαγωγές να ξεπερνούν τα 61 δισ. δολάρια έναντι μόλις 55 εκατ. ευρώ το 1962.

Ασφαλώς, δεν ήταν όλα ειδυλλιακά.

Το εξωτερικό χρέος ανήλθε σε 3 δισ. δολάρια το 1989 έναντι 155 εκατ. δολαρίων το 1962.

Όμως, το εθνικό σχέδιο και η συνεννόηση του 1962 κατάφεραν να βγάλουν τη Νότιο Κορέα από τη μιζέρια, δίνοντας όραμα και ελπίδα στον λαό της.

Αναφερθήκαμε στη συγκεκριμένη χώρα της Ασίας για να δείξουμε τι θα μπορούσε να γίνει κι εδώ ώστε να μη χρειασθεί να περάσουν ακόμη 10 χρόνια με χαμηλό μέσο ετήσιο ρυθμό αύξησης της οικονομίας μετά από 6 ή 7 χρόνια συνεχούς ύφεσης.

Φυσικά, άλλες οι συνθήκες στο διεθνές οικονομικό γίγνεσθαι τις προηγούμενες δεκαετίες κι άλλες σήμερα.

Η Νότιος Κορέα είχε τη διακριτική ευχέρεια να επιβάλει δασμούς σε προϊόντα και υπηρεσίες εκείνη την εποχή και να υποτιμήσει το εθνικό της νόμισμα για να στηρίξει την αναπτυξιακή προσπάθεια.

Ένα δολάριο αγόραζε 65 γουάν το 1960 και 130 το 1962 για να φθάσει να αγοράζει 680 γουάν το 1989.

Η Ελλάδα δεν έχει την ίδια ευχέρεια σήμερα.

Παρ' όλα αυτά το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής και της επιχειρηματικής ελίτ μπορεί να καταλήξει σε ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης που θα δώσει ελπίδα και όραμα στον λαό και ειδικότερα στις νέες γενιές.

Οι κλάδοι που έχουν το συγκριτικό πλεονέκτημα είναι λίγο-πολύ γνωστοί, μελέτες, π.χ. της McKinsey, υπάρχουν οπότε δεν χρειάζεται παρά να επικαιροποιηθούν σε περίπτωση όπου υπάρξει συνεννόηση και εθνική συμφωνία.

Την ίδια περίοδο μπορούν να τεθούν σε εφαρμογή προγράμματα για την κοινωνική προστασία των πιο ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού και την καταπολέμηση της ανεργίας με χρηματοδότηση από την Ε.Ε.

Όμως, τίποτε από όλα αυτά δεν πρόκειται να πετύχει αν η πολιτική και η επιχειρηματική ηγεσία της χώρας δεν διδαχθούν κάτι τουλάχιστον από την εμπειρία της Νότιας Κορέας.

Η χώρα χρειάζεται ένα νέο εθνικό όραμα που θα κινητοποιήσει τους περισσότερους α αλ Νότιο Κορέα, ώστε να μη χρειασθεί να βιώσει πολλά χρόνια υποτονικών ρυθμών ανάπτυξης μετά το τέλος της μεγάλης, τωρινής ύφεσης.

Dr. Money

*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο;

Τι γνώμη έχετε;To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.