του Σταμάτη Ζαχαρού

Απαραίτητη προϋπόθεση για τη μελλοντική βιωσιμότητα του ΟΤΕ είναι η αναδιάρθρωση του οργανισμού και η εθελουσία έξοδος, επισημαίνει σε αποκλειστική δήλωσή του στο euro2day.gr ο πρώην πρόεδρος του Οργανισμού, Ν. Μανασής.

Στηρίζοντας ουσιαστικά τις επιλογές της σημερινής διοίκησης του Π. Βουρλούμη, όπως αυτές έχουν παρουσιασθεί το τελευταίο διάστημα, ο Ν. Μανασής δεν παραλείπει να επισημάνει τον πολιτικό χαρακτήρα της απόφασης για την εθελούσια έξοδο του προσωπικού.

Ο ίδιος τονίζει ότι η ”κυβέρνηση πρέπει να συμφωνήσει σε μια τέτοια εξέλιξη”, καθώς, σε διαφορετική περίπτωση, όπως επισημαίνει ”είναι αδύνατη η εφαρμογή της τόσο λόγω της εξόδου υπαλλήλων από την υπηρεσία με προϋπηρεσία μικρότερη των 30 ετών, όσο και λόγω των προβλημάτων που θα υπάρξουν στο ασφαλιστικό ταμείο του ΟΤΕ”.

Μάλιστα ο κ. Μανασής, κινούμενος στο ίδιο μήκος κύματος με τον κ. Βουρλούμη αναφορικά με τα μελλοντικά μεγέθη του Οργανισμού, δεν παραλείπει να τονίσει ότι ”αν η ωρίμανση της αγοράς ”βρει” τον ΟΤΕ με το υφιστάμενο κόστος του, θα μιλάμε για μεγάλες ζημίες εντός της δεκαετίας”.

Ειδικότερα, στην αποκλειστική του δήλωση στο euro2day.gr, ο κ. Μανασής υποστηρίζει ότι η απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε την 1/1/2001, τρία δηλαδή χρόνια μετά τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και ήταν αποτέλεσμα πολιτικής απόφασης.

Οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών της Ε.Ε., γνωρίζοντας τις δυσκολίες του εγχειρήματος, ξεκίνησαν την προετοιμασία για την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών περίπου 15 χρόνια νωρίτερα προκειμένου να προετοιμαστούν κατάλληλα οι αγορές, συμπληρώνει ο πρώην επικεφαλής του Οργανισμού.

Ενδεικτικά αναφέρω, σχολιάζει ο κ. Μανασής, το πρώτο δείγμα πολιτικής απόφασης για την απελευθέρωση των μονοπωλιακών τομέων της οικονομίας, μεταξύ των οποίων και οι τηλεπικοινωνίες, που εκδόθηκε το 1985 (white paper), τις κατευθύνσεις για την απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών που εκδόθηκαν το 1986 (green paper), ενώ ακολούθησαν στη συνέχεια τουλάχιστον 100 επιπλέον οδηγίες για να ενσωματωθούν στην εθνική νομοθεσία των κρατών-μελών.

Η πολιτική απόφαση σήμαινε την παροχή φθηνών τηλεπικοινωνιών για τους πολίτες της Ε.Ε. (και κυρίως τις επιχειρήσεις) και θα πραγματοποιούνταν σύμφωνα με το σχεδιασμό, επιβάλλοντας στους παραδοσιακούς κρατικούς τηλεπικοινωνιακούς οργανισμούς να διαθέτουν κοστοστρεφείς υπηρεσίες (χρεώσεις με βάση το κόστος) και παρουσία εναλλακτικών φορέων, τονίζει ο Ν. Μανασής.

Αμφότεροι οι παράγοντες αυτοί θα είχαν επίπτωση στα έσοδα του Οργανισμού, όπως αναφέρει ο πρώην πρόεδρος του ΟΤΕ. Ο πρώτος μέσω της μείωσης τελών και ο δεύτερος μέσω της απόσπασης συνδρομητικής βάσης προς όφελος των εναλλακτικών.

Όλοι οι παραδοσιακοί τηλεπικοινωνιακοί οργανισμοί της Ευρώπης έλαβαν τα ίδια μέτρα. Το πρώτο προέβλεπε τη μείωση του κόστους λειτουργίας στην εθνική αγορά από όπου προέρχεται ο κάθε οργανισμός.

Όπως αναμενόταν, συνεχίζει ο κ. Μανασής, το μεγάλο κόστος προερχόταν από τη μισθοδοσία και ήταν φυσικό οι εταιρίες να προσανατολιστούν στη μείωση των εργαζομένων, καθώς όλες είχαν βρεθεί με υπερπληθυσμό εργαζομένων.

Το δεύτερο μέτρο ήταν η αναζήτηση πηγών-εσόδων από άλλες εθνικές αγορές (εξωτερικό) για να αναπληρώσουν την απώλεια εσόδων τους στην εθνική αγορά όπου δραστηριοποιούνταν, υποστηρίζει ο ίδιος.

Το 2000 ο ΟΤΕ είχε ταυτόχρονα αντιμετωπίσει και τα δύο αυτά γεγονότα στο βαθμό που ήταν δυνατόν, αλλά είχε να αντιμετωπίσει ένα ακόμη πρόβλημα που οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί οργανισμοί πρόλαβαν να ολοκληρώσουν πριν από την απελευθέρωση, όπως νωρίτερα ολοκλήρωσαν και τα δύο πρώτα.

Σύμφωνα με τον κ. Μανασή, το πρόβλημα αυτό αφορούσε τον εκσυγχρονισμό του δικτύου του (10 χρόνια αργότερα από ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη) και για το λόγο αυτόν καθυστέρησε περίπου τρία χρόνια η απελευθέρωση στην Ελλάδα.

Προκειμένου να επιβιώσει στο ανταγωνιστικό περιβάλλον, ο ΟΤΕ έπρεπε επίσης να εξισορροπήσει τα τέλη του χρεώνοντας βάσει του κόστους, ενώ επιπλέον έπρεπε να εξετάζει πολύ προσεκτικά και την εξέλιξη των δύο βασικών στόχων: τη μείωση του κόστους στην εθνική αγορά και την ολοκλήρωση των επενδύσεων στο εξωτερικό, όπως δηλώνει ο Ν. Μανασής.

Λίγο πολύ όλες οι διοικήσεις είχαν υπ’ όψιν τους αυτά τα δεδομένα. Σήμερα, η διοίκηση του κ. Βουρλούμη επιμένει στο θέμα του κόστους, μιας και με την πάροδο του χρόνου δεν έχει λυθεί, συμπλήρωσε ο πρώην πρόεδρος του Οργανισμού.

Αντίθετα το θέμα των επενδύσεων στο εξωτερικό έχει μια πρόοδο, καθώς αρκετές επενδύσεις άρχισαν να συνεισφέρουν, ενώ πολλά από τα προβλήματα βρίσκονται κοντά στη λύση τους, τονίζει ο ίδιος.

Όπως επισημαίνει ο κ. Ν. Μανασής, το κόστος όμως συνεχίζει να απασχολεί τον Οργανισμό και η ανάγκη για επίλυσή του γίνεται ακόμη πιο επιτακτική εξαιτίας ενός ακόμη παράγοντα: την ωρίμανση της τηλεφωνίας που πραγματοποιείται με βάση το πρωτόκολλο του Internet (VOIP – voice over IP) και όχι με τον παραδοσιακό τρόπο του switching που ισχύει σήμερα.

Όταν η αγορά αυτή ωριμάσει (θα πραγματοποιούνται δηλαδή εθνικές κλήσεις με τον τρόπο αυτό), θα έχει μια σοβαρή επίπτωση στα έσοδα και φυσικά στα αποτελέσματα του ΟΤΕ. Αν η ωρίμανση της αγοράς ”βρει” τον ΟΤΕ με το υφιστάμενο κόστος του, θα μιλάμε για μεγάλες ζημίες εντός της δεκαετίας, αναφέρει χαρακτηριστικά.

Είναι σημαντικό λοιπόν το γεγονός να προχωρήσει η αναδιοργάνωση και να πραγματοποιηθεί η εθελουσία έξοδος για να έχει ισχυρότερες βάσεις ο ΟΤΕ στο μέλλον, τονίζει ο κ. Μανασής.

Μέχρι τώρα έχουν εφαρμοστεί προγράμματα εθελουσίας εξόδου με βάση τον κανονισμό του ΟΤΕ και έχουν εξαντλήσει τα αποτελέσματά τους. Ο ΟΤΕ στα πενήντα χρόνια της μονοπωλιακής του λειτουργίας επιτελούσε και κοινωνική πολιτική, υποστηρίζει ο κ. Μανασής.

Σήμερα ο ΟΤΕ, στο πλαίσιο του ανταγωνιστικού περιβάλλοντος, δεν έχει την πολυτέλεια τέτοιας ευρείας κοινωνικής πολιτικής, επισημαίνει ο πρώην πρόεδρος του ΟΤΕ. Η κυβέρνηση πρέπει να συμφωνήσει σε μια τέτοια πρόταση που κάνει η διοίκηση του ΟΤΕ, μια και είναι αδύνατη πλέον η εφαρμογή προγράμματος για έξοδο υπαλλήλων από την υπηρεσία, με προϋπηρεσία μικρότερη των 30 ετών, ενώ πρέπει να βρεθεί μια λύση και για τα προβλήματα που θα υπάρξουν στο ασφαλιστικό ταμείο του ΟΤΕ.

Τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, ελήφθησαν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Σε άλλες σχεδόν ανώδυνα (στη Γαλλία, όπου το κράτος είχε χρηματοδοτήσει σημαντικά τον ασφαλιστικό οργανισμό) και σε άλλες επώδυνα (Μεγάλη Βρετανία), καταλήγει στη δήλωση του ο Ν. Μανασής.