Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής. Αυτό που με τρομάζει όμως εκ των προτέρων, δύο μέρες πριν από τις εκλογές, είναι οι θέσεις που λαμβάνουν εσχάτως τα κόμματα σε σχέση με τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας.

Οι πιθανοί συνδυασμοί δεν είναι ιδιαίτερα ευάριθμοι. Πρώτο κόμμα θα είναι είτε η Ν.Δ. είτε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ρυθμιστικό ρόλο θα έχουν το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και πιθανώς οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, με βάση τη δεδηλωμένη αντίθεση του ΚΚΕ σε οιαδήποτε κυβερνητική συμμετοχή.

Στα «χαρτιά» ο σχηματισμός κυβέρνησης φαίνεται μάλλον εύκολη υπόθεση.

Εντούτοις, και παρά τη διαπιστωμένη προγραμματική σύγκλιση σε αρκετά σημεία, όπως τα καταγράφει το Euro2day.gr, φαίνεται ότι οι πολιτικοί μας ετοιμάζονται να… σκοντάψουν σε άλλα σημεία.

Κυρίως στον περίφημο παράγοντα του πολιτικού κόστους και δευτερευόντως στα πρόσωπα.

Το παιχνίδι αυτό παίχτηκε ήδη στις προηγούμενες εκλογές. Η ΔΗΜΑΡ δεν θέλησε να συμμετάσχει σε μια συγκυβέρνηση μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ επειδή δεν συμμετείχε ο… ΣΥΡΙΖΑ.

Την ίδια περίπου θέση ευαγγελίστηκε τότε -και επανέφερε τις τελευταίες ημέρες- το ΠΑΣΟΚ, με την εκ πρώτης περίεργη αιτιολογία ότι δεν προτίθεται να αναλάβει «περισσότερη ευθύνη από αυτήν που θα (του) δώσει ο λαός». Λες και η πολιτική ευθύνη είναι ευθέως ανάλογη του ποσοστού, των…. κουκιών που μάζεψε ένα κόμμα, κι όχι της κρισιμότητας των περιστάσεων.

Ωστόσο, δηλώνοντας ότι επιθυμεί «κυβέρνηση συνευθύνης», το ΠΑΣΟΚ φανερώνει τι θέλει να αποφύγει. Δεν θέλει να μοιραστεί την ευθύνη νέας συγκυβέρνησης, παρά μόνο εάν σε αυτή μετέχει και ο… ΣΥΡΙΖΑ, για να μην πετροβολείται από τη μείζονα αντιπολίτευση!

Οι περίπου κοινές αυτές θέσεις της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ έχουν μια απολύτως κατανοητή κομματική αφετηρία. Σε μεγάλο βαθμό, ακριβώς όπως κι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλιεύουν από τη δεξαμενή των ψηφοφόρων του παλαιού κραταιού ΠΑΣΟΚ.

Την οποία και δεν θέλουν μελλοντικά να εκχωρήσουν στην προνομιακή δυνατότητα άσκησης αντιπολίτευσης που θα αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ εάν εκείνα συμμετέχουν σε συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία.

Κατανοητό, αλλά και απολύτως κατακριτέο.

Από τον σχηματισμό κυβέρνησης μέσα σε ελάχιστες ημέρες (4 για την ακρίβεια έως το Eurogroup της 21ης Ιουνίου και 11 έως τη Σύνοδο Κορυφής) κρίνονται πολύ περισσότερα από τα όποια «κουκιά» της μιας ή της άλλης πολιτικής παράταξης.

Εξίσου κατακριτέα, κατά τη γνώμη μου, είναι και η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι αν είναι πρώτο κόμμα, για να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να υιοθετήσει το τελευταίο τη δική του προγραμματική πλατφόρμα, θέση που υποθέτω ότι θα ισχύει και για τη ΔΗΜΑΡ.

Πρόκειται για θέση παράλογη, δεδομένων των συνθηκών, αλλά και της έμφασης που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην καθιέρωση της απλής αναλογικής, η οποία προφανώς θα επιβάλει ευρύτερες κυβερνητικές συγκλίσεις σε επίπεδο εφαρμογής προγραμμάτων.

Τέλος, εντελώς γελοία στα μάτια μου εμφανίζεται και η φιλολογία που έχει ξεκινήσει για το αν πρωθυπουργός σε μια κυβέρνηση με βάση τη Ν.Δ. θα είναι ο Αντώνης Σαμαράς ή κάποιος άλλος, δημιουργώντας εντάσεις ακόμη και μέσα στην ίδια τη Ν.Δ.

Μια φιλολογία που δεν αποκλείεται να… μετακομίσει στα αριστερά (τα πρόσωπα βεβαίως θα αλλάξουν) στην περίπτωση όπου πρώτο κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Εάν τα φληναφήματα αυτά, που αφορούν προσωπικές και στενά κομματικές επιδιώξεις, συνεχιστούν μετά την Κυριακή -όπως τώρα διαφαίνεται-, θα είναι τρανή απόδειξη ότι οι πολιτικοί μας παραμένουν ιδανικοί… αυτόχειρες.

Ανίκανοι να σταθούν στο ύψος που απαιτεί η κρισιμότητα της κατάστασης, ανήμποροι να αντιληφθούν τις προϋποθέσεις που αυτή θέτει για την πολιτική επιβίωσή τους. Κι απρόθυμοι να κυβερνήσουν.

Ελπίζω -και εύχομαι- να διαψευστεί πανηγυρικά αυτή η δυσοίωνη παρατήρηση. Γιατί σε άλλη περίπτωση, ανοίγει διάπλατα ο δρόμος προς την καταστροφή.