Oύτε η ικανή παραγωγική της μηχανή, ούτε η τόλμη του επικεφαλής της, κ. Παναγιώτη Πανούση, ούτε η πώληση του μεριδίου της Αττικής Οδού, ούτε και οι συμμαχίες τις οποίες είχε συνάψει (και μάλλον δεν είχε αξιοποιήσει στον βαθμό που έπρεπε) κατάφεραν να σώσουν την Αττικάτ από τη δοκιμασία του άρθρου 99 του πτωχευτικού κώδικα.

Μέχρι την τελευταία στιγμή η εισηγμένη πάλευε να αποφύγει την εξέλιξη αυτή και η πώληση της συμμετοχής (9,9%) που διατηρούσε στην Αττική Οδό έναντι 113 εκατ. ευρώ φάνηκε πως θα μπορούσε να την κρατήσει στο παιχνίδι.

Όμως, τελικά αποδείχτηκε ότι από μόνη της η μεταβίβαση ενός τόσο σημαντικού περιουσιακού στοιχείου δεν αρκούσε για να αποτρέψει την περιπέτεια του άρθρου 99, ιδίως από τη στιγμή όπου το ελληνικό δημόσιο συνεχίζει την πολιτική των καθυστερήσεων στις πληρωμές των τεχνικών εταιρειών.

Σύμφωνα με τη διοίκηση της Αττικάτ, το κράτος οφείλει στην επιχείρηση περίπου 100 εκατ. ευρώ, ποσό που αν είχε καταβληθεί θα της εξασφάλιζε την αναγκαία ρευστότητα και επομένως δεν θα χρειαζόταν να ζητήσει την προστασία του πτωχευτικού κώδικα. Η εταιρία γενικά δεν επιζητούσε προστασία, αφού ήταν μία από τις πλέον παραγωγικές επιχειρήσεις του κλάδου της χάρη στον αξιόλογο μηχανολογικό εξοπλισμό που διέθετε και στην εργατικότητα του βασικού της μετόχου, κ. Παναγιώτη Πανούση. Σε αυτά ακριβώς τα στοιχεία στηρίχτηκε η ταχεία ανάπτυξή της.

--- Άνοδος με άλματα

Η εταιρία ιδρύθηκε το 1980 και μέσα σε μία μόλις δεκαετία κατάφερε να πλασαριστεί στις μεγάλες δυνάμεις του κλάδου, έχοντας αναλάβει και ολοκληρώνοντας έγκαιρα μια σειρά σημαντικά έργα υποδομής (κατασκευή βιομηχανικών περιοχών ΕΤΒΑ, αποχετευτικά έργα πόλεων, έργα οδοποιίας σε εθνικές οδούς, έργα σε ΟΣΕ και ΔΕΗ κ.ά.).

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αττικάτ ήταν από τις τεχνικές εταιρίες οι οποίες αντιλήφθηκαν νωρίς τα οφέλη που θα προέκυπταν από την ανάπτυξη συναφών δραστηριοτήτων όπως το real estate και τα έργα παραχώρησης. Έτσι, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 δεν δίστασε να αναλάβει το μεγάλο για την εποχή εκείνη έργο αξιοποίησης του ακινήτου του ιδρύματος Ερρίκος Ντυνάν, επί της Λεωφόρου Μεσογείων, και παράλληλα συμμετείχε στην κοινοπραξία της Αττικής Οδού και στο σχήμα που διεκδίκησε και κέρδισε τον διαγωνισμό για το καζίνο του Φλοίσβου.

Ως γνωστόν, το τελευταίο αυτό έργο δεν υλοποιήθηκε ποτέ και έτσι σήμερα οι εταιρίες που το είχαν αναλάβει πρόκειται να αποζημιωθούν από το ελληνικό δημόσιο (με πρόσφατη απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών) με το ποσό των 17 εκατ. ευρώ συνολικά.

--- Το Χ.Α. και οι εξαγορές

Σταθμός για την ανάπτυξη της Αττικάτ ήταν η εισαγωγή των μετοχών της στο Χρηματιστήριο Αθηνών το 1994. Η εταιρία άντλησε τότε από τη χρηματαγορά πολύτιμα κεφάλαια, που τη βοήθησαν να ανανεώσει και να ενισχύσει τον μηχανολογικό της εξοπλισμό αλλά και να συμμετάσχει σε αρκετά νέα έργα (δημόσια και αυτοχρηματοδοτούμενα).

