Spiegel: Φτάνει πια με την Ελλάδα

Ο Νικολάους Μπλόμε, μέλος της αρχισυνταξίας του περιοδικού Spiegel, ζητά από την Ευρώπη να βάλει τέλος. Όλες οι άλλες χώρες της κρίσης σημείωσαν πρόοδο, η Ελλάδα παραμένει ακριβώς στο ίδιο σημείο μετά από μία 5ετία και μια τεράστια οικονομική βοήθεια.

Δημοσιεύθηκε: 15 Απριλίου 2015 - 17:57

Μετά από 60 μήνες και 240 δισ. η Ελλάδα είναι και πάλι μπροστά στη χρεωκοπία, γράφει νέο δημοσίευμα του περιοδικού Spiegel. Πέντε χρόνια βοήθειας, ένα κάρο λεφτά και τρεις κυβερνήσεις μετά, μία νέα ελληνική κυβέρνηση είτε δε θέλει είτε δεν μπορεί να αποπληρώσει ληξιπρόθεσμα χρέη. Κι αν δει κανείς τα δημοσιεύματα πριν από πέντε χρόνια, θα δει πως τίποτα δεν έχει αλλάξει – μπορεί κανείς να βάλει κανείς τους ίδιους τίτλους αφήνοντας μέχρι και τις ημερομηνίες σχεδόν ίδιες. Τόσος χρόνος, τόση πολιτική, τόσα χρήματα και δεν έχει αλλάξει τίποτα, σημειώνει ο αρθρογράφος Νίκολαους Μπλόμε, μέλος της αρχισυνταξίας του περιοδικού.

Το μοναδικό πράγμα που κρατάει τη χώρα και την αμφιταλαντευόμενη, όπως γράφει ο συντάκτης, κυβέρνησή της ακόμα στο ευρώ είναι το γεγονός ότι κανείς δεν τολμάει να βάλει ένα τέλος σ' αυτό το παιχνίδι. Η καγκελάριος Μέρκελ, ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ντράγκι και ο επικεφαλής της Κομισιόν Γιούνκερ – κανείς τους δεν θέλει να κατηγορηθεί εκ των υστέρων πως έβαλε το τελευταίο λιθαράκι στον εξοβελισμό της χώρας από την ευρωζώνη. Κι αυτό γεννά μια αλλοπρόσαλλη ενδιάμεση κατάσταση: από προθεσμία σε προθεσμία περνά ο χρόνος, μέχρι να παραταθούν και πάλι τα όρια με όλο και πιο φτηνές δικαιολογίες.

Αυτή τη φορά υποτίθεται ότι η Αθήνα θα παρουσιάσει μια λίστα μεταρρυθμίσεων μέχρι τις 20 Απριλίου. Και τι θα γίνει αν δεν το κάνει; Θα υπάρξει και άλλη τελευταία προθεσμία και μετά άλλη μία; Πιθανόν, γράφει ο συντάκτης.

Άλλες χώρες, που έπεσαν στη δίνη της Ευρωκρίσης, βρίσκονται ήδη σε φάση εξυγίανσης. Η Ιρλανδία μάλιστα αυτή τη στιγμή ανήκει στις γρηγορότερα αναπτυσσόμενες οικονομίες της Ευρώπης. Ακόμα και η διαβόητη για τη βραδύτητά της Ε.Ε. έχει εξάγει τα συμπεράσματά της από την κρίση, έχει δημιουργήσει μηχανισμούς ασφαλείας και έχει διαμορφώσει νέους κανόνες. Έτσι, καταλήγει ο αρθρογράφος, πολλά πράγματα και σε πολλές περιοχές της Ευρώπης έχουν αλλάξει, κι ενώ δεν έχουν φτάσει ακόμα να είναι παντού καλά, σίγουρα είναι καλύτερα. Εκτός όμως από την Ελλάδα.

Εκεί αρκούσαν οι 100 πρώτες μέρες μιας κυβέρνησης για να τινάξουν στον αέρα ακόμα και τις λίγες επιτυχίες που είχαν να επιδείξουν οι προκάτοχοί της, αυτή τη λίγη ανάπτυξη, τη λίγη εμπιστοσύνη κι εκείνο το μικρό πρωτογενές πλεόνασμα. Κι όλα αυτά, ενώ θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει την κατάσταση στη χώρα δίχως κόπο με τις ίδιες λέξεις-κλειδιά που την περιέγραφαν πριν πέντε χρόνια: φοροδιαφυγή, πολιτική αποτυχία, κτηματολόγιο, ιδιωτικοποιήσεις. Όλα έχουν λίγο πολύ αποτύχει. Όλα όπως και στην αρχή.

Τώρα λοιπόν τι θα γίνει; Και πάλι εκλογές; Και πάλι 240 δισ.; Άλλα πέντε χρόνια; Ή μήπως η παραδοχή "δεν μπορεί να γίνει τίποτα με την Ελλάδα και το ευρώ";

Και ο συντάκτης καταλήγει: Στην υπομονή και την αλληλεγγύη μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών δε θα έπρεπε να υπάρχουν όρια – εκτός από αυτά που προκύπτουν από αποδεδειγμένα κακές εμπειρίες και από την κοινή λογική.

Ήρθε καιρός να βάλουμε ένα τέλος.