Μια πρώτη ματιά στις λογιστικές καταστάσεις του φετινού εννεαμήνου δείχνει τη μεγάλη υποχώρηση των πωλήσεων και τις σημαντικότατες ζημίες που κατά κανόνα υπέστησαν όσες εισηγμένες απευθύνονται στην εγχώρια αγορά.

Με μια δεύτερη ματιά, τα αποτελέσματα δείχνουν ακόμη χειρότερα. Πέρασε ακόμη ένα τρίμηνο χωρίς οι εταιρείες να μπορέσουν να βρουν τρόπους να αμυνθούν αποτελεσματικά απέναντι στην κρίση. Πέρασε ακόμη ένα τρίμηνο όπου οι εταιρείες έζησαν από το… όποιο λίπος και τις όποιες αντοχές τους είχαν απομείνει.

Σύμφωνα με την Beta Χρηματιστηριακή, από τις 220 εισηγμένες, οι κερδοφόρες ήταν μόλις 73.

Στις 147 ανήλθαν οι ζημιογόνες εταιρείες, με 19 εξ αυτών να γυρνούν σε ζημίες από κέρδη, 81 εισηγμένες (πάνω από το 33% του συνόλου…) αύξησαν τις ζημίες τους, ενώ 47 τις μείωσαν.

Είναι κατανοητό πως οι περικοπές δαπανών έχουν φτάσει στα όριά τους και πως, ακόμη και αν ενταθούν στο μέλλον, δεν είναι αρκετές για να αναχαιτιστούν οι επιπτώσεις από τη μείωση των πωλήσεων.

Είναι κατανοητό επίσης πως οι εταιρείες έχουν εξαντλήσει όλους τους τρόπους βελτίωσης της ρευστότητάς τους, μέσα από τη μείωση των αποθεμάτων τους (σε πολλές οι παραδόσεις γίνονται με σημαντική καθυστέρηση, λόγω απροθυμίας στοκαρίσματος) ή με τη μετακύλιση υποχρεώσεών τους στους δικούς τους προμηθευτές.

Συχνά, μάλιστα, η κατάσταση της ρευστότητας στις λογιστικές καταστάσεις εμφανίζεται καλύτερη από την πραγματική, καθώς δεν αναφέρονται σημαντικά στοιχεία, όπως αν ένα μέρος των διαθεσίμων είναι ενδεχομένως δεσμευμένο από τις τράπεζες ή αν υπάρχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το προσωπικό και προς τους προμηθευτές.

Γενικότερα, είναι πλέον κοινό μυστικό μεταξύ των τραπεζιτών και των παραγόντων της αγοράς πως δεκάδες εισηγμένες βρίσκονται με το… ένα πόδι στον τάφο. Και δεν αναφερόμαστε μόνο σε εκείνες που έχουν ενταχθεί στην κατηγορία της επιτήρησης. Μιλάμε για πολύ περισσότερες.

Επιχειρήσεις που πασχίζουν να σημειώσουν έστω και 1 ευρώ θετικό EBITDA, έχοντας ωστόσο να εξυπηρετήσουν δάνεια αρκετών ή και πάρα πολλών δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ.

Επιχειρήσεις που έχουν να επενδύσουν από το 2008 και αρκούνται στο να απολύουν εργαζόμενους, να ψάχνουν αγοραστές για να «σκοτώσουν» ακίνητα και θυγατρικές τους και στο να εκπονούν προγράμματα αναδιάρθρωσης μήπως και οι τράπεζες τους δώσουν κάποιο επιπλέον τράτο...

Αναμφίβολα, για τις επιχειρήσεις αυτές το πρόγραμμα δεν βγαίνει και μέχρι σήμερα τόσο οι επιχειρηματίες όσο και οι τράπεζες λειτουργούν περίπου όπως η Γερμανία στο ζήτημα του ευρωπαϊκού νότου: απλώς πετούν το τόπι... παρακάτω.

Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν πως έχει έρθει η ώρα (για την ακρίβεια, έχει έρθει προ πολλού) όπου οι τράπεζες θα πρέπει να κάνουν τη δουλειά τους.

Να επιλέξουν τις περιπτώσεις εταιρειών που πρέπει να στηρίξουν με νέες χρηματοδοτήσεις, να επιμηκύνουν τα δάνεια εκεί όπου «αξίζει τον κόπο», να συμβιβαστούν με «κουρέματα» όπου κρίνεται απαραίτητο και να ωθήσουν σε «πωλητήρια» τις υπόλοιπες περιπτώσεις.

Η περίπτωση του λουκέτου βέβαια είναι η τελευταία επιλογή, οπωσδήποτε όμως δεν θα μπορέσει να αποφευχθεί σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις.

Καταλυτικό ρόλο προς μια τέτοια πορεία θα παίξουν τόσο η επικείμενη επανακεφαλαιοποίηση του εγχώριου τραπεζικού συστήματος όσο και η τοποθέτηση επιτρόπων (Ελλήνων ή ξένων) στις τράπεζες.

Τη δουλειά τους θα πρέπει να κάνουν και οι επιχειρηματίες, αξιολογώντας την κατάσταση των εταιρειών τους και -όταν το πιστεύουν και μπορούν- βάζοντας το χέρι στην τσέπη (αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου).

Φέρνοντας, για παράδειγμα, κάποια κεφάλαια που έχουν εδώ και καιρό παρκαρισμένα στο εξωτερικό….


*Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τον αρθρογράφο; Τι γνώμη έχετε;

To Εuro2day.gr ενθαρρύνει τον διάλογο και την έκφραση απόψεων από τους αναγνώστες. Σχολιάστε το άρθρο και πείτε την άποψή σας δημόσια για όσα συμβαίνουν και μας αφορούν όλους. Αν θεωρείτε το άρθρο σημαντικό, διαδώστε το με τα εργαλεία κοινωνικής δικτύωσης.