Θα ήθελα πολύ να πανηγυρίσω για την πρώτη «καθαρόαιμη» κυβέρνηση συνεργασίας στην Ελλάδα. Δυστυχώς δεν γίνεται.

Για μία ακόμη φορά, ο φόβος του «πολιτικού κόστους» θριάμβευσε επί του ρεαλισμού, δημιουργώντας λειτουργικά αλλά και πολιτικά κενά.

Κι αυτό παρότι η εμπειρία Σαμαρά από τη «συγκυβέρνηση» Παπαδήμου έπρεπε να έχει καταδείξει σε όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές το εξής απλό:

Όσο «διακριτική» κι αν είναι η παρουσία μιας παράταξης στην κυβέρνηση, όσο κι αν ο αρχηγός της (τότε ο Σαμαράς) διατείνεται ότι «δεν κυβερνά, απλώς στηρίζει», το πολιτικό κόστος «φυγείν αδύνατον», όπως φάνηκε καθαρότατα στις εκλογές της 6ης Μαΐου.

Η απουσία των δύο πολιτικών αρχηγών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ (σε θέσεις αντιπροέδρων της κυβέρνησης) συνιστά το πρώτο λειτουργικό «ατόπημα», το οποίο θα συνοδευτεί από συσκέψεις και επισκέψεις (εκτός των πλαισίων της κυβέρνησης) προκειμένου να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις.

Συνιστά όμως και πολιτικό εμπόδιο, καθώς το ειδικό βάρος των δύο αρχηγών δεν θα συνοδεύει τις κυβερνητικές αποφάσεις, παρά μόνο έμμεσα, διά της τεθλασμένης.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η «προγραμματική πλατφόρμα» που θα ενώσει τις τρεις πολιτικές δυνάμεις στην κυβερνητική προσπάθεια δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί πλήρως, γι' αυτό και θα περιοριστώ γενικά στο θέμα των προσώπων που φαίνεται ότι θα τη στελεχώσουν σε ευαίσθητους και μη τομείς.

Όπως προκύπτει με τα μέχρι τώρα δεδομένα, η παρουσία «τεχνοκρατών» σε συγκεκριμένες θέσεις δεν έχει γίνει ως επί το πλείστον με γνώμονα την προτίμηση προς αυτούς λόγω των προσόντων, σε σχέση με αμιγώς πολιτικά πρόσωπα.

Μάλλον ακολουθείται ως «προκάλυμμα», ώστε να μην «εκτεθούν» πολιτικά πρόσωπα από τις παρατάξεις (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ), που επιθυμούν να ακολουθήσουν σε επίπεδο εντυπώσεων την τακτική του… ολίγον έγκυος.

Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι με αυτήν την τακτική δεν συγκροτείται «κυβέρνηση αρίστων», αυτό δηλαδή που έχει σήμερα ανάγκη ο τόπος κι αυτό που υπέδειξε η «λαϊκή εντολή», ούτε κυβέρνηση «μακράς πνοής».

Περισσότερο φαίνεται να έχουμε, σε επίπεδο σύνθεσης, μια αντιστροφή της συγκυβέρνησης των προηγούμενων μηνών, όπου ο (ελαφρά) χρωματισμένος τεχνοκράτης πρωθυπουργός αντικαθίσταται από (περισσότερο) χρωματισμένους τεχνοκράτες, σε εξαιρετικά ευαίσθητα υπουργεία, τα οποία θα συσσωρεύσουν και το μεγαλύτερο (προσωπικό) κόστος σε περίπτωση αποτυχίας.

Από την άποψη αυτή (δεδομένης της γνωστής ρήσης περί της πατρότητας νίκης και ήττας), η λογική του πολιτικού κόστους είναι και πάλι προφανής.

Θα ήθελα στο σημείο αυτό να υπενθυμίσω, απλώς για να καταδείξω τι εννοώ, ότι όταν απομακρύνθηκε από το υπουργείο Οικονομίας ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, για να αντικατασταθεί από το «νούμερο 2» του τότε ΠΑΣΟΚ, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ένας από τους λόγους που ακούστηκαν αφορούσε το μεγαλύτερο (πολιτικό) βάρος του τελευταίου στο κόμμα και στην ευρύτερη κοινή γνώμη.

Η παρουσία λοιπόν του σεβαστού κατά τα άλλα Βασίλη Ράπανου στη θέση του υπουργού Οικονομικών (παρά τα πλούσια θεωρητικά προσόντα του και την πείρα σε περιφερειακές θέσεις «εφαπτόμενες» των ευρωπαϊκών διαδικασιών) με κάνει να διερωτώμαι από τώρα το εξής:

Από πόσα κέντρα εξουσίας πέριξ και εντός της κυβέρνησης θα πρέπει να λαμβάνει πράσινο φως για να πει όχι σε άλλους υπουργούς ή να συγκρουστεί για να επιβάλει συγκεκριμένες πολιτικές, σε αυτήν την υποτιθέμενη κυβέρνηση «σωτηρίας»;

Εμένα περισσότερο «κυβέρνηση… με μισή καρδιά» μου θυμίζει.

Θα σταματήσω την «γκρίνια» σε αυτό το σημείο γιατί ενδόμυχα θέλω κι εγώ να πιστέψω στη νίκη. Όχι στην ποδοσφαιρική νίκη της Παρασκευής ενάντια στη Γερμανία, αλλά σε μια νίκη της χώρας απέναντι στην κρίση, που την έχει καταρρακώσει.

Με όλα αυτά που παρατηρώ, όμως, δεν ξέρω αν το «θαύμα» της ερχόμενης Παρασκευής είναι πιο εύκολο από αυτά που θα απαιτηθούν τους επόμενους μήνες.