Την περίοδο εκείνη ο επικεφαλής της, κ. Παναγιώτης Πανούσης, δεν δίστασε να εξαγοράσει μια σειρά εισηγμένες τεχνικές (πολλές εκ των οποίων αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα), δημιουργώντας σταδιακά έναν υπολογίσιμο κατασκευαστικό όμιλο.

Έτσι, στο άρμα της Αττικάτ προσδέθηκαν το διάστημα 1995 - 1999 οι εταιρίες Σ. Σιγάλας, ΑΤΕΜΚΕ, Ευκλείδης, Τεχνοδομή - Αφοί Τραυλού και Παρνασσός. Όμως, στη συνέχεια η Τεχνοδομή κατέρρευσε οικονομικά, η Ευκλείδης πουλήθηκε στην ΑΕΓΕΚ, ενώ η Σ. Σιγάλας και η ΑΤΕΜΚΕ (μαζί και με τις μικρές τεχνικές εταιρίες ΗΛΜΕΚ και ΗΧΟΠΛΑΣΤ) απορροφήθηκαν από τη μητρική στο πλαίσιο της επανάκρισης των εργοληπτικών πτυχίων το 2003.

Η απορρόφηση αυτών των επιχειρήσεων, λόγω των οικονομικών βαρών τους, λίγο έλειψε να συμπαρασύρει τότε στην καταστροφή και την ίδια την Αττικάτ, εξέλιξη την οποία απέτρεψε ο κ. Πανούσης με την επιλογή του να επικεντρώσει τη δραστηριότητα της εταιρείας αποκλειστικά στην ανάληψη και στην κατασκευή δημοσίων έργων υποδομής και να αγνοήσει κάθε άλλον συμπληρωματικό τομέα.

Στο πλαίσιο αυτό, το διάστημα 2005 - 2006 διεκδίκησε με πείσμα τα νέα έργα στην Εγνατία Οδό και κατάφερε να αναλάβει τρεις σημαντικές εργολαβίες. Επίσης, κέρδισε και τη σύμβαση για τα έργα στο πέταλο του Μαλιακού Κόλπου. Με αυτές τις συμβάσεις η Αττικάτ εξασφάλισε κατασκευαστικό αντικείμενο για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

--- Στην αγκαλιά της ΓΕΚ

Στο μεταξύ, οι νέες συμμαχίες στον κλάδο των κατασκευών (η Ελλάκτωρ εξαγόρασε την Παντεχνική, η J&P Άβαξ απέκτησε την Αθηνά) έσπρωξαν το 2007 την εταιρία του κ. Παναγιώτη Πανούση και του συνεταίρου του, κ. Κωνσταντίνου Τσέλου, στην αγκαλιά του ομίλου ΓΕΚΤΕΡΝΑ.

Η ΓΕΚ εξαγόρασε το σύνολο των μετοχών του κ. Τσέλου καθώς και έναν σημαντικό αριθμό τίτλων του κ. Πανούση, αποκτώντας συνολικά το 21,5% του μετοχικού κεφαλαίου της Αττικάτ.

Πρόθεση της ΓΕΚ ήταν να αξιοποιήσει κατά το δυνατόν την παραγωγική μηχανή της εταιρίας αυτής στα οδικά έργα παραχώρησης που είχε αναλάβει (Ιονία Οδός, Ε65), γεγονός που όμως εμπόδισε η αδυναμία του Δημοσίου να προχωρήσει στις απαραίτητες απαλλοτριώσεις και να δώσει τις αναγκαίες περιβαλλοντικές άδειες. Έτσι, η συμμαχία των ΓΕΚ - Αττικάτ δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, με ευθύνη ίσως και του κ. Πανούση, ο οποίος ήθελε να κρατήσει αποστάσεις από τον όμιλο των οικογενειών Κάμπα - Περιστέρη.

Παράγοντες του κατασκευαστικού κλάδου εκτιμούν πως, αν η Αττικάτ είχε αξιοποιήσει καλύτερα τη συνεργασία με τη ΓΕΚ, ίσως σήμερα να μη βρισκόταν σε αυτήν τη δύσκολη θέση.

