Σε συνεχές «αδυνάτισμα» του αριθμού του προσωπικού επιδίδονται οι εισηγμένες εταιρείες του Χ.Α. που ελέγχονται από το ελληνικό δημόσιο (τα λεγόμενα «κρατικόχαρτα»).

Μάλιστα, όσο και αν φαίνεται περίεργο, οι μειώσεις προσωπικού δεν περιορίστηκαν μόνο στην τριετία του μνημονίου (2010-2012), αλλά είχαν ξεκινήσει τουλάχιστον από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.

Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα της ΔΕΗ, που στο τέλος του 2001 απασχολούσε 30.596 άτομα, τα οποία περιορίστηκαν στις 22.582 στα τέλη του 2009 (αμέσως πριν από την υπογραφή του μνημονίου), για να καταλήξουν στα 20.030 άτομα στο τέλος του 2012. Δηλαδή, την περίοδο των έντεκα ετών (2001-2012) ο αριθμός του προσωπικού περιορίστηκε κατά 35% περίπου.

Ακόμη μεγαλύτερη είναι η ποσοστιαία μείωση του προσωπικού στην ΕΥΔΑΠ, καθώς από τα 4.262 άτομα του 2001, φτάσαμε στα 3.320 το 2009 και στα 2.512 άτομα στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς (-41%).

Στην εταιρεία ύδρευσης της Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ) ο αριθμός των εργαζομένων στο τέλος του 2002 ήταν 631 άτομα και μετά από σταδιακή υποχώρηση έπεσε στα 405 άτομα το 2009 και μόλις στα 258 το 2012 (πτώση άνω του 50%).

Μένουμε στη Θεσσαλονίκη και πάμε στον τοπικό Οργανισμό που διαχειρίζεται το λιμάνι. Ο ΟΛΘ λοιπόν στα τέλη του 2001 απασχολούσε 715 άτομα, τα οποία περιορίστηκαν στα 564 στο τέλος του 2009 και στα 484 στο τέλος του 2012.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι αυτό του ΟΤΕ που ξεκίνησε την προηγούμενη δεκαετία υπό κρατικό έλεγχο και τώρα διοικείται από τη γερμανική Deutsche Telekom. Ο ΟΤΕ, λοιπόν (σε επίπεδο εταιρείας, για να αναφερόμαστε σε συγκρίσιμα μεγέθη) απασχολούσε το 2001 συνολικά 18.545 άτομα, τα οποία μέχρι το 2009 είχαν μειωθεί στα 11.369 και μέχρι το τέλος του 2012 στα 8.750 (υποχώρηση άνω του 50% και στη συγκεκριμένη περίπτωση).

Όπως λοιπόν προκύπτει από τα στοιχεία, οι κρατικά ελεγχόμενες εισηγμένες εταιρείες φαίνεται πως τα τελευταία 10-11 χρόνια έχουν μειώσει το προσωπικό τους περίπου κατά 50%, κυρίως μέσω φυσικής ροής (οικιοθελείς αποχωρήσεις, συνταξιοδοτήσεις περισσότερες από τις προσλήψεις) και δευτερευόντως μέσα από προγράμματα εθελουσίας εξόδου.

Θα πρέπει επίσης να συνεκτιμηθεί πως την εξεταζόμενη περίοδο στις περισσότερες περιπτώσεις αυξήθηκε ο όγκος των εργασιών, με αποτέλεσμα η παραγωγικότητα ανά εργαζόμενο να υπερδιπλασιαστεί.

Αν όλα αυτά συνδυαστούν με το μεγάλο ψαλίδι που έπεσε στα μισθολόγια από το 2010 και μετά, τότε προκύπτει ο σπουδαιότερος λόγος που ερμηνεύει την υψηλή κερδοφορία των «κρατικόχαρτων» σε περίοδο κρίσης.

Βέβαια, παράγοντες της αγοράς και αναλυτές εκτιμούν πως η παραγωγικότητα των εταιρειών αυτών θα μπορέσει να βελτιωθεί στο μέλλον ακόμη περισσότερο, αν οι συγκεκριμένοι οργανισμοί λειτουργήσουν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και με επαγγελματικό-μακροχρόνιο σχεδιασμό (π.χ. να μην αλλάζουν οι διοικήσεις κάθε τόσο).