Τελικά, αυτή η κυβέρνηση, ακόμη δεν εκφώνησε τις προγραμματικές, και πάει -δυστυχώς- από γκάφα σε γκάφα. Μετά τη μεγαλειώδη γκάφα με τον Γιώργο Βερνίκο, έχουμε την απίστευτη «πρεμούρα» για αλλαγές σε οποιαδήποτε εταιρία σχετίζεται με τον δημόσιο τομέα.

Κι όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, η αρχή γίνεται από την Εθνική Τράπεζα, στην οποία το ίδιο το δημόσιο έχει απειροελάχιστη συμμετοχή, ενώ και η συμμετοχή των ταμείων (ναι, αυτών που κουρεύτηκαν, αλλά δεν αποζημιώθηκαν) είναι μειοψηφική.

Κι όμως, είναι πλέον κοινό μυστικό ότι μία μέρα πριν γίνει η τακτική γενική συνέλευση ζητήθηκε από τον υπηρεσιακό κατ' ουσίαν υπουργό -προφανέστατα κατ' εντολήν του πρωθυπουργού- η παραίτηση του διευθύνοντος συμβούλου Απόστολου Ταμβακάκη.

Αυτή ακριβώς η άκομψη κίνηση επέφερε τη… δεύτερη παραίτηση Ράπανου, σε διάστημα λίγων ημερών, αυτήν τη φορά για λόγους αρχής. Ποιος, άραγε, ήταν ο λόγος;

Κρίθηκε ο κ. Ταμβακάκης αποτυχημένος; Ασφαλώς και όχι, όπως δεν είχε κριθεί αποτυχημένος ούτε και ο προκάτοχός του Τάκης Αράπογλου. Τα γράφαμε και τότε, τα γράφουμε και σήμερα. Μόνο που σήμερα οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές

Η διοίκηση της Εθνικής θεωρείται «φέουδο» της κάθε κυβέρνησης και αντικαθίσταται με την αλλαγή της τελευταίας, αργά ή γρήγορα. Ασχέτως αν αυτό δημιουργεί αλγεινή εντύπωση στους ξένους επενδυτές.

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, δεν έχουμε μια μονοκομματική κυβέρνηση πλειοψηφίας, αλλά μια συγκυβέρνηση, στο πλαίσιο της οποίας αξιοποιούνται -υποτίθεται- στελέχη και τεχνοκράτες με διαφορετικές κομματικές επιρροές.

Γιατί λοιπόν «δεν τους έκανε» ο τεχνοκράτης Ταμβακάκης; Διότι έπρεπε να ανοίξει ο χώρος για προσωπικές επιλογές του κ. Σαμαρά, κατόπιν και της απίστευτης διαβεβαίωσης Βενιζέλου ότι «είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε οποιοδήποτε πρόσωπο πληροί τις προϋποθέσεις καταλληλότητας», δήλωση που έγινε επ' αφορμή της τοποθέτησης νέου υπουργού Οικονομικών.

Όπως έχουμε ήδη καταγράψει στο Euro2day.gr, το ίδιο αναμένεται να συμβεί λίαν συντόμως και στις διοικήσεις της ΔΕΗ (η οποία ξεκάθαρα κρίνεται ως αποτυχημένη, με βάση και τα προβλήματα της συγκεκριμένης ΔΕΚΟ, άρα έπρεπε να είχε αντικατασταθεί από καιρό) πιθανώς και του ΟΠΑΠ αλλά και πληθώρας άλλων οργανισμών για τους οποίους ήδη ακούγονται διάφορα ονόματα.

Με βάση τα παραπάνω, μόνο ένα συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε:

Ότι προτεραιότητα εκείνων που συμμετέχουν στη νέα διακυβέρνηση είναι να σπεύσουν να πιάσουν τα πόστα όχι με κριτήριο την επιτυχημένη ή μη θητεία των υπαρχουσών διοικήσεων, αλλά με την παγιωμένη εδώ και δεκαετίες νοοτροπία της εναλλαγής «εξουσίας» προς όφελος του νικητή των εκλογών.

Να με συγχωρήσετε, αλλά εμένα αυτό καθόλου δεν μου θυμίζει «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας», και το παραδέχομαι δημοσίως.

Περισσότερο μου θυμίζει απέλπιδες προσπάθειες (δια)νομής μιας φευγαλέας και ίσως έσχατης «ευκαιρίας» στην εξουσία, με τη χώρα όχι απλώς στο χείλος του γκρεμού, αλλά πέρα από αυτό.

Δυστυχώς για όλους μας.