Μονόδρομος απειλεί να καταστεί για τη χώρα η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η εξασφάλιση πρόσθετης ρευστότητας από τη "συμφωνία των προθύμων" της ευρωζώνης, καθώς η εκ νέου εκτίναξη των spreads και των CDSs των ελληνικών ομολόγων αποκλείει την άντληση ρευστότητας από τις αγορές.

Χθες το spread των δεκαετών ελληνικών ομολόγων σε σχέση με τα γερμανικά διευρύνθηκε εκ νέου φθάνοντας ως τις 345 μονάδες βάσης, ενώ το CDS των πενταετών έφτασε έως τις 337 μ.β. Η τιμή των προσφάτως εκδοθέντων δεκαετών ομολόγων υποχώρησε στο 97 από 101,8 όπου βρισκόταν την περασμένη Τρίτη, με τους επενδυτές να χάνουν, εκ νέου, χρήματα από τοποθέτηση σε νέες εκδόσεις του Δημοσίου.

Μέσα σε τρεις -εργάσιμες- ημέρες η Ελλάδα έχασε όσα είχε με κόπο κερδίσει τις προηγούμενες είκοσι, με αποτέλεσμα η έκδοση 7ετών ομολόγων, αξίας περίπου 3 δισ. ευρώ, που προετοίμαζε αθόρυβα ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ να "παγώσει".

Η εκ νέου εκτίναξη των spreads στα ομόλογα δεν αποτυπώνει τίποτε άλλο από την επανεμφάνιση στους επενδυτές των ανησυχιών για τη δυνατότητα της Ελλάδας να αντλεί από τις αγορές την απαιτούμενη για την αναχρηματοδότηση του χρέους και την κάλυψη των πρωτογενών ελλειμμάτων του προϋπολογισμού ρευστότητα. Θέμα που είχε αντιμετωπιστεί με το πακέτο σκληρών μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης, το οποίο έλαβε η κυβέρνηση προ ενός 20ημέρου.

Για πρώτη φορά, μάλιστα, τους τελευταίους μήνες δημοσιεύονται απόψεις οικονομολόγων και οικονομικών αναλυτών για ανάγκη ρύθμισης του ελληνικού χρέους, σκορπώντας ρίγη στους δανειστές της χώρας.

Αυτοί σπεύδουν να αγοράσουν ασφάλιστρα κινδύνου για να προστατεύσουν τις μεγάλες θέσεις τους από ενδεχόμενο ζημιών, λόγω του -ακραίου ακόμη, αλλά πλέον ακροθιγώς συζητούμενου- ενδεχομένου επαναδιαπραγμάτευσης του ελληνικού χρέους.

Μέσα σε αυτήν τη συγκυρία τα επόμενα 24ωρα χαρακτηρίζονται από κορυφαία τραπεζικά στελέχη τα πιο κρίσιμα των τελευταίων 25 ετών για την ελληνική οικονομία. Με κλειστό τον δρόμο των αγορών η κυβέρνηση καλείται να εξασφαλίσει άμεσα από την Ευρώπη και το ΔΝΤ την απαραίτητη για το επόμενο δίμηνο ρευστότητα.

Με δεδομένη, δε, την άρνηση της Γερμανίας να υπάρξει θεσμοθέτηση λύσης εντός των κόλπων της ευρωζώνης, η άτυπη βοήθεια από τη "συμφωνία των προθύμων" δύσκολα μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της άμεσης ρευστότητας της χώρας.

Η κυβέρνηση εκούσα άκουσα θα οδηγηθεί, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, στη λύση του ΔΝΤ.

Ο συνδυασμός προσφυγής στο ΔΝΤ και συμπληρωματικής βοήθειας από τη "συμφωνία των προθύμων" επιτρέπει να αντληθούν με επιτόκιο της τάξης του 3,5% - 4,4% κεφάλαια περίπου 15 - 17 δισ. ευρώ. Όσα περίπου χρειάζεται η χώρα μέχρι και το τέλος Μαΐου. Υπό τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν τα τελευταία 24ωρα μοιάζει, σύμφωνα με στελέχη της αγοράς, η πιο ιδανική λύση για την Ελλάδα.

Λύση που θα πρέπει να φανεί ότι διενεργείται με τις ευλογίες της ευρωζώνης, ώστε να διασκεδαστούν οι ανησυχίες για το μέλλον της Ένωσης που προκάλεσε το ελληνικό ζήτημα.

Η Ελλάδα πληρώνει ήδη με τον... de facto αποκλεισμό της δυνατότητας για άντληση ρευστότητα σήμερα από τις αγορές το γεγονός ότι η κυβέρνηση υπερπρόβαλε, με επανειλημμένες δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού, το χαρτί της προσφυγής στο ΔΝΤ.

