Επειδή πολλά θα ακουστούν αυτές τις μέρες, είναι καλό να δούμε ορισμένους αριθμούς με σαφήνεια, ώστε να βγάλουμε και το συμπέρασμα:

1. Η Νέα Δημοκρατία, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές είχαν αθροιστικά ποσοστό της τάξεως του 48% και σχεδόν 180 βουλευτές. Τα ποσοστά αυτά είναι υπεραρκετά για τον σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης, ενώ αν συναθροιστούν και τα ποσοστά ΔΡΑΣΗΣ-ΔΗΞΑΝ (που έμεινε εκτός Βουλής) αγγίζουν το 50% της κοινωνίας.

Κατά συνέπεια, προσχηματικές «ταμπουρώσεις» κομμάτων (με χαρακτηριστικό χθες παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ και λιγότερο τη ΔΗΜΑΡ) πίσω από τη θέση ότι πρέπει «ντε και καλά» να συμμετάσχει και ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια κυβέρνηση «συνευθύνης» σηματοδοτούν ένα διόλου αλτρουιστικό (πλην όμως… δικαιολογημένο) φόβο. Ότι η δεξαμενή ψηφοφόρων του κραταιού ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος θα τροφοδοτεί πλέον προνομιακά τον ΣΥΡΙΖΑ αν παραμείνει μόνος στην αντιπολίτευση.

2. Είναι όμως πολύ σημαντικό ότι το υπόλοιπο σχεδόν 50% της κοινωνίας είναι ήδη υπέρ πιο δυναμικών λύσεων από την απλή «βελτίωση» του μνημονίου, είτε μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ είτε για τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τον ΛΑΟΣ, είτε για ακραίους πολιτικούς σχηματισμούς όπως η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ.

3. Είναι επίσης πολύ σημαντικό να κρατήσουμε το ποσοστό 75% που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις των exit-polls θέλει επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων, προφανώς γιατί δεν θέλει ακόμη πιο σκληρή λιτότητα, περισσότερη ανεργία και ύφεση.

4. Τέλος, θα πρέπει να δούμε πιο σοβαρά το «φαινόμενο» Χρυσή Αυγή, που διατήρησε τα ποσοστά της κι επιβεβαίωσε ότι είναι πλέον υπαρκτή πολιτική δύναμη. Μια δύναμη που κυριολεκτικά θρέφεται από την αποτυχία του πολιτικού και μιντιακού συστήματος, αλλά και από την ανεπαρκή λειτουργία του κράτους.

Πρακτικά, όλα αυτά σημαίνουν ότι για να σταθεί αυτή η κυβέρνηση στην κοινωνία και να μακροημερεύσει είναι υποχρεωμένη να βελτιώσει αισθητά την αίσθηση που έχει σήμερα ο πολίτης για την οικονομία, την ασφάλεια και το μέλλον του.

Με άλλα λόγια, είναι υποχρεωμένη να πετύχει σημαντικές βελτιώσεις στα μνημόνια (ειδικά σε θέματα λιτότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης), αλλά και στην προώθηση ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων στη λειτουργία του κράτους.

Το πρώτο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από τη διάθεση των εταίρων μας και του ΔΝΤ, το δεύτερο όμως εξαρτάται κυρίως από την αποτελεσματικότητα της ίδιας της κυβέρνησης και την αποφασιστικότητα που θα επιδείξει.

Η συγκυρία, βεβαίως, είναι πλέον πολύ δύσκολη. Τα σφάλματα του παρελθόντος έχουν κάνει την κοινωνία καχύποπτη και δύστροπη, έτοιμη να αντιδράσει, ενώ η παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση ίσως φέρει ισχυρά προσκόμματα σε θέματα αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας και στον λεγόμενο «κρατικό» συνδικαλισμό.

Ωστόσο, όπως λένε και οι Αγγλοσάξονες, «it is what it is - and it becomes what you make of it».

Η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί πρέπει να χαρακτηριστεί από πολιτικό ρεαλισμό. Να διαγνώσει γρήγορα τις απαιτήσεις του εκλογικού σώματος και να τις καλύψει σε ικανοποιητικό βαθμό, συγκρουόμενη με συμφέροντα κατόπιν σχεδίου και όχι στα τυφλά και με προχειρότητες.

Πρέπει επίσης να εξηγήσει την κατάσταση στους εταίρους (αξιοποιώντας τον ΣΥΡΙΖΑ και την υπόλοιπη αντιπολίτευση ως διαπραγματευτικό ατού) και να εκμεταλλευτεί πλήρως την αλλαγή που συμβαίνει σταδιακά στους πολιτικοοικονομικούς συσχετισμούς εντός των ισχυρών κρατών της Ευρώπης, στο πλαίσιο της όξυνσης της πανευρωπαϊκής κρίσης.

Σε άλλη περίπτωση, θα αποτύχει γρήγορα. Θα συντριβεί από τους αριθμούς που αναφέραμε προηγουμένως, αναδεικνύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη, αλλά και τροφοδοτώντας με ακόμη υψηλότερα νούμερα ακραίους πολιτικούς σχηματισμούς.

Η χθεσινή ομιλία Σαμαρά δεν έδωσε γεύση αποφασιστικότητας, ούτε και την αίσθηση ότι αντιλαμβάνεται πλήρως το κλίμα στην κοινή γνώμη.

Θέλω να πιστεύω ότι η έλλειψη οιασδήποτε αναφοράς στην επαναδιαπραγμάτευση ήταν στο πλαίσιο μιας «ήρεμης» (προς τους Ευρωπαίους) πρώτης εμφάνισης κι όχι κάτι περισσότερο.

Κι ότι γρήγορα θα αντιληφθεί την κορυφαία σημασία της κοινωνικής δικαιοσύνης στην τρέχουσα συγκυρία.

Διότι είτε είναι ο ίδιος πρωθυπουργός είτε όχι, θα είναι το βασικό στήριγμα και «στίγμα» της κυβέρνησης συνεργασίας, που ευελπιστώ ότι θα έχουμε πολύ σύντομα.


ΥΓ.: Στο 39% η αποχή. Κατά τη γνώμη μου, το ποσοστό αυτό στη συγκεκριμένη συγκυρία σημαίνει ότι το πολιτικό σκηνικό αδυνατεί ακόμη να εκφράσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας.