της Ελενας Λάσκαρη

Μεταξύ των κορυφαίων αδύνατων σημείων της ελληνικής οικονομίας φιγουράρει η διαφθορά. Η Τράπεζα της Ελλάδος στην έκθεσή της διατυπώνει προτάσεις αντιμετώπισης του φαινομένου ενώ αναπαράγει και στοιχεία από έρευνα της Παγκόσμιας Τράπεζας που θέτουν την Ελλάδα σε επίπεδο καλύτερο από τη Λετονία, τη Λιθουανία και την Πολωνία, αλλά σε θέση χειρότερη από 18 χώρες μεταξύ των ”25” της Ε.Ε.

Η ΤτΕ αναγνωρίζει ότι έχουν γίνει βήματα στην κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων σημειώνοντας όμως παράλληλα ότι εξακολουθούν να υπάρχουν σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα και αδυναμίες τα οποία θα πρέπει να αντιμετωπιστούν.

Ο κατάλογος μακρύς... Η ενίσχυση των δυνάμεων του ανταγωνισμού, η αποτελεσματικότερη λειτουργία των αγορών προϊόντων και εργασίας αλλά και του δημόσιου τομέα, η μεταρρύθμιση του συστήματος συντάξεων, η αναβάθμιση της εκπαίδευσης και η προώθηση της έρευνας και της τεχνολογίας, ο ουσιαστικός περιορισμός της γραφειοκρατίας και ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης καθώς και η πάταξη της διαφθοράς.

Στον παγκόσμιο χάρτη, η επίδοση της Ελλάδας μόνο ικανοποιητική δεν μπορεί να είναι. Ο δείκτης ελέγχου της διαφθοράς, ο οποίος λαμβάνει τιμές από –2,5 (κακή διακυβέρνηση ως προς τον έλεγχο της διαφθοράς) έως +2,5 (καλή διακυβέρνηση), δείχνει για την Ελλάδα επίδοση +0,40, με βάση τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας για το 2005.

Σε σχέση με τις 213 χώρες που περιλαμβάνονται στην έρευνα, η Ελλάδα τοποθετείται στο τρίτο τεταρτημόριο της κατανομής (αρχίζοντας από κάτω), δηλαδή οι επιδόσεις της είναι καλύτερες από εκείνες του 50% των χωρών που υστερούν έναντι του 25% των χωρών.

Μετά τις διαπιστώσεις, η ΤτΕ προχωρά σε συστάσεις. Σημειώνει ότι η αποτελεσματική αντιμετώπιση της διαφθοράς προϋποθέτει την εξάλειψη των συνθηκών εκείνων που την ευνοούν και επομένως απαιτεί, μεταξύ των άλλων, αύξηση της διαφάνειας (γενικά στις συναλλαγές των πολιτών με τη δημόσια διοίκηση και ειδικά στις διαδικασίες των κρατικών προμηθειών, στην εφαρμογή της φορολογικής και πολεοδομικής νομοθεσίας, στην άσκηση της εποπτείας των αγορών από τις αρμόδιες αρχές), προώθηση της λήψης των αποφάσεων βάσει σαφών κανόνων και όχι κατά τη διακριτική ευχέρεια των αποφασιζόντων, καθώς και ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών και της εποπτείας.

”Είναι επίσης φανερό ότι οι μεταρρυθμίσεις σε άλλους τομείς, π.χ. για την αποτελεσματικότερη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και των συστημάτων υγείας και κοινωνικής ασφάλισης, για ένα φορολογικό σύστημα πιο απλό και πιο δίκαιο, για την απλούστευση του θεσμικού πλαισίου της επιχειρηματικής δραστηριότητας και για την ενίσχυση των ίσων όρων ανταγωνισμού, μπορούν και αυτές να συμβάλουν στην εξάλειψη των συνθηκών που γεννούν τη διαφθορά”.