Θα ήταν δεύτερο μεγάλο λάθος, σύμφωνα με τους τραπεζίτες, να θεωρηθεί υπαίτια ενός ευρωπαϊκού διχασμού που την υπερακοντίζει, μια και αφορμή μόνο είναι το ελληνικό ζήτημα, ενώ η πραγματική ταμπακιέρα αφορά στην αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας με προσθήκη δομών και θεσμών στο σκέλος της οικονομικής ενοποίησης αλλά και στις ανησυχίες ότι και άλλα μεγαλύτερα κράτη-μέλη μπορεί να αντιμετωπίσουν προβλήματα στο προσεχές μέλλον.

Οι ατυχείς χειρισμοί της κυβέρνησης και οι εγγενείς αδυναμίες της Ε.Ε.

Πώς έφθασε η Ελλάδα από εκεί που... πήγαινε για μαλλί, απαιτώντας τη μείωση του κόστους με το οποίο να δανείζεται, να κινδυνεύει να βγει κουρεμένη; Δηλαδή αποκλεισμένη από τις αγορές, ενώ πήρε τα μέτρα, και υποχρεωμένη να πάρει επιπρόσθετα, πιθανώς, για να αντλήσει και πάλι ρευστότητα από τις αγορές;

Υπήρξε αλληλουχία λαθών σύμφωνα με στελέχη της αγοράς, που σε συνδυασμό με τις εγγενείς θεσμικές αδυναμίας της ευρωζώνης οδήγησαν στην επάνοδο του "ασθενούς" σε κρίσιμη κατάσταση.

Η ελληνική κυβέρνηση, αφού έλαβε το πακέτο σκληρών μέτρων που απαιτούσαν οι εταίροι της, βάσει του Συμφώνου Σταθερότητας, επέλεξε να θέσει θέμα τιμολόγησης για τον δανεισμό της αντί να αξιοποιήσει το γεγονός ότι είχε λύσει το πρόβλημα της ρευστότητας και μπορούσε πλέον να αντλεί κεφάλαια από τους πιστωτές της.

Έτσι, αντί να προχωρήσει και σε νέες εκδόσεις χρέους, μετά την επιτυχή έκδοση 10τών, επιδιώκοντας σταδιακή αποκλιμάκωση των επιτοκίων δανεισμού, σε συνάρτηση με την επίτευξη των στόχων δημοσιονομικής εξυγίανσης, επέλεξε να θέσει θέμα υψηλού κόστους δανεισμού.

Ζήτημα που φόβισε τις αγορές καθώς διάβασαν πίσω από αυτό ότι η κυβέρνηση βλέπει αδυναμία εξυπηρέτησης κόστους δανεισμού σε βάθος μερικών ετών.

Το πρώτο στραπάτσο ήρθε από την επίσκεψη στις ΗΠΑ όταν η αμερικανική κυβέρνηση αρνήθηκε στην πράξη να συμπράξει στην προώθηση μεταρρυθμίσεων στην αγορά των CDSs ή έστω διεξαγωγής έρευνας για το αν μέσω των CDSs εφαρμόζονται πρακτικές κατάχρησης αγοράς.

Το δεύτερο ήρθε από τις συνεδριάσεις του Ecofin και του Eurogroup, στις οποίες η κυβέρνηση δεν υπέβαλε επίσημο αίτημα βοήθειας, επιμένοντας στην άποψη ότι απαιτείται θεσμοθέτηση μηχανισμού ευρωεγγυήσεων.

Το πιο μοιραίο λάθος της ελληνικής πλευράς, σύμφωνα με τραπεζίτες, διαχειριστές ομολόγων και άλλα στελέχη της αγοράς, έγινε με το χαρτί της προσφυγής στο ΔΝΤ.

"Παίξαμε δυνατά το χαρτί του ΔΝΤ, ενώ ξέραμε ή οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι η Ε.Ε. όχι μόνο δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους στην Ελλάδα αλλά διχάζεται ήδη για το προς τα πού πρέπει να κινηθεί μια αναγκαία αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας. Έτσι, προσφερθήκαμε οικειοθελώς σαν πειραματόζωο, καθώς με αφορμή την Ελλάδα κάποιες χώρες έθεσαν θέμα de facto αναθεώρησης του Συμφώνου". Αυτό αναφέρει στέλεχος που παρακολούθησε από κοντά το πώς κλιμακώθηκε η τακτική της ελληνικής κυβέρνησης.

Με την παραπάνω τακτική προκαλέσαμε μίνι κρίση στην ανέτοιμη ευρωζώνη, φοβίσαμε και πάλι τις αγορές για την ικανότητα να διαχειριστούμε τη δημοσιονομική κρίση και επαναφέραμε τους φόβους για περίπτωση επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους.