Γκ. Μπράουν: Η Βρετανία πρέπει να ηγηθεί της ΕΕ, όχι να την εγκαταλείψει

«Μπορεί το Ηνωμένο Βασίλειο να συμφιλιωθεί με το γεγονός πως είναι κομμάτι της Ευρώπης;» ρωτά ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν σε άρθρο του ενόψει του δημοψηφίσματος της 23ης Ιουνίου. Σε περίπτωση που ισχύουν τα πρόσφατα πρωτοσέλιδα ενόψει Brexit, η απάντηση είναι ένα αποφασιστικό «όχι», τονίζει.

Ο πολιτικός υποστηρίζει ότι το στρατόπεδο υπέρ της αποχώρησης οικοδόμησε την καμπάνια του στο φόβο για τη μετανάστευση και μια σειρά υποτιθέμενων κινδύνων για το βρετανικό τρόπο ζωή. Το αντίπαλο στρατόπεδο υπερτονίζει έναν άλλο φόβο: την απώλεια θέσεων εργασίας.

Η αδιάκοπη συνθηματολογία που περιβάλλει την εκστρατεία του δημοψηφίσματος έχει «αποκαλύψει αντικρουόμενες θεωρήσεις για τον κόσμο», επισημαίνει.

Η ρητορική των οπαδών του Brexit θυμίζει τη Μάχη της Δουνκέρκης το 1940: ένα κράτος μόνο, αδιαπέραστο και πάντα λυσσαλέα ανεξάρτητο από την Ευρώπη. Από την άλλη, ο Μπράουν τονίζει πως, στη θεωρία, η καμπάνια υπέρ της παραμονής αντιπροσωπεύει μια διαφορετική Βρετανία, που κοιτά μπροστά, συμμετέχει και προσανατολίζεται σε διεθνή κλίμακα. Ωστόσο το κυβερνών Συντηρητικό κόμμα είναι διχασμένο, με αποτέλεσμα τα μέλη του να δείχνουν πως υπερασπίζονται μια σχέση με την ΕΕ του τύπου «και μέσα και έξω», δηλαδή μια Βρετανία κατά ένας μέρος αποκομμένη.

«Μια βέβαιη, ηθική και προοδευτική επιχειρηματολογία για τη βρετανική συμμετοχή στο μπλοκ δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί», υπογραμμίζει ο πρώην πρωθυπουργός.

Ο Μπράουν τονίζει ότι προκειμένου να απαντηθούν οι ανάγκες και φιλοδοξίες του βρετανικού λαού τον 21ο αιώνα, θα πρέπει το παρελθόν να μείνει πίσω, να αναγνωριστεί ότι το παρόν χαρακτηρίζεται από την παγκοσμιοποίηση, αλλά και ότι το μέλλον είναι γεμάτο ευκαιρίες. Η ΕΕ προσφέρει στη χώρα αυτό ακριβώς που χρειάζεται: μεγαλύτερη διεθνή συνεργασία και συντονισμό.

Οι υποστηρικτές της εξόδου, ωστόσο, βλέπουν την παγκοσμιοποίηση ως εμπόδιο και αναζητούν προστασία και απομόνωση, απαιτώντας ο «έλεγχος» να επιστρέψει στην πατρίδα.

Ο Βρετανός πολιτικός επισημαίνει ότι, σήμερα, κάθε χώρα οφείλει να βρει τη σωστή ισορροπία μεταξύ της εθνικής αυτονομίας που επιθυμεί και της διεθνούς συνεργασίας που χρειάζεται. «Η Βρετανία δε θα έπρεπε να αναγκαστεί να επιλέξει μεταξύ δύο απολύτων», υποστηρίζει, κάνοντας λόγο για την πλήρη αυτονομία που υποτιμά την ανάγκη συνεργασίας με τους γείτονες, αλλά και για την απόλυτη ενσωμάτωση σε ένα ευρωπαϊκό υπερκράτος που δεν μπορεί να αναγνωρίσει τη σημασία της εθνικής ταυτότητας.

Ωστόσο, υπάρχει ένας άλλο δρόμος, μια πορεία «προς τα μπροστά», που θα καταστήσει και τη Βρετανία και την Ευρώπη πιο ανταγωνιστικές, δημοκρατικές και υπεύθυνες. Αρκεί η Βρετανία να δείξει ότι οι ευκαιρίες, η δικαιοσύνη και η ασφάλεια μπορούν να ενισχυθούν στην Ευρώπη, ότι η χώρα μπορεί να αποτελέσει «περήφανο ηγέτη» στην μεταρρυθμιστική ατζέντα. Τότε, μια κοινή συναίνεση μπορεί να κάνει την εμφάνισή της στη χώρα.

Χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της οικονομίας, ο Μπράουν τόνισε ότι, ισορροπώντας μεταξύ αυτονομίας και συνεργασίας, η Βρετανία θα μπορούσε να δημιουργήσει άλλες 500.000 θέσεις εργασίας κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας. Εφόσον δεν έχει υιοθετήσει το ευρώ, η χώρα έχει διατηρήσει την αυτονομία στη θέσπιση των επιτοκίων της. Από την άλλη, όμως, η ενσωμάτωση στην κοινή αγορά έχει φέρει οφέλη σε όρους ανάπτυξης και απασχόλησης. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και σε άλλους τομείς, όπως η ψηφιακή τεχνολογία, η ενέργεια και οι υπηρεσίες –ιδιαίτερα οι χρηματοοικονομικές.

Οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις «είναι μόνο η αρχή», παρατηρεί ο πολιτικός, κάνοντας λόγο για την ενέργεια, το περιβάλλον, τη φορολογία και την ασφάλεια.

Η θέση της Βρετανίας ως ηγέτιδα θα μπορούσε να συνδράμει και μια προσέγγιση συνεργασίας στη διεθνή ανάπτυξη και επίλυση διενέξεων, περιλαμβανομένου ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού Σχεδίου Μάρσαλ για τη βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, προτείνει.

«Η Βρετανία έχει την ευκαιρία να είναι στην πρώτη γραμμή της διαμόρφωσης του επόμενου σταδίου ανάπτυξης της Ευρώπης», επεσήμανε ο Μπράουν, τονίζοντας ότι, μέσα από τις κάλπες, η χώρα πρέπει να δείξει ότι το μέλλον της είναι στην κεφαλή της Ευρώπης και όχι στην αποχώρηση.