Τι κρύβουν οι δύο τροπολογίες για εργασιακά και συντάξεις

Πάνω από 750 εκατ. ευρώ καλούνται να «πληρώσουν» οι συνταξιούχοι από τη διατήρηση των συντάξεών τους στα σημερινά χαμηλά επίπεδα, έως το 2022, την ίδια στιγμή που οι δανειστές δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για διαφορετική ερμηνεία στο θέμα του «παγώματος» των αρχών της επεκτασιμότητας και της ευνοϊκότερης ρύθμισης, έως το τέλος το Μνημονίου.

Με στόχο να κλείσει τις εκκρεμότητες για την ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης, η κυβέρνηση κατέθεσε χθες, με διαδικασίες εξπρές, σε νομοσχέδιο για την Αλιεία, συνολικά 5 τροπολογίες, εκ των οποίων οι δύο αφορούν σε εργασιακά και ασφαλιστικά.

Ειδικά η τροπολογία για τις συντάξεις, προβλέπει το «πάγωμα» των κύριων συντάξεων και το 2022, με το Γενικό Λογιστήριο να εκτιμά ότι θα εξοικονομηθούν 250 εκατ. ευρώ. Το ποσό αυτό έρχεται να προστεθεί στα συνολικά 504 εκατ. ευρώ που εξοικονομούνται (στην πράξη είναι αποτροπή δαπάνης) από το 2019 έως το 2021, ανεβάζοντας τον λογαριασμό στα 754 εκατ. ευρώ. Πρόκειται για μία από τις πλέον σημαντικές παρεμβάσεις στους συνταξιούχους, αν αναλογιστεί κανείς για παράδειγμα ότι η κατάργηση του ΕΚΑΣ «κόστισε» περίπου 900 εκατ. ευρώ.

Αναλυτικά, η διάταξη ορίζει ότι θα μπορούν να δοθούν αυξήσεις στις κύριες συντάξεις από την 1η Ιανουαρίου του 2023 και μετά με κοινή απόφαση των υπουργών Οικονομικών και Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, και βάσει συντελεστή που διαμορφώνεται κατά 50% από τη μεταβολή του ΑΕΠ και κατά 50% από τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή.

Μάλιστα, στην έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου επισημαίνεται η ανεπαρκής αιτιολόγηση μιας ακόμη παρέμβασης στο ύψος των συντάξεων, αναφέρει πως η δεύτερη μετάθεση του «παγώματος» καταδεικνύει την αστοχία των προηγούμενων παρεμβάσεων και σημειώνει πως η έναρξη της διάταξης σε χρονικό σημείο πέραν της 5ετίας καθιστά αδύνατη τη διατύπωση ασφαλούς εκτίμησης ως προς τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας και την οικονομική δυνατότητα της επιβαρυνόμενης κατηγορίας συνταξιούχων.

Τα εργασιακά

Η δεύτερη τροπολογία αφορά στα εργασιακά και περιλαμβάνει τη ρητή πρόβλεψη ότι έως το τέλος του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής -αντί για όσο διαρκεί η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής-, οι επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας θα υπερισχύουν σε περίπτωση συρροής με κλαδικές συλλογικές συμβάσεις. Παράλληλα επαναλαμβάνει την αναστολή της δυνατότητας επέκτασης των συλλογικών συμβάσεων σε ολόκληρο τον κλάδο, επίσης έως το τέλος του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής.

Πρόκειται για διάταξη νομοτεχνικού χαρακτήρα, σύμφωνα με κυβερνητικούς κύκλους, υψηλού όμως πολιτικού προσήμου, και μάλιστα αρνητικού, αν αναλογιστεί κανείς πως αν και δεν αλλάζει κάτι επί της ουσίας στις προηγούμενες διατάξεις νόμου, και δη στην τελευταία που ψηφίστηκε τον Μάιο, οι δανειστές και κυρίως το ΔΝΤ έρχονται και επιβάλλουν να υπάρχει ρητή αναφορά στις αρχές που διατηρούνται παγωμένες έως το τέλος του Μνημονίου (Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής). Με τον τρόπο αυτό, προφανώς δεν επιθυμούν να αφήσουν οποιοδήποτε περιθώριο διαφορετικής ερμηνείας του νόμου.

* Δείτε τις τροπολογίες στη στήλη Συνοδευτικό Υλικό