«Των Φώτων» σύντομα και κατά σύμπτωση φως, όχι άπλετο, αλλά πάντως φως, αρχίζει να πέφτει στη δράση διαφόρων «τρωκτικών» του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, που με την ανοχή ή συχνά και τη συνενοχή πολιτικών προσώπων συνεχίζουν να λυμαίνονται πλούτο εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Το γεγονός ότι οι μηχανισμοί της Δικαιοσύνης αρχίζουν να κινούνται, έστω με τις ελλείψεις, στο θεσμικό πλαίσιο, στην υποδομή και στην οργάνωση απονομής της είναι μια πρώτη θετική ένδειξη.

Ωστόσο, η έκταση των κρουσμάτων, όχι μόνο στο παραεμπόριο γενικώς, ή στο λαθρεμπόριο καυσίμων ειδικώς, αλλά σε όλο σχεδόν το εύρος της οικονομικής δράσης δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας για μια διαπίστωση που θεωρώ πραγματικά «στρατηγικής» σημασίας.

Η φράση «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται» ταιριάζει γάντι με τη δράση αυτών των παρασιτικών μηχανισμών στην Ελλάδα της κρίσης.

Μπορεί σε ορισμένους τομείς η δραστηριότητά τους να έχει περιοριστεί, λόγω είτε των πιέσεων της τρόικας (π.χ. φάρμακα) είτε της μείωσης του δημόσιου αντικειμένου -καθώς, ως γνωστόν, "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος", σε άλλους χώρους, όμως, συνεχίζει να αναπτύσσεται.

Πολλοί σπεύδουν να κάνουν την τελευταία(;) «καλή μπάζα» στην πλάτη ενός κρατικού μηχανισμού που αποδιοργανώνεται ολοένα και περισσότερο, ενώ άλλοι αξιοποιούν τις ευκαιρίες που δημιουργεί η ύπαρξη μιας ασυντόνιστης και πολυφωνικής κυβέρνησης συνεργασίας.

Ας μη βαυκαλιζόμαστε. Προς ώρας, ελάχιστα έχουν αλλάξει. Κι ως συνήθως, το ψάρι βρομάει απ' το κεφάλι. Η αντιμετώπιση της διαφθοράς απαιτεί αλλαγές κορυφής στο θεσμικό πλαίσιο και στη λειτουργία της Δικαιοσύνης και του κράτους.

Μέχρι στιγμής, οι αλλαγές αυτές, όπου έχουν γίνει, είναι επιδερμικές και αποσπασματικές.

Ακόμη και στο κολοσσιαίο μέτωπο της φοροδιαφυγής, που κατά την άποψή μου αποτελεί το υπ' αριθμόν 1 πρόβλημα αυτής της χώρας, δεν βλέπουμε κάποια συγκροτημένη προσπάθεια εκ βάθρων αλλαγής του συστήματος, παρά μόνον «τσιρότα», σε ένα σύστημα που σχεδιάστηκε εξαρχής για να είναι αποτυχημένο, κυριολεκτικά, προς όφελος των παρασίτων.

Κι ορισμένες φορές, η ολιγωρία στην αλλαγή του status quo οφείλεται ακριβώς στην παραεξουσία κατεστημένων μηχανισμών, που παραδοσιακά εκμεταλλεύονταν το σύστημα.

Μέσα στη λαίλαπα των εισπρακτικών μέτρων, δεν είναι παράξενο που και η κοινή γνώμη δεν δίνει την πρέπουσα σημασία στην καταπολέμηση αυτών των φαινομένων.

Οι «αριθμοί» μας κυνηγούν και μας καταπιέζουν, με την απειλή τους ζούμε, χωρίς ίσως να συνειδητοποιούμε ότι αυτοί εξαρτώνται από το «σύστημα» και τα κενά του.

Όσο διαρκεί όμως αυτή η κατάσταση, όσο τα «λαμόγια» ζουν και βασιλεύουν, όσο η φοροδιαφυγή είναι κανόνας κι όχι η εξαίρεση κι όσο οργιάζει η παραοικονομία, η ελληνική δημοσιονομική κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει.

Ούτε η κοινωνία θα γίνει περισσότερο δίκαιη. Διότι, απλούστατα, προκειμένου να υπάρξει δίκαιη ανακατανομή του πλούτου πρέπει οι μηχανισμοί της κοινωνίας να γνωρίζουν ποια είναι τα πραγματικά εισοδήματα και η περιουσία του κάθε πολίτη.

Κι αυτό έως σήμερα παραμένει άγνωστο για πολύ μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας.