Λελογισμένους φραγμούς στη δυνατότητα εξόδου εταιριών από το Χ.Α. μέσω συγχωνεύσεων με μη εισηγμένες, όπως αυτή προκύπτει από τις ως τώρα αντικρουόμενες διατάξεις της χρηματιστηριακής νομοθεσίας και του υφιστάμενου νόμου 2190/1920 περί Ανωνύμων Εταιριών, προωθούν, σύμφωνα με πληροφορίες, οι αρχές της κεφαλαιαγοράς.

Κι αυτό καθώς πρέπει να βρεθεί η ”χρυσή τομή” ανάμεσα στην προστασία των δικαιωμάτων της μειοψηφίας και στη βούληση ισχυρών πλειοψηφιών να χαράξουν διαφορετικό δρόμο στο μέλλον της μέχρι τώρα εισηγμένης, κάτι που συμβαίνει διεθνώς.

Έναυσμα για την αντιμετώπιση του θέματος αποτέλεσαν οι περιπτώσεις βασικών μετόχων εισηγμένων εταιριών, που μη επιτυγχάνοντας την απόκτηση του απαιτούμενου για delisting ποσοστού 90%, επικαλέστηκαν τις διατάξεις του 2190, ώστε να απορροφηθεί η εισηγμένη από μη εισηγμένη, με απόφαση που στην πρώτη συνέλευση απαιτεί πλειοψηφία του 67%.

Ωστόσο, μεγαλο σκεπτικισμό, με γνώμονα την προστασία του επενδυτικού κοινού, έχει προκαλέσει στις αρχές το γεγονός ότι με βάση τον 2190, τέτοιου είδους αποφάσεις μπορούν δυνητικά να ληφθούν και σε επαναληπτικές συνελεύσεις με πολύ χαμηλά ποσοστά απαρτίας και πλειοψηφίας, κάτι που θα άνοιγε τον ”ασκό του Αιόλου” σε πολύ μεγάλο εύρος της αγοράς.

Παρότι τα μέτρα αυτά δεν έχουν λάβει οριστική μορφή, αλλά βρίσκονται στο στάδιο της διαμόρφωσης, συγκλίνουσες πληροφορίες αναφέρουν ότι θα αφορούν στα εξής:

- Θέσπιση υποχρεωτικής αποτίμησης από -τουλάχιστον- έναν ανεξάρτητο εκτιμητή, που θα ορίζεται από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς κι όχι από την εταιρία και τους φορείς της, ώστε να προσδιορίζεται η ”δίκαιη τιμή” της μετοχής.

- Ορισμό κατώτατου ”πλαφόν” προσφερόμενης τιμής, με βάση τη μέση χρηματιστηριακή τιμή των τελευταίων τριών ή έξι μηνών.

- τροποποίηση των σχετικών διατάξεων του 2190/1920 σε δύο σημεία.

Το πρώτο -που θεωρείται και ”δεδομένο”- αφορά στη θέσπιση ”ειδικής απαρτίας” του 67% ή και του 75% του μετοχικού κεφαλαίου, όταν πρόκειται για απορρόφηση εισηγμένης από μη εισηγμένη εταιρία, ώστε να μην υπάρχει η δυνατότητα λήψης αποφάσεων ”ερήμην” σημαντικού ποσοστού των μετόχων, όπως συμβαίνει συχνά στην πράξη. Σε αυτή την περίπτωση θα αρκεί η πλειοψηφία του 67%.

Το δεύτερο σημείο, που εξετάζεται και είναι ”σκληρότερο”, αφορά σε ένα ακόμη βήμα, τη θέσπιση ειδικής πλειοψηφίας στα επίπεδα του 75%, προκειμένου να ληφθεί απόφαση, κάτι που προϋποθέτει βεβαίως ότι θα παρίσταται ισάριθμο ποσοστό, ανεξαρτήτως του αν πρόκειται για την πρώτη ή επαναληπτική συνέλευση.