Ασφαλώς το κείμενο συμφωνίας μεταξύ των τριών κομμάτων που πλέον συγκυβερνούν φαντάζει μάννα εξ ουρανού. Τι περισσότερο να θελήσει κάποιος από αυτό το κυβερνητικό πρόγραμμα;

Περιουσιολόγιο και γενικευμένο «πόθεν έσχες», δικαιότερο φορολογικό σύστημα και κατάργηση του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων. Αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης και αξιολόγηση των υπαλλήλων, κατάργηση οργανισμών, αλλά όχι απολύσεις, πληθώρα αναπτυξιακών μέτρων, προστασία των αδυνάτων στην κοινωνία, καθώς και αλλαγές στο πολιτικό σύστημα με αναδρομικό πόθεν έσχες στους πολιτικούς και δραστικό περιορισμό της περιβόητης ασυλίας (αναλυτικά εδώ όλο το κείμενο συμφωνίας για όσους θέλουν να εμβαθύνουν).

Οι… καχύποπτοι θα πουν ότι «είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό» και ίσως να μην έχουν άδικο.

Πρώτον, διότι η εφαρμογή του θα εξαρτηθεί από τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας και, δεύτερον, διότι ως ένα κείμενο λέξεων (χωρίς… αριθμούς, αν με εννοείτε) κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί συνέχεια του προεκλογικού ευχολογίου των κομμάτων.

Επ' αυτών λοιπόν… οψόμεθα.

Υπάρχει όμως πάντα και το θέμα των προσώπων. Όσο καλό κι αν είναι ένα σχέδιο, όσο λεπτομερές, πλήρες και με συγκεκριμένους στόχους, πρέπει πρώτα απ' όλα να…  εφαρμοστεί επιτυχώς.

Από κάποια ηγετικά πρόσωπα και από κάποιους μηχανισμούς.

Στο θέμα των προσώπων είναι πλέον πανθομολογούμενο ότι η κυβέρνηση στελεχώθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό από «φίλους». Εντιμότατους ίσως, αλλά σίγουρα «πολιτικούς φίλους», ενίοτε και πολύ στενούς, των δύο ισχυρών προσώπων αυτής της κυβέρνησης, ήτοι του κ. Αντώνη Σαμαρά και του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου.

Θα τολμούσα μάλιστα να υποστηρίξω, δεδομένων των εκλογικών συσχετισμών, ότι οι φίλοι του δεύτερου είναι αναλογικά περισσότεροι κι από τους φίλους του πρώτου, που είναι και πρωθυπουργός.

Ίσως γι' αυτό τα «κενά» της κυβερνητικής σύνθεσης βγαίνουν ήδη στην επιφάνεια, κι όχι μόνο σε ό,τι αφορά τα λεγόμενα «παραγωγικά» υπουργεία.

Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι αν αυτοί οι «φίλοι», οι εντιμότατοι -δεν θέλω να αμφιβάλλω έτσι γενικώς- είναι δυνατόν να είναι οι «άριστοι», οι καλύτεροι, οι εμπειρότεροι, αυτοί που θα συγκρουστούν για το καλό της χώρας.

Ακόμη και η… στατιστική λέει πως όχι.

Δύσκολο οι άριστοι αυτής της χώρας, από τον χώρο της πολιτικής και των «τεχνοκρατών» (όπως συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε στην Ελλάδα εκείνα τα επαγγελματικά στελέχη που είναι στενά προσκείμενα σε κάποιο κόμμα), να έχουν ως κοινή ιδιότητα την… επιστήθια φιλία με έναν από τους δύο-τρεις πολιτικούς αρχηγούς.

Υπάρχει όμως και το θέμα των μηχανισμών. Ο υπουργός μπορεί να λέει ό,τι θέλει, αν όμως οι μηχανισμοί από κάτω δεν υιοθετήσουν τα λεγόμενά του δουλειά δεν γίνεται.

Το ερώτημα είναι αν θα το πράξουν. Εν πρώτοις, η συγκυβέρνηση τριών κομμάτων δημιουργεί περισσότερα εχέγγυα, ωστόσο στην πράξη έχει αποδειχτεί ότι σε τέτοιου είδους «συνασπισμούς», τουλάχιστον εν Ελλάδι, λειτουργεί η πρακτική των συμψηφισμών, της κομματικής συνδιαλλαγής, της αποφυγής συγκρούσεων.

Μακάρι αυτήν τη φορά τα πράγματα να εξελιχθούν διαφορετικά.

Το μειωμένο πολιτικό «ειδικό βάρος», ωστόσο, σε επίπεδο κυβέρνησης (πάλι επιστρέφουμε θέλοντας και μη στα κεντρικά πρόσωπα) δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας.

ΥΓ.: Έχω την αίσθηση ότι στην Ελλάδα μπερδεύουμε τους τεχνοκράτες με τους… καθηγητές. Δυστυχώς πρόκειται για εντελώς διαφορετικές ιδιότητες, ασχέτως αν σε ορισμένες περιπτώσεις κάποια άτομα φέρουν και τις δύο.

Εξ ορισμού, ο καθηγητής διδάσκει (έχει δηλαδή άμεση σχέση με τη θεωρία), ενώ ο τεχνοκράτης υλοποιεί (έχει άμεση σχέση με την πράξη και θεωρείται ειδήμων στον χώρο του).

Εμείς σε αυτήν τη φάση έχουμε ανάγκη και των δύο, με τη διαφορά ότι οι καθηγητές καλό είναι να έχουν συμβουλευτικό - επιτελικό ρόλο και οι τεχνοκράτες εκτελεστικό. Περιττό να ειπωθεί ότι η τρέχουσα σύνθεση της κυβέρνησης δεν υπακούει ιδιαίτερα σε αυτούς τους διεθνώς αποδεκτούς «κανόνες» της διοίκησης.