Ο καταιγισμός των φόρων στα ακίνητα είναι γνωστός κι έχει σχολιαστεί ποικιλοτρόπως.

Πολύ λιγότερο γνωστή, όμως, είναι η κρυφή επίδραση της υπερβολικής φορολογίας, ως μοχλού αναδιανομής του πλούτου υπέρ των μεγάλων εισοδημάτων. Επίδραση που αυξάνει όσο μεγαλώνει η ανεργία και μειώνεται το διαθέσιμο εισόδημα.

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι εξαρχής η κλίμακα που εφάρμοσε ο τότε υπουργός επί των Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος στο γνωστό χαράτσι μέσω της ΔΕΗ είχε ένα παράδοξο αποτέλεσμα:

Παρότι οι συντελεστές ανεβαίνουν υποτίθεται προοδευτικά, το Euro2day.gr είχε από τότε επισημάνει ότι ως ποσοστό της αξίας της περιουσίας που φορολογείται η επιβάρυνση μειώνεται (αντί να αυξάνεται) όσο μεγαλώνει η περιουσία!

Πέραν όμως αυτού του άμεσου -και άδικου- αποτελέσματος, το μέγιστο πρόβλημα δημιουργείται από τις έμμεσες συνέπειες της φορολογίας στην ακίνητη περιουσία. Δηλαδή την εντονότερη αδυναμία πληρωμής που έχουν τα μικρότερα εισοδήματα σε σχέση με τα μεγάλα.

Η αθέατη όψη των τακτικών φόρων που επιβάλλονται στην περιουσία -και όχι στο εισόδημα- είναι ότι αυτοί εύκολα προκαλούν προβλήματα αποπληρωμής εφόσον η περιουσία που αποκτήθηκε με φορολογημένο εισόδημα στο παρελθόν έχει πάψει να ανταποκρίνεται στο «τρέχον» εισόδημα.

Αυτό ισχύει περισσότερο σε περιόδους κρίσης, στις οποίες υπάρχουν έντονες μεταβολές και ανακατατάξεις, συνήθως προς το χειρότερο, ενω ταυτόχρονα η συγκυρία συνήθως δεν επιτρέπει τη λήψη δανείου, έναντι αδρανούς περιουσίας.

Κι αν στην περίπτωση του γνωστού χαρατσιού η φορολόγηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πρόσθετο τέλος «χρήσης» του ακινήτου, με δεδομένο ότι προϋποθέτει ηλεκτροδότηση, άρα και χρήση του ακινήτου (ιδιοκατοίκηση, ενοικίαση, ή επαγγελματική χρήση), στην περίπτωση του ενιαίου φόρου ακινήτων που πρόκειται να επιβληθεί ακόμη κι αυτό το λεπτό προκάλυμμα… κατεδαφίζεται ολοσχερώς.

Ο νέος φόρος συνιστά ολοκάθαρη φορολόγηση «κατοχής» περιουσίας, μικρής και μεγάλης, ακόμη και για οικόπεδα ή αγροτεμάχια εκτός σχεδίου πόλεως, ανεξαρτήτως του αν μπορούν να αξιοποιηθούν, ή πρόκειται για εκτάσεις που είναι καταδικασμένες λόγω πολεοδομικών όρων, χρήσεων γης κ.λπ. σε ουσιαστική αχρηστία.

Με άλλα λόγια, το ελληνικό κράτος μετατρέπει το έκτακτο τέλος ακινήτων, που ήταν υποτίθεται έκτακτο, σε έναν πάγιο φόρο κατοχής ακίνητης περιουσίας με ελάχιστο αφορολόγητο, που ανέρχεται, σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες, σε 50.000 ευρώ το άτομο!

Για να φέρουμε κι ένα παράδειγμα με κάποιο άλλο είδος περιουσίας, το αντίστοιχο στην περίπτωση του αυτοκινήτου θα ήταν να αποτελεί τεκμήριο εισοδήματος, ακόμη κι όταν έχουν κατατεθεί οι πινακίδες (άρα δεν χρησιμοποιείται), απλώς και μόνο διότι κάποιος το έχει στην… κατοχή του!

Η παραπάνω τακτική του κράτους, καθαρό απότοκο της αδυναμίας πάταξης της φοροδιαφυγής (αυτή οδηγεί στο κυνήγι όχι του εισοδήματος, αλλά των περιουσιακών στοιχείων) αλλά και της άρνησης του διακομματικού κατεστημένου, «κρατιστών», να περιορίσει έτι περαιτέρω τις σπατάλες του κράτους, προφανώς θα έχει μεγάλες επιδράσεις στον «κοινωνικό ιστό».

Έτσι κι αλλιώς, κάθε οικονομική κρίση οδηγεί σε αναδιανομή «πλούτου», καθώς προσφέρει ευκαιρίες για φθηνές αγορές από τους έχοντες, εξαιτίας της ανάγκης των μη εχόντων.

Το αξιοπερίεργο είναι ότι στην Ελλάδα αντί να προσπαθούμε να περιορίσουμε αυτήν την τάση, όπως επιβάλλει η απλή λογική, την επιτείνουμε. Πλήττοντας το πιο θεμελιώδες περιουσιακό στοιχείο του μικρομεσαίου Έλληνα, σε μια περίοδο όπου ακόμη και οι πωλήσεις ανάγκης είναι πολύ δύσκολες.

Οι συνέπειες αυτής της παράλογης τακτικής -θυμηθείτε το- σύντομα θα γίνουν απολύτως ορατές, με έντονο πολιτικό αντίκτυπο.