--- Η μόνη ελπίδα

Μοναδική ελπίδα της εταιρίας σήμερα είναι το Δημόσιο να της καταβάλει τα χρήματα που της οφείλει αλλά και να δημοπρατηθούν νέα έργα ώστε να της δοθεί η δυνατότητα (όπως τη διετία 2005 - 2006) να αναλάβει κάποια από αυτά, εξασφαλίζοντας κατασκευαστικό αντικείμενο.

Σημειώνεται πως αυτήν τη στιγμή το ανεκτέλεστο υπόλοιπο των έργων της αγγίζει μόλις τα 35 εκατ. ευρώ, ενώ οι ληξιπρόθεσμες οφειλές της ξεπερνούν τα 48,6 εκατ. ευρώ. Ο δρόμος για την Αττικάτ θα είναι μακρύς και δύσκολος, ιδίως από τη στιγμή όπου δεν διαφαίνεται ότι το ελληνικό δημόσιο -πιεζόμενο προφανώς και από την οικονομική κρίση- μπορεί να αλλάξει σύντομα συμπεριφορά και να ενισχύσει τον κλάδο με έργα και ρευστό...

ΠΩΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ

Η τροπή που έχουν πάρει πλέον τα πράγματα αναγκάζει τον επικεφαλής της Αττικάτ, κ. Παναγιώτη Πανούση, να αναθεωρήσει τα αρχικά του σχέδια σχετικά με την αξιοποίηση των εγκαταστάσεων του Ολυμπιακού Κέντρου Ιστιοπλοΐας του Αγίου Κοσμά.

Ο κατασκευαστής επιθυμούσε να αναπτύξει μόνος του το εμπορικό - ψυχαγωγικό συγκρότημα Alsity, επενδύοντας περίπου 150 εκατ. ευρώ στην έκταση των 428 στρεμμάτων που εξασφάλισε το 2007 μέσω της εταιρείας Σείριος (θυγατρική της εισηγμένης Παρνασσός, στην οποία κύριος μέτοχος είναι ο κ. Πανούσης) σε διεθνή διαγωνισμό της Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε.

Ωστόσο, η σοβαρή καθυστέρηση στην αδειοδότηση του project δεν επέτρεψε στον κ. Πανούση να υλοποιήσει έγκαιρα τα σχέδιά του, ενώ η οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται πλέον ο μητρικός όμιλος δεν αφήνει περιθώρια για την άμεση προώθηση του έργου. Υπενθυμίζεται ότι το συγκρότημα Alsity θα περιλάμβανε χώρους εστίασης, καταστήματα, ενδεχομένως έναν πολυκινηματογράφο, κέντρο θαλασσοθεραπείας, πολυτελή ξενοδοχειακή μονάδα και ασφαλώς μία σύγχρονη μαρίνα ελλιμενισμού σκαφών. Η μαρίνα είναι το μοναδικό τμήμα του έργου που έχει προχωρήσει προς το παρόν.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι η διοίκηση της εταιρείας Παρνασσός επιδιώκει να πουλήσει ποσοστό ή ακόμη και το σύνολο του έργου σε τρίτο επενδυτή, καθώς σήμερα αδυνατεί να αξιοποιήσει μόνη της την ολυμπιακή εγκατάσταση. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, έχουν ήδη πραγματοποιηθεί σχετικές συζητήσεις τόσο με Έλληνες όσο και με ξένους ενδιαφερομένους.

Σημειώνεται ότι για το έργο στον Άγιο Κοσμά είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον προ διετίας όμιλοι όπως η ΓΕΚΤΕΡΝΑ και ο Ρέστης, χωρίς ωστόσο οι προτάσεις τους να γίνουν δεκτές από τον κ. Πανούση. Σήμερα η κατάσταση είναι διαφορετική και τα περιθώρια του κατασκευαστή για να απορρίψει ανάλογες προτάσεις πολύ περιορισμένα.
 
Οπότε δεν αποκλείεται το προσεχές διάστημα να υπάρξουν εξελίξεις στην υπόθεση της πώλησης του project, αφού με τον τρόπο αυτόν ο κατασκευαστής θα εξασφαλίσει πολύτιμα κεφάλαια για τη συνέχιση των δραστηριοτήτων του.