Τι έχει αλλάξει επί της ουσίας με τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου;

Μια γρήγορη αναδρομή στα πεπραγμένα της δείχνει ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει. Στα περισσότερα πόστα βρίσκονται οι ίδιοι άνθρωποι, με τους ίδιους μηχανισμούς, γι' αυτό και φέρνουν περίπου το ίδιο αποτέλεσμα. Βελτίωση υπήρξε μόνο στις σχέσεις με τους ξένους (Ε.Ε.-ΔΝΤ) λόγω της παρουσίας Παπαδήμου.

Όμως, αυτό το διάστημα, άλλαξε αισθητά το κλίμα στην κοινή γνώμη. Όχι ότι μειώθηκε η δυσαρέσκεια, αλλά η αίσθηση της επικείμενης καταστροφής που καλλιεργήθηκε σε αυτήν (με αφορμή το στρατήγημα του ΓΑΠ περί δημοψηφίσματος) λειτούργησε σαν ηρεμιστικό σε εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που έρρεπε προς τη δυναμική αντίδραση.

Κατά την άποψή μου, την (προσωρινή;) επικράτηση των «νοικοκυραίων», που εκόντες άκοντες υποτάσσονται στο «αναπόφευκτο» της κατάστασης, αποτυπώνουν ως τάση και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, με την έντονη ενίσχυση της Δημοκρατικής Αριστεράς και τη σχετική μείωση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ήπια πολιτισμένη «διαμαρτυρία» (διότι τι άλλο μπορεί να είναι η ψήφος στη Δημοκρατική Αριστερά, που πασχίζει να βρει θέσεις και μετά βεβαιότητος δεν διαθέτει οργανωμένο πρόγραμμα) δείχνει να πήρε ξεκάθαρα το πάνω χέρι σε σχέση με τη δυναμική αντίδραση.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση Παπαδήμου με τον τρόπο με τον οποίο σχηματίστηκε φαίνεται πως πέτυχε τον πρώτο, παρότι ίσως ανομολόγητο, στόχο της:

Λειτούργησε σαν βαλβίδα ασφαλείας στη χύτρα της ελληνικής κοινωνίας, εκτονώνοντας την πίεση.

Η αποσυμπίεση, όμως, μπορεί κάλλιστα να αποδειχτεί προσωρινή. Το επόμενο 15νθήμερο θα είναι πολύ κρίσιμο όχι μόνο εξαιτίας των εκκρεμοτήτων με το PSI Plus, αλλά κυρίως λόγω του νέου μνημονίου που ετοιμάζεται.

Οι εξελίξεις αυτές θα είναι τεστ αντοχής όχι μόνο για την υφιστάμενη κυβέρνηση (σε σχέση με τη στήριξή της από τα κόμματα) αλλά και για την ίδια την κοινωνία, καθώς η επίδραση του «ηρεμιστικού» σταδιακά περνάει.