Το ότι το ελληνικό κράτος ασθενεί το παραδέχονται σχεδόν όλοι. Ωστόσο, οι μέχρι τώρα προσπάθειες εξυγίανσής του ουδόλως θυμίζουν μελετημένη θεραπεία ή έστω χειρουργικές επεμβάσεις.

Σε πολλά σημεία αντί να μπει νυστέρι πέφτει χασάπικος μπαλτάς (διότι θεωρείται πιο «εύκολο» και γρήγορο), ενώ σε κάποια άλλα (εκεί που υπάρχουν ισχυρά συμφέροντα και διαπλοκή) οι αρμόδιοι περιορίζονται στην εφαρμογή «αισθητικών παρεμβάσεων», πασχίζοντας να κρύψουν τη σαπίλα.

Φοβάμαι ότι το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής θα είναι η εξάρθρωση της δημόσιας διοίκησης, με δυσμενή αποτελέσματα ακόμη και σε πολύ κρίσιμους τομείς όπως η ασφάλεια, η υγεία και η άμυνα.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων. Εδώ και πολλά χρόνια είναι γνωστό ότι διαθέτουμε πολύ μεγαλύτερο αριθμό υψηλόβαθμων αξιωματικών από ό,τι υπαγορεύουν -με βάση τα δεδομένα άλλων χωρών- οι ανάγκες της χώρας.

Κι όμως, μετά από 2,5 χρόνια κρίσης κανείς δεν έχει μπει στον κόπο να σχεδιάσει και να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα αναδιάρθρωσης των Ενόπλων Δυνάμεων και εκσυγχρονισμού της στελέχωσής τους.

Τουναντίον, η χώρα εξακολουθεί να χρησιμοποιεί μόνιμους αξιωματικούς από τις ειδικές παραγωγικές σχολές, όταν στις περισσότερες χώρες της Δύσης η πλειονότητα των αξιωματικών (σ.σ. ακόμη και ιπταμένων) προκύπτει όχι από ειδικές σχολές τετραετούς φοίτησης, αλλά από τη στρατολόγηση πτυχιούχων, οι οποίοι εκπαιδεύονται κάποιους μήνες σε στρατιωτικά θέματα και υπηρετούν συνήθως για 4-10 χρόνια μετά την ορκωμοσία τους. 

Οι προοπτικές εξοικονόμησης δαπανών είναι προφανείς. Προκύπτουν όχι μόνο από τη μείωση του κόστους εκπαίδευσης ή τη μείωση του προσωπικού στις ανώτερες βαθμίδες και στην καταβολή συντάξεων, αλλά και από τη μείωση μονάδων, σχηματισμών και οργανικών θέσεων που σήμερα υφίστανται απλώς και μόνο για να «υπηρετούν» οι υπεράριθμοι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί.

Αντί αυτής και άλλων οργανωμένων ενεργειών, η ελληνική κυβέρνηση «βάζει τον μπαλτά» με γενικευμένες περικοπές μισθών, επιδομάτων και συντάξεων. Και βεβαίως περικόπτει λειτουργικές δαπάνες όπως-όπως (έξοδα συντήρησης, καύσιμα, ανανέωση εξοπλισμού κ.λπ.) μειώνοντας το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας.

Η νοοτροπία αυτή δεν περιορίζεται όμως στους ένστολους. Σχεδόν σε όλους τους τομείς, οι περικοπές σχεδιάζονται και υλοποιούνται «στα γρήγορα». Δεν εδράζονται σε ένα συγκροτημένο σχέδιο αναμόρφωσης ανά τομέα της δημόσιας διοίκησης, αλλά σε μια λογική άμεσων περικοπών.

Που σημαίνει ότι περικόπτονται κονδύλια χωρίς να αλλάζουν συστήματα και διαδικασίες ή δομές, ενώ κάποιοι προβληματικοί τομείς προστατεύονται από το «πολιτικό συμφέρον».

Αποτέλεσμα αυτών είναι η αυξανόμενη δυσαρέσκεια των δημόσιων λειτουργών (που σε πλείστες περιπτώσεις μεταφράζεται πλέον σε πλήρη αδιαφορία), η σταδιακή κατάρρευση των υποδομών λόγω ελλιπούς συντήρησης και η εντεινόμενη έλλειψη αναλωσίμων ακόμη και σε στοιχειώδη αγαθά.

Πολύς θόρυβος έγινε -και δικαίως- για το ζωτικό θέμα των φαρμάκων. Οι ελλείψεις όμως δεν περιορίζονται στα φάρμακα. Αγγίζουν κάθε είδους αναλώσιμα του κράτους. Προ ολίγων μηνών αναγκάστηκα να εκδώσω νέα άδεια κυκλοφορίας αυτοκινήτου. Η άδεια μου δόθηκε σε ένα απλό κομμάτι χαρτί, διότι, λέει, δεν υπήρχαν κονδύλια για το γνωστό δίπτυχο!

Προφανώς κάποιοι ειδήμονες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό θεωρούν ότι με αυτήν τη «μεθοδολογία» μπορούν να φέρουν γρήγορα αποτελέσματα.

Το πιθανότερο όμως είναι ότι οδηγούν στην απορρύθμιση της κρατικής λειτουργίας, με βαρύτατες πολιτικές, κοινωνικές αλλά και εθνικές συνέπειες.

Ο οργανωμένος σχηματισμός «ομάδων ασφαλείας πολιτών» που υποθάλπονται ανοιχτά από συγκεκριμένους πολιτικούς σχηματισμούς, προκειμένου αυτοί να αυξήσουν την ισχύ τους σε υποβαθμισμένες περιοχές, δίνει απλώς μια πρώτη γεύση του τι μπορεί να συμβεί όταν το κράτος αδυνατεί να ανταποκριθεί σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις.

Εάν η απορρύθμιση και ο ακρωτηριασμός του κράτους συνεχιστούν, θα κάνουν την εμφάνισή τους πολύ πιο ζοφερά φαινόμενα.