Το κείμενο αυτό θα είναι μάλλον σύντομο, διότι χθες αφιέρωσα πάρα πολλές ώρες στο να μάθω ορισμένα πράγματα για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

Το περιβόητο ΤΧΣ, που έχει ήδη υπό τον έλεγχό του ορισμένα πιστωτικά ιδρύματα, όπως η Proton και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ενώ σύντομα ενδέχεται να έχει στον έλεγχό του και κάποια ή κάποιες από τις «συστημικές» τράπεζες της χώρας.

Η προσπάθειά μου αυτή δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία, πρέπει να ομολογήσω, κι όχι γιατί δεν προσπάθησα.

Το γεγονός ότι εκτός από τον ιδρυτικό νόμο υπάρχουν... 13 τροποποιητικά κείμενα (τροπολογίες ή πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που αλλάζουν διάφορα άρθρα, εδάφια, παραγράφους κ.λπ. του νόμου που διέπει τη λειτουργία του) αποδείχτηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο για την όποια δημοσιογραφική μου δεινότητα.

Το χειρότερο είναι ότι προκειμένου να βρει κάποιος αυτές τις (εκατοντάδες;) τροποποιήσεις πρέπει από την ιστοσελίδα του ΤΧΣ να κατεβάσει έγγραφα σε μορφή pdf, κάθε ένα εκ των οποίων περιλαμβάνει άλλους νόμους, άλλες τροπολογίες για λιγότερο ή περισσότερο άσχετα θέματα, τα οποία αν δεν θέλει να τα διαβάσει ολόκληρα πρέπει να τα ερευνήσει με λέξεις κλειδιά, αν δεν ατυχήσει να πέσει σε έγγραφο-φωτογραφία, που δεν ερευνάται με κανέναν άλλο τρόπο, πλην της πλήρους ανάγνωσης.

Το πιο ωραίο όμως είναι ότι αυτά τα 13 ξεχωριστά νομικά κείμενα (που στις περισσότερες περιπτώσεις λένε ακαταλαβίστικα πράγματα όπως ότι «στο άρθρο 4 παράγραφος 7 εδάφιο γ προστίθεται η φράση «και όποιες άλλες αρμοδιότητες δεν αναφέρονται ρητά στο άρθρο 8», χωρίς περαιτέρω... περιττές επεξηγήσεις) περιλαμβάνουν προσθήκες, αλλαγές και τροποποιήσεις σε έναν νόμο που ψηφίστηκε επίσης από τη Βουλή μόλις τον... Ιούλιο του 2010.

Δεκατρία τροποποιητικά κείμενα ψήφισε η Βουλή μας για έναν νόμο που πέρασε από τα χέρια της κάτι λιγότερο από... τρία χρόνια πριν! Δεν ξέρω, για να είμαι ειλικρινής, αλλά νομίζω ότι πρέπει να είναι παγκόσμιο... ρεκόρ.

Και παρ' όλα αυτά, στο site του έγκριτου ΤΧΣ που θα ελέγξει κάμποσες τράπεζες προκειμένου να διασφαλίσει το δημόσιο συμφέρον δεν υπάρχει μια κωδικοποιημένη έκδοση, ένα ενιαίο πλήρες κείμενο, για τη νομοθεσία που το διέπει!

Δεν ξέρω αν η άλλη όψη αυτού του τραγέλαφου συνδέεται με κάποιο τερατώδες σχέδιο των δικηγόρων, ώστε να χρεώνουν αστρονομικές αμοιβές, προκειμένου να βρουν άκρη σε αυτό το χάος. Ομολογώ όμως ότι χθες κατάλαβα πόσo δύσκολη είναι η δουλειά τους, τουλάχιστον σε αυτήν τη χώρα.

Μπορώ όμως να αντιληφθώ γιατί η Ελλάδα όχι απλώς δεν θέλει, αλλά και δεν δύναται, δεν μπορεί βρε αδελφέ, πώς το λένε, να αλλάξει με τους ρυθμούς που ίσως θα ήθελε ο κ. Σόιμπλε (τον έβαλα στον τίτλο γιατί ξέρω τη συμπάθεια που του έχουν οι περισσότεροι, το ομολογώ και αυτό) και οι λοιποί δανειστές μας ανά τη Βόρειο Ευρώπη.

Γιατί ακόμη κι αν θέλαμε (κάτι που δεν είναι και πολύ σίγουρο, όπως θα έχετε διαπιστώσει), έτσι κι αλλιώς δεν έχουμε τη συγκρότηση, την οργάνωση, τα «διοικητικά» περιθώρια για να γίνουμε όπως θα ήθελαν.

Ένα νομοσχέδιο, 13... εκατοντάδες τροποποιήσεις, πώς διάολο να πάει μπροστά αυτή η χώρα;

Κι ας μην πει κάποιος ότι αυτό δεν είναι το πραγματικό πρόβλημα. Διότι όντως «το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι». Και το «κεφάλι», για να πάει μπροστά μια χώρα, είναι το θεσμικό της πλαίσιο.

Κι αν θες μερικές... εβδομάδες για να μάθεις ακριβώς τι προβλέπει, ε, τότε ναι. Ειδικά στην Ελλάδα είναι πολύ πιθανό ότι θα το γράψεις στα παλιά σου τα παπούτσια και θα εύχεσαι να μην σε... βρουν. Ή θα πας σε άλλη χώρα να κάνεις τη δουλειά